Onze dochter is nu bijna 3 en we hebben besloten dat we het bij haar houden. We hebben het heel fijn en gezellig met z’n drieën. Daarnaast hebben we ook allebei veel tijd voor onszelf nodig… ik doe een opleiding om logopediste te worden naast mijn werk en we hebben allebei onze hobby’s, sociale contacten etc… dus heel fijn om zonder schuldgevoel te kunnen afwisselen. Wel vind ik het lastig dat mijn moeder er een duidelijk mening over heeft en begint over vrienden (van 60) met 1 kind die nu spijt hebben en dat het gevoel nog wel komt, dat zij vroeger ook hun sociale leven een tijd minder hebben gehad voor de kinderen etc etc… terwijl ze niet perser een hele betrokken oma is
(Wel heel lief hoor)… ben aan het zoeken naar een manier om haar te zeggen dat ze dit moet accepteren en het niet als het negatiefs zien maar als iets positiefs. Wij zijn gelukkig met onze dochter, zien goed in wat we aan kunnen en onze relatie aankwam en kunnen ook nog leuke en interessante dingen voor onszelf doen! Jammer dat anderen dit niet altijd zo kunnen zien!
Heel lang getwijfeld of ik zou reageren in dit topic en als mijn bericht niet in goede aarde valt, hoor ik het graag.
Wij hebben 4 kinderen. Toen de oudste geboren was wilde vooral ik heel graag een 2e. We hadden het zo leuk samen maar hè, het perfecte plaatje is 2 of meer! Daarna kwam er een derde en een vierde. Na de geboorte van de tweede heb ik zo vaak gedacht: hadden we het niet bij 1 moeten houden? Ik hou van al m’n kinderen, voel me erg trots op m’n viertal maar als zie hoe ik vaak overprikkeld ben aan het eind van de dag en hoe ik soms weemoedig word als ik denk aan die eerste jaren met z’n drietjes, weet ik niet perse of we de goede keuze hebben gemaakt.
Dus bij twijfel: laat je niet leiden door hoe het heurt, ik zie zelf echt heel veel voordelen aan 1 kind. Ook wel aan meer hoor, maar wel minder denk ik…
Hahah nee snap ik. Had ik niet duidelijk uitgelegd. Ik had dit gevoel heel sterk na de tweede. De derde was niet gepland maar voelde weinig verschil met 2 of 3. Mijn man wilde heel graag 4 en met het idee dat 2 of 3 weinig uitmaakte, ben ik met hem meegegaan voor een 4e. En idd, dat maakte weinig verschil. De voordelen die meer kinderen hebben met zich meebrengen, wegen nu met 4 juist zwaarder. Dus in mijn geval: als er dan toch al meer dan 1 kind is, dan maar het huis vol😅
Oh dat was helemaal niet denigrerend of naar bedoeld, dat is hoe we de baby tijdens die zwangerschap liefkozend noemden. Zal kijken of ik het gewijzigd krijg, kan me voorstellen dat het voor anderen aanstootgevend kan zijn
Ik kan me voorstellen dat het feit dat het voor jou besloten is, heel pijnlijk is. Knuffel en sterkte…
Kan me voorstellen dat het in de praktijk gewoon lastiger is maar zelfs als mensen (impertinent) vragen waarom, hoef je daar niks op uit te leggen. Gewoon “yep, wij zijn gewoon met z’n drietjes!” zou echt voldoende moeten zijn 
Ik houd het vaak maar kort. Zeker bij mensen die ik niet of oppervlakkig ken. Gewoon a la: niet zwaar, gewoon genoeg! Mocht daarna blijken dat er oprechte interesse zit dan wil ik het er best verder over hebben, maar vaak genoeg is het meer een veroordeling dan een echte vraag.
Ik voel zelf nooit de behoefte om het toe te lichten. Bij die eerste vraag zou ik dan ook alleen ‘ja’ antwoorden, @Koda. En bij die tweede ook geen verdere uitleg. Ik wil er best over in gesprek met mensen, maar vind het niet nodig altijd te benoemen.
‘Nee hoor, we vinden het perfect zo.’
‘Vind je het zwaar?’
Dan zou ik echt zeggen “dat is nogal een aanname.”
Zulke vragen worden echt gesteld vanuit de norm dat je 2 komma 3 kinderen moet krijgen. Ik denk dat ik dan iets heel raars zou willen antwoorden. “We twijfelden over 1 of 26 kinderen en het is er 1 geworden.”
