Heel lang getwijfeld of ik zou reageren in dit topic en als mijn bericht niet in goede aarde valt, hoor ik het graag.
Wij hebben 4 kinderen. Toen de oudste geboren was wilde vooral ik heel graag een 2e. We hadden het zo leuk samen maar hè, het perfecte plaatje is 2 of meer! Daarna kwam er een derde en een vierde. Na de geboorte van de tweede heb ik zo vaak gedacht: hadden we het niet bij 1 moeten houden? Ik hou van al m’n kinderen, voel me erg trots op m’n viertal maar als zie hoe ik vaak overprikkeld ben aan het eind van de dag en hoe ik soms weemoedig word als ik denk aan die eerste jaren met z’n drietjes, weet ik niet perse of we de goede keuze hebben gemaakt.
Dus bij twijfel: laat je niet leiden door hoe het heurt, ik zie zelf echt heel veel voordelen aan 1 kind. Ook wel aan meer hoor, maar wel minder denk ik…
. De laatste tijd merk ik dat ik veel verdriet voel als ik eraan denk dat ik misschien nooit een broer / zus voor ons kindje zal krijgen. Nooit meer zwanger zal zijn (ook al was het verschrikkelijk), nooit meer borstvoeding. Nooit meer die eerste keren nog een keer beleven… het leren lopen, leren praten. Heb ik wel genoeg genoten? Etc etc. Elke aankondiging doet toch ook wel ergens pijn, maar tegelijkertijd voelt het niet verstandig voor een tweede te gaan en voelt het zo gewoon goed. Soms denken we (en voelen we) namelijk allebei heel stellig: dit is het, het is goed zo. Maar we zijn er beide ook veel over na aan het denken merk ik, we hebben het er regelmatig over. bewaren speelgoed en kleertjes. Als de situaties anders waren hadden we er wel voor gegaan, maar het is gewoon niet het moment en wie weet zal deze er ook helemaal niet gaan komen gevoelsmatig.