Tussen onze kinderen zit 4 jaar en ik heb wel het idee dat het een stuk chiller is dan bij vriendinnen die er 2 jaar tussen hebben, dat lijkt me echt zwaar.
Maar alsnog is het een wereld van verschil met 1 kind. Toen we er 1 hadden, hadden we nog veel ruimte voor onszelf en nu neemt het ouderschap bijna alle ruimte in (ze is pas net 1 dus zal ook wel weer minder worden). En zeker nu in de winter is er altijd wel een kind of een ouder ziek, daar word ik wel echt moe van.
Ik was overigens de topic starter, ben wel van gedachten veranderd dus 
Maar soms denk ik wel eens, als we het bij de eerste hadden gehouden hadden we nu wel een luizen leventje (disclaimer ik houd heel erg van de baby en blablablabla)
5 likes
Lief van je, dat hoop ik ook!
Die vanzelfsprekendheid komt denk ik ook omdat het zogenaamd “hoort”. Heb zelf zo vaak te horen gekregen “1 kind is geen kind”, “wanneer komt de tweede?” Voor mij voelde het ook vanzelfsprekend, maar ik heb eigenlijk nooit echt naar m’n gevoel geluisterd. Het was namelijk goed al goed, misschien iets voor later. Klinkt nu alsof ik echt spijt heb van de tweede en ergens is dat ook zo. Niet om hem; het is een superlief, leuk kind… Maar twee jonge kinderen vind ik gewoon echt helemaal niks.
14 likes
Ik vind het heel knap van je dat je dit durft toe te geven, ondanks dat je super veel van je beide kinderen houdt. Het lijkt me ook echt keihard werken naast een baan, sociaal leven, familie, jezelf, etc. Wat leek het vroeger toch makkelijk wat onze ouders deden 
6 likes
Dankjewel! Vind het fijn om eerlijk te kunnen zijn. En dat is ook gewoon zo, een kind (of kinderen) is hard werken.
Vandaag hebben ze zowaar een beetje met elkaar gespeeld (de kleinste mocht binnen een straal van 1 meter bij z’n broer komen zonder een duw te krijgen). Dus daar kan ik weer even op teren haha
1 like
Dankje voor je reactie! Mijn moeder was thuismoeder en ze zei wel eens dat het hard werken is. Toen dacht ik echt: waar heb je het over mens, stel je niet aan. Nou, ik ben blij dat ik gewoon naar m’n werk kan om bij te komen hoor haha
Succes met het maken van een keuze, denk dat je niet fout kan gaan als je naar je gevoel luistert 
2 likes
Hebben jullie in je omgeving meer gezinnen met 1 kind?
Ik eigenlijk niet en voel me zo de uitzondering soms. Ik had wel wat mensen maar die hebben uiteindelijk toch een tweede gekregen.
5 likes
Wauw, dit gevoel herken ik wel ja! Vriendin van me is nu zwanger van de 2e, terwijl ze altijd zei het bij 1 te willen houden… Ik ben heel blij voor d’r en gun het d’r ook absoluut (ik moet er zelf nog niet aan denken). Maar ergens ben ik ook “bang” dat het de vriendschap enorm laat veranderen.
Merk ook dat ik d’r kwaaltjes geklaag niet altijd kan hebben, zeker omdat ze nu al blijft zeggen dat het een gedoe is met straks 2 kinderen en er niet geheel zin in heeft nog en blablabla… Tsja…
3 likes
overwegend mensen met meer dan 1 of nog eens wens voor een 2e, maar toch ook al een paar stellen die one and done zijn. heel gek maar toch voelt dat ergens wel fijn!
3 likes
Ja, dat lijkt me ook wel fijn om dat te delen. Ook de dilemma’s die je kan hebben, te kunnen bespreken.
4 likes
Dat heb ik ook al een paar keer zo gevoeld 
1 like
Ik ken eigenlijk ook niemand met 1 kind. Vriendinnen hebben allemaal 2 of zelfs 3.
En eerlijk; moet er niet aan denken.
N. wordt over 2 maanden 4 en gaat dan dus naar school. En verheug me nu al op de vrije woensdag die ik daar voor terug krijg
1 like
En hoe vind je dat?
1 like
Wat fijn dat de verhoudingen niet zijn veranderd in je vriendschappen! Bij mij ook niet gelukkig, al merk ik wel dat ik soms mis dat iemand zich kan inleven in mijn situatie.
Voor ons is het zo dat we geen wens hebben voor een tweede, maar ik heb ook wel een trauma na mijn eerste zware bevalling. Ik vind het soms moeilijk te scheiden wat nu mijn echte gevoel is en wat door mijn ervaring komt.
Ik kan dat met bijna niemand delen.
2 likes
lastig is dat. Ik lees veel op Reddit in de One and done subreddit. Heel veel herkenning!
5 likes
Wat vervelend dat je dat niet kan delen! Hoe komt dat (als je dat wilt vertellen)?
2 likes
Ik kan het er wel over hebben met vriendinnen, maar iedereen zit in een ander schuitje dus dan gaat het nog weleens over dat twee/drie kids pittig is maar ook heel leuk etc. Het gaat ook vaak over de drukte van grotere gezinnen
Plus ik durf denk ik ook niet altijd toe te geven hoe zwaar de bevalling op mij heeft gedrukt/drukt. Terwijl mijn omgeving er denk ik vanuit gaat dat het verleden tijd is, er wordt nooit op doorgevraagd. De drempel voor mezelf is dan ook hoog om het aan te kaarten.
Aanvulling;
Doordat vriendinnen niet in mijn schoenen staan, kunnen ze niet goed invoelen waar ik soms mee worstel. Daarom kan ik het niet echt delen, in de zin van herkenning dus.
Beetje warrig verhaal haha
3 likes
Ik heb 2 vriendinnen met 1 kind, maar ook vriendinnen met 3 kinderen, het enige verschil is dat ik met de laatste vaak denk van pff gelukkig heb ik er maar 1 
maar we spreken ook vaak zonder de kinderen af.
1 like
Lastig lijkt me dat! Vooral het zelf aankaarten herken ik wel, het is zo moeilijk om in een normaal gesprek erover te beginnen vooral met andere moeders, die zelf ook hun eigen dingen hebben met hun kinderen. Bij vriendinnen zonder kinderen hoef ik er niet eens aan te denken.
Edit: ik ben uiteindelijk naar een psycholoog gegaan om de moeilijke eerste periode te verwerken, ik weet niet of dat iets voor jou is?
3 likes
Je beschrijft het goed inderdaad👍🏻 ik overweeg professionele hulp hierbij, omdat het toch soms terug blijft komen. Dank voor je tip😌
2 likes
Ons zoontje is ook 2,5 en is ook gekomen dankzij een fertiliteitstraject. Ik herken me niet 1 op 1 in jouw verhaal, maar wel dat daar óók een drempel ligt. Dus eerst een drempel: willen we een tweede? Dan de drempel: maar dan moeten we weer het ziekenhuis in.
Misschien kun je voor jezelf de beslissing makkelijker maken door na te gaan of je het ook had gewild als je geen ivf nodig had. Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat het niet lukt, maar dat geldt voor iedereen. Voor mij persoonlijk zou ik me dénk ik veel sneller neer kunnen leggen bij een onvervulde gezinswens, dan een onvervulde kinderwens. Ik weet niet of ik dat laatste ooit echt had kunnen accepteren. Was in ieder geval heel ver gegaan daarvoor. Maar voor een tweede niet tot het gaatje, want er is al een kindje dat op je rekent en die heeft liever een blije mama en papa dan een broertje of zusje 
3 likes