Ik moet altijd denken aan wat iemand hier volgens mij ooit zei, als antwoord of ze geen tweede wilden; nee, de eerste is al goed gelukt. Geniaal antwoord.
Wat een mooi woord inderdaad! Voelt voor ons ook zo. Ik vind één kind meestal niet heel veel energie kosten, maar wel veel opleveren. Ik ben bang dat dit met twee wel zo zou zijn plus dat minder tijd hebben voor elkaar en jezelf.
Waar zat het grote contrast ‘m in voor jullie? Praktisch? Gewoon benieuwd hoor, misschien wil je het delen!
Wij zijn net terug van 3 heerlijke weken in Californië en het was zo leuk met z’n drietjes! Ik zag eigenlijk in het vliegtuig alleen maar ouders met 1 kind of met oudere kinderen en ik ben zo dankbaar dat het zo makkelijk is om dit gewoon zo te doen en zou het me niet kunnen voorstellen met nog een kind erbij.
Veel mensen vragen of we geen tweede kind hebben omdat onze dochter (5) zo lastig was als baby, maar het tegendeel juist. Ze is altijd heel makkelijk geweest en daardoor kunnen we zulke reizen maken en hebben we er ook het geld voor 
Even m’n gedachten hier plaatsen, moet het even kwijt 
. De laatste tijd merk ik dat ik veel verdriet voel als ik eraan denk dat ik misschien nooit een broer / zus voor ons kindje zal krijgen. Nooit meer zwanger zal zijn (ook al was het verschrikkelijk), nooit meer borstvoeding. Nooit meer die eerste keren nog een keer beleven… het leren lopen, leren praten. Heb ik wel genoeg genoten? Etc etc. Elke aankondiging doet toch ook wel ergens pijn, maar tegelijkertijd voelt het niet verstandig voor een tweede te gaan en voelt het zo gewoon goed. Soms denken we (en voelen we) namelijk allebei heel stellig: dit is het, het is goed zo. Maar we zijn er beide ook veel over na aan het denken merk ik, we hebben het er regelmatig over. bewaren speelgoed en kleertjes. Als de situaties anders waren hadden we er wel voor gegaan, maar het is gewoon niet het moment en wie weet zal deze er ook helemaal niet gaan komen gevoelsmatig.
In ons hart: ja. In het hoofd: nee (iig nog niet). Pfff wat is het lastig. Je maakt zo’n keuze voor de rest van je leven en hoe ‘makkelijk’ dat bij de 1e voelde, hoe anders het nu voelt.
Ik heb in het begin ook alles bewaard en ik moet zeggen, hoe meer tijd er verstreek en hoe ouder ik werd, hoe makkelijker het werd om dingen weg te doen. Dus bewaar het nog zo lang je dat fijn vindt en ik hoop dat het bij jullie dan ook zo natuurlijk verloopt. Vooral de rust dat het goed is met 1 kind vind ik fijn. Ik weet toch niet hoe het had geweest met 2 of meer kinderen. Kan dus aan mijn leeftijd liggen of aan de fase van mijn kind maar mijn emoties over 1 kind zijn echt minder geworden/veranderd in de loop der tijd.
Misschien ben ik heel erg in de war hoor, maar jullie zaten toch wel weer in een traject?
Ah ja dan was jij het wel! Nou helemaal niet erg toch, een mens mag van gedachten veranderen. Ik hoop dat jullie samen de juiste beslissing kunnen maken op den duur, welke kant het ook op zal gaan 
Wij krijgen ook overwegend positieve reacties en dat ze ons een mooi gezin vinden zo. Soms steekt wel de kop nog op dat we haar geen broertje of zusje geven, toch wat schuldgevoel. Maar vaker zijn we helemaal content.
Ugh vandaag begon iemand die ik echt nauwelijks ken (broer van m’n zwager) meerdere keren (!!) tegen ons over dat er toch wel een tweede komt?? Is leuk joh!! De eerste keer gebruikte ik 'n grapje die ik hier geloof ik vandaan heb: de eerste is al zo goed gelukt dat een tweede niet hoeft. Maar hij begon er later weer over? Why? Laat me met rust.
Pff zou de volgende keer helemaal geen reden geven: waarom niet? Geen behoefte aan en ook niet om dit verder te bespreken eigenlijk. En dan over wat anders beginnen.