Het bij 1 kind houden

Zwanger en kinderen
#823

Ik was gisteren bij mijn overbuurvriendin (is dit een woord :sweat_smile:) die ong 1,5 maand geleden haar tweede kind heeft gehad. Ze hebben er ook een van net 2 en meine gute wat heftig. Toen ik thuis kwam was ik zó blij dat ik me alleen maar hoefde te focussen op mijn ene guppie. Hun 2-jarige is ook een behoorlijk pittig mannetje, dat helpt ook niet mee. Maar het huis was een chaos, zij was alleen maar hem aan het corrigeren en pfoe. Zag er niet bepaald verleidelijk uit als ik eerlijk ben.

Wij hebben het 2e kind onderwerp even geleden al gestald en zien het over een paar jaar wel weer. Weet wel 100% zeker dat ik zo’n situatie als hierboven niet wil. Dus dan zou het sowieso eerder zijn als ons kind al wat ouder is, 4 of 5 of zo, maar we zien wel :blush:

8 likes
#825

Ik ben blij dat tussen m’n kinderen 5 jaar verschil zit. Ik ben blij dat ik me elke dag wat kan opfrissen en wat kan eten. Dat ik tijd heb voor mezelf. Dat ik m’n carrière kan voorzetten. Ik kan mij niet voorstellen dat ik er 2 onder de 2 zou hebben gehad.

8 likes
#826

Ik denk en dacht precies hetzelfde. Ik heb het er (nu) gewoon niet voor over, hoe leuk dat vooruitzicht ook zal zijn. Ik wil niet zulke jaren, ik wil gewoon een leuk en relaxed leven waarin ik mezelf ook een plek kan geven ipv onszelf continu weg te cijferen.

Heb jij wel zoiets van: misschien ooit, of eerder: nah denk het sowieso niet?

5 likes
#827

Ja dit lijkt me ook sowieso al veel fijner. Precies hierom hebben we het hele idee maar in de vriezer gezet.

2 likes
#831

Haha ik ben nu enorm nieuwsgierig, ga 'm ook luisteren! Hoe oud is jullie kind nu?

Over dat laatste wat je zegt, had je gehoopt dat je door je te verdiepen juist redenen zou vinden om het wel te doen?

Ik denk uiteindelijk dat het een ‘gut-feeling’ is, die welbekende rammelende eierstokken. Als ik naar mezelf kijk heb ik die totaal niet en was dat heel sterk bij ons zoontje. Ik heb tegen mijn vriend gezegd dat ik het zonder dat ook niet wil, want dan voelt het als een verplichting ‘volgens de maatschappij’ en ik blijf erbij: voor een kind (eerste, tweede, derde, whatever) moet je 200% klaar zijn, anders is het gewoon niet leuk. Wie weet komen die kriebels ooit nog, maar nu niet. Wel blij dat mijn vriend en ik daar heel erg in op één lijn zitten, hopelijk is dat bij jullie ook zo. Ik denk dat hij wel iets meer naar ‘ja’ neigt dan ik, maar hij heeft ook een fantastisch leven als we met z’n drieën blijven.

7 likes
#833

Dit is precies hoe ik er ook over denk, ik had zoooo’n sterke kinderwens. Nu ik 1 kind heb is dat weg. Als het ooit wel komt dan ga ik er weer over nadenken.

Wat ik wel lastig vind is wanneer de keuze gemaakt kan worden tot sterilisatie (bij m’n man). Lijkt me wel handig dat je daar op een gegeven moment voor kiest, maar ja wanneer dan.

1 like
#835

M’n man is gesteriliseerd en je wij wisten echt; het is goed zo en toen afspraak gemaakt en als je eenmaal die ingreep gehad hebt voelt het ook echt fijn om dat hoofstuk echt af te sluiten.

3 likes
#837

Haha die podcast ‘‘een tweede’’ is inderdaad niet erg positief. Ik luisterde het toen ik zwanger was van de eerste. Ik zoek eigenlijk een podcast die ook over een tweede gaat, maar dan op een andere manier, meer ervaring hoe het is ofzo.
Nu heb ik een kind die 2 jaar is en langzaamaan komen er toch weer rammelende eierstokken, maar dan denk ik ook weer gelijk nee. Het lijkt mij best wel zwaar om twee kinderen te hebben en ik weet niet of ik de mental load er ook bij kan hebben. We zitten nu goed in balans en ik geniet van het hebben van een kind, maar ook mijn vrijheid, het is makkelijker om oppas te regelen.
Voor mezelf heb ik nu ook wel een richtlijn bedacht dat ik wacht tot mijn kind 4 of 5 is en ik moet/wil echt weer rammelende eierstokken hebben zoals bij de eerste.

