Onze dochter is nu bijna 3 en we hebben besloten dat we het bij haar houden. We hebben het heel fijn en gezellig met z’n drieën. Daarnaast hebben we ook allebei veel tijd voor onszelf nodig… ik doe een opleiding om logopediste te worden naast mijn werk en we hebben allebei onze hobby’s, sociale contacten etc… dus heel fijn om zonder schuldgevoel te kunnen afwisselen. Wel vind ik het lastig dat mijn moeder er een duidelijk mening over heeft en begint over vrienden (van 60) met 1 kind die nu spijt hebben en dat het gevoel nog wel komt, dat zij vroeger ook hun sociale leven een tijd minder hebben gehad voor de kinderen etc etc… terwijl ze niet perser een hele betrokken oma is
(Wel heel lief hoor)… ben aan het zoeken naar een manier om haar te zeggen dat ze dit moet accepteren en het niet als het negatiefs zien maar als iets positiefs. Wij zijn gelukkig met onze dochter, zien goed in wat we aan kunnen en onze relatie aankwam en kunnen ook nog leuke en interessante dingen voor onszelf doen! Jammer dat anderen dit niet altijd zo kunnen zien!
Kan me voorstellen dat het in de praktijk gewoon lastiger is maar zelfs als mensen (impertinent) vragen waarom, hoef je daar niks op uit te leggen. Gewoon “yep, wij zijn gewoon met z’n drietjes!” zou echt voldoende moeten zijn 
Ik houd het vaak maar kort. Zeker bij mensen die ik niet of oppervlakkig ken. Gewoon a la: niet zwaar, gewoon genoeg! Mocht daarna blijken dat er oprechte interesse zit dan wil ik het er best verder over hebben, maar vaak genoeg is het meer een veroordeling dan een echte vraag.
Ik voel zelf nooit de behoefte om het toe te lichten. Bij die eerste vraag zou ik dan ook alleen ‘ja’ antwoorden, @Koda. En bij die tweede ook geen verdere uitleg. Ik wil er best over in gesprek met mensen, maar vind het niet nodig altijd te benoemen.
‘Nee hoor, we vinden het perfect zo.’
‘Vind je het zwaar?’
Dan zou ik echt zeggen “dat is nogal een aanname.”
Zulke vragen worden echt gesteld vanuit de norm dat je 2 komma 3 kinderen moet krijgen. Ik denk dat ik dan iets heel raars zou willen antwoorden. “We twijfelden over 1 of 26 kinderen en het is er 1 geworden.”
Ik moet altijd denken aan wat iemand hier volgens mij ooit zei, als antwoord of ze geen tweede wilden; nee, de eerste is al goed gelukt. Geniaal antwoord.
Wat een mooi woord inderdaad! Voelt voor ons ook zo. Ik vind één kind meestal niet heel veel energie kosten, maar wel veel opleveren. Ik ben bang dat dit met twee wel zo zou zijn plus dat minder tijd hebben voor elkaar en jezelf.
Waar zat het grote contrast ‘m in voor jullie? Praktisch? Gewoon benieuwd hoor, misschien wil je het delen!
Wij zijn net terug van 3 heerlijke weken in Californië en het was zo leuk met z’n drietjes! Ik zag eigenlijk in het vliegtuig alleen maar ouders met 1 kind of met oudere kinderen en ik ben zo dankbaar dat het zo makkelijk is om dit gewoon zo te doen en zou het me niet kunnen voorstellen met nog een kind erbij.
Veel mensen vragen of we geen tweede kind hebben omdat onze dochter (5) zo lastig was als baby, maar het tegendeel juist. Ze is altijd heel makkelijk geweest en daardoor kunnen we zulke reizen maken en hebben we er ook het geld voor 
Ik heb in het begin ook alles bewaard en ik moet zeggen, hoe meer tijd er verstreek en hoe ouder ik werd, hoe makkelijker het werd om dingen weg te doen. Dus bewaar het nog zo lang je dat fijn vindt en ik hoop dat het bij jullie dan ook zo natuurlijk verloopt. Vooral de rust dat het goed is met 1 kind vind ik fijn. Ik weet toch niet hoe het had geweest met 2 of meer kinderen. Kan dus aan mijn leeftijd liggen of aan de fase van mijn kind maar mijn emoties over 1 kind zijn echt minder geworden/veranderd in de loop der tijd.
Misschien ben ik heel erg in de war hoor, maar jullie zaten toch wel weer in een traject?