1 like
#839

Ja, dat klopt zeker! Ik denk dat ik meer op zoek ben naar bijvoorbeeld iemand die haar/zijn verhaal doet bij bijvoorbeeld ik ken iemand die podcast. Er zijn heel veel podcasts over zwanger worden/zijn, eerste kind etc. maar niet echt daarna.

2 likes
#840

Ik heb soms een heel sterke wens voor een tweede maar ook heel vaak totaal niet. Ik vind het doodeng, we hebben het nu zo makkelijk en na een paar verschrikkelijke maanden was het al goed. Maar wat als die verschrikkelijke tijd geen maanden maar jaren is? Wat als het de fantastische dynamiek die we nu hebben compleet verpest. Maar ook praktische zaken als de slaapkamer en de auto.
Anyway, ik ben er zelf nog lang niet over uit en mijn man staat inmiddels wel open voor een gesprek. Maar ook tussen ons is het nog een precair onderwerp.

Maar echt de hoeveelheid mensen die er over vragen of er zelfs op doordrammen. Vooral mijn schoonmoeder heeft er een handje van. Mijn man wil vooral niet vanwege die eerste drie maanden. Mijn schoonmoeder zegt dan ‘ach joh jij hebt het nu zo makkelijk, bij mij duurde het twee jaar voor je makkelijker werd en toen kwam de volgende baby al’. Ja dat is toch je eigen schuld (van de volgende baby), waarom moet mijn man dat dan ook doen. Zij is echt al aan het plannen voor alle kleinkinderen die ze krijgt, terwijl haar ene kind dan een duur ivf-traject in moet en de andere niet eens kinderen wil.
Maar ook gewoon ooms en tantes die het belachelijk vinden omdat we zo’n makkelijk kind hebben.

Waarom zou je er überhaupt een mening over hebben, het is tussen ons twee.

5 likes
#841

Alsof dat een garantie is dat de tweede ook makkelijk is. Spoiler bij ons: nee dat is een diva. En eens met je opmerking het is gewoon tussen jullie twee toch. Dat bemoei met anderen is nog zo hard aanwezig bij de oudste generatie, heel vermoeiend.

3 likes
#844

Dat klopt! Maar ik heb zelf het idee dat huidige generatie wat meer open staat tot geen kinderen willen of 1 kindje. Die lijken toch wat beter te begrijpen.

3 likes
#845

Vooral dat “het is zielig” vind ik zon kul-opmerking.
Die eerste 3 maanden vond ik ook heel heel pittig. En nu gaat het zo goed.
Straks bij een 2e gaat het misschien helemaal niet zo makkelijk, slaapt het slecht.
Ik denk dan echt: moeten we die gok wagen :’)

3 likes
#846

Ik heb besloten vanaf nu alleen maar te antwoorden met: “Hoezo, vind je deze niet goed genoeg?”

30 likes
#848

Ik zou eerder voorstellen: waar bemoei je je mee?

1 like
#849

Ik overweeg ook nog: “Een tweede, in deze economie?” Maar dat bekt eigenlijk lekkerder in het Engels :smile:

3 likes
#850

Tegen mij begon laatst ook iemand over zielig, en dat een kind het dan alleen moet dragen als je komt te overlijden enzo… ever heard of this concept: friends?

3 likes
#851

Haha deze heb ik ook al een paar keer gebruikt inderdaad.

Het valt me ook op dat mijn eigen ouders er nooit naar vragen. Die weten niet eens van ons verschil in wens. En dat is ook hoe het hoort, ik vind het ook gewoon een ongemakkelijk onderwerp. Maar het is allemaal zo vanzelfsprekend dat je er minstens twee wilt.

#853

Ik vind dus dat overlijden van een ouder wel een hele belangrijke, maar dat komt puur door mijn eigen ervaring (trauma). Ik verloor mijn moeder toen ik 8 was, mijn zusje was toen 4. Zij is de enige die écht begrijpt wat ik soms denk en voel en zij is van mijn familie ook de enige met wie ik echt over mijn moeder kan praten. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn geweest als ik haar niet had. Ergens ben ik zo bang dat de geschiedenis zich zal herhalen (told you: trauma) en dat ons zoontje daar dan alleen mee zou moeten dealen. Tegelijkertijd weet ik ook dat het de slechtste reden zou zijn om een tweede kindje te willen. Maar dit spookt altijd wel ergens in m’n hoofd…

5 likes
#854

Begrijpelijk en zelf kom ik ook uit zo’n situatie (maar dan m’n vader verloren). We (broers en ik) waren niet zo jong als jouw maar niemand begreep wat wij doormaakte, want iedereen had nog een happy Family. Broers hebben daarom ook bewust beide elk 2 kinderen. Ondanks dat m’n zoontje veel nichtjes en neven heeft met een goede band ben ik stiekem toch blij dat hij nu ook een zusje heeft. Maar als dat niet zou zijn gelukt ook prima.

1 like