Ah ja dan was jij het wel! Nou helemaal niet erg toch, een mens mag van gedachten veranderen. Ik hoop dat jullie samen de juiste beslissing kunnen maken op den duur, welke kant het ook op zal gaan 
Wij krijgen ook overwegend positieve reacties en dat ze ons een mooi gezin vinden zo. Soms steekt wel de kop nog op dat we haar geen broertje of zusje geven, toch wat schuldgevoel. Maar vaker zijn we helemaal content.
Ugh vandaag begon iemand die ik echt nauwelijks ken (broer van m’n zwager) meerdere keren (!!) tegen ons over dat er toch wel een tweede komt?? Is leuk joh!! De eerste keer gebruikte ik 'n grapje die ik hier geloof ik vandaan heb: de eerste is al zo goed gelukt dat een tweede niet hoeft. Maar hij begon er later weer over? Why? Laat me met rust.
Pff zou de volgende keer helemaal geen reden geven: waarom niet? Geen behoefte aan en ook niet om dit verder te bespreken eigenlijk. En dan over wat anders beginnen.
Vreselijk, dat is niet aan je collega om daar iets van te vinden…
@Flerken Toch maar even in dit topic. Ik las dat je het vervelend vind om hier te posten vanwege mensen die om medische of andere zwaarwegende redenen niet aan een tweede zullen beginnen, maar ik heb hier zelf ook regelmatig gepost.
Toen mijn dochter 1 jaar was dacht ik er net als jou over. Ik dacht dat ik die keuze echt op dat moment moest maken en dacht ook dat ik graag wel nog een keer zwanger zou willen zijn etc.
Ik had echter voordat ik mijn dochter had zo’n ontzettende sterke kinderwens, en die is nooit meer terug gekomen sinds ik haar heb. Ik was ook 28 toen ik haar kreeg, ze is nu 3 dus voor m’n gevoel hoef ik ook nog niet te beslissen.
Ik ga zeker nergens aan beginnen als ik dat sterke gevoel niet weer krijg.
Ik vind het overigens wel fijn om te lezen dat jij zo blij was als enig kind.
Ik quote mezelf van alweer 3 jaar geleden. Ondertussen is dat ene kind er en we zijn verzot op haar. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik het wel prima vind dat we maar 1 kind hebben. Om ons heen worden/zijn er dit jaar nog 3 kinderen geboren dus ze zal sowieso leeftijdgenootjes hebben om zich heen.
Ik vond zwanger zijn geweldig, en ergens vind ik het wel jammer dat ik dat nooit meer mee ga maken. Zelfde met bevallen trouwens, alhoewel de bevalling niet echt een succes was.
Ik hoop heel erg dat ik niet over een jaar, of een paar jaar, opeens heel sterk een 2e wil. Maar ik denk het niet. We kunnen haar nu gewoon alles geven wat we willen en wat @anon50301661 zegt vind ik ook wel een goeie. Ik vind het tot nu toe allemaal maar intensief en ja dat wordt minder maar ik vind het wel fijn ook dat ik al deze bijzondere momenten 1 x mee maak en meteen af kan sluiten. Ik probeer veel foto’s en filmpjes te maken zodat ik die terug kan kijken. En afentoe schrijf ik ook in een boekje, deed ik al toen ik zwanger was en wil daarin ook eerlijk zijn zodat ik dat later terug kan lezen en niet alles romantiseer.
Ik ben nu voor het eerst zwanger en heb HG.
Kan nu al piekeren over de toekomst: 1 of 2 kinderen? Mijn droom was altijd 2, vooral omdat ik zelf ook dol ben op mijn broer. Maar tegelijkertijd vind ik zwanger zijn tot nu toe dus écht heel kut, zou dit eigenlijk niet voor mn lol nog een keer willen meemaken.
Maar ik weet dat het allemaal nog erg ver vooruit gedacht is, dus ik moet de komende jaren ook maar gewoon zien hoe het loopt en hoe het voelt voor ons. Maar irritant dat ik me daar nu al zorgen over maak…
Ik heb bij beiden kinderen ook HG gehad. De jongste is vandaag 1 maand oud. Mijn ervaring is dat de wens wint van de strijd. Mijn dochter maakte alles in 1 klap goed. Ik wilde heus niet meteen een tweede en er echt aan beginnen was een drempel waar ik overheen moest. Maar de tweede keer HG wordt je wel beter in managen van je klachten. Je kent je lichaam beter en weet wat voor jou werkt.
Deze zorgen zijn echt heel normaal. Geef jezelf de tijd en ben niet te streng voor jezelf. Het is heel zwaar en alle gevoelens mogen er zijn! Succes met de zwangerschap