Ik kan alleen maar voor mezelf spreken en zeggen dat die tijdelijke wens naar nog een kind voor mij echt door de hormonen kwam. Het was namelijk elke maand rond dezelfde dagen in mijn cyclus dus dat was een no-brainer.
Misschien kun je voor jezelf bijhouden op wat voor momenten of bij welke aanleiding je denkt dat je nog een kind wil? Als je dat nakijkt van een paar maanden ontdekt je misschien een patroon of reden die je verder kunnen helpen.
2 likes
Ja goeie tip, ga ik doen inderdaad! Sowieso als ik baby’s om me heen zie of weemoedig word door oude herinneringen 
Ohh pfff ik ben echt van begin af aan heel duidelijk geweest dat ik absoluut maar 1 kind wil, mede doordat het lang duurde voor het eindelijk lukte en mijn man en ik allebei niet helemaal gezond zijn etc. Ik was er ook helemaal ok mee, niet verdrietig over ofzo. Ik wist wel dat als we allebei gezond waren geweest ik er anders in had gestaan maar dat zijn we nou eenmaal niet en prima. We zijn onwijs happy met z’n drietjes en het gaat goed, we hebben een fijne routine en doen alles samen enzo.
Maar nou zat ik vanmorgen toch ineens te huilen erom? Gister zag ik op tiktok een filmpje van een ouder zusje met een baby die op haar lag te slapen en er stond iets bij over not to worry about an age gap blabla. En aangezien ik die uitkeek en doorstuurde naar een vriendin dacht het algoritme OH YEAH YOU LIKE THAT!? HERE’S 20 MORE!
En toen dacht ik terug aan afgelopen weekend met mijn familie (ik heb een broer en een zus die ook beiden kinderen hebben) en hoe onwijs fijn en gezellig dat was en hoe gek ik op ze ben en hoe lief mijn zoontje als grote broer zou zijn en nu kriebelt het dus ineens TOCH. Ook al weet ik alle argumenten tegen en staat de wijzer nog steeds op NEE… Maakte het me ineens toch heel verdrietig. Dat we het in een ander, gezonder leven wel hadden geprobeerd waarschijnlijk. En ik voel me nu ineens heel klote over dat ik denk dat we het niet aankunnen en de angsten die ik voel rondom die keuze etc. Blehhh. Wilde het gewoon even ergens kwijt en please praat het uit mijn hoofd want die wijzer moet echt op NEE blijven.
5 likes
Het is oké om er verdrietig over te zijn denk ik. Juist als je dat toe laat, dan kan je het beter verwerken. Ik heb zelf ook twijfels of ik een tweede aankan omdat ik niet altijd psychisch stabiel ben. Als mijn man dan ook wat aan zijn gezondheid zou hebben, dan heb je denk ik nooit zoveel rust als je nodig hebt. Ik zou er best oké mee zijn als het bij 1 zou blijven maar op z’n tijd zou het wel pijn doen.
Hij heeft inderdaad heel leuk contact met ze en het grappige is dat ik meestal juist precies heb wat jij hebt. Dat ik bij siblings kijk en denk BIG NOPE, geen zin om de hele tijd agentje te moeten spelen en ruzies beslechten. Als ik praktisch en rationeel nadenk over deze keuze is het ook nog steeds een duidelijke nee en wil ik het niet, maar dat verdriet kwam ineens even als een grote golf overal overheen? Stom algoritme, stomme social media die alles mooier doet voordoen dan het is want ja, die baby lag lief te slapen op dat oudere kindje maar dat zegt precies niks over die enorme hele keuze die niet bestaat uit die 5 schattige minuten maar een heel mensenleven met inderdaad ruzies en gedoe.
@Nivealover We hebben inderdaad allebei die rust echt nodig en die hebben we nu wel, omdat we met elkaar zo’n fijn en goed ritme hebben gevonden daarin. Met een tweede is dat veel lastiger en is oppas vinden ook lastiger etc. Rationeel is het echt beter zo en blijft het ook zo, maar ruimte geven aan het verdriet erom is blijkbaar inderdaad nodig nu. Bleh.
2 likes
Ik heb hier inhoudelijk niet veel op te zeggen, behalve dat ik je gevoelens ontzettend herken. Ik krijg steeds vaker zo’n gevoel dat een tweede toch wel heeel leuk zou zijn.
Ik hoop maar dat dit gewoon is omdat onze dochter nu ouder wordt, en ik ook, waardoor het voelt alsof het tijdsframe waarin een tweede uberhaupt mogelijk zou zijn nu echt aan het sluiten is. En dat over een tijdje dit gevoel dus vanzelf weg gaat, want rationeel hebben wij de keuze ook echt wel gemaakt.
3 likes
Ja bijna een beetje zo’n “are you SURE SURE?” gevoel. Wij hebben de keuze ook rationeel al gemaakt maar ja he. Zoon is 4,5, ik ben 33 en mijn man 40… Als we het TOCH INEENS wel willen moeten we ook niet te lang meer wachten!
Terwijl we dus weten dat we het niet willen. Maargoed vertel mijn lijf dat.
Haha, ja precies dat. Ik vind het ook lastig dat in onze omgeving de laatste tijd een aantal stellen toch nog een tweede hebben gekregen, of zwanger zijn, terwijl hun eerste net zo oud is als onze dochter. Dat voelt echt een beetje als verraad haha, onze dochter is nu echt één van de weinige enig kinderen in onze omgeving.
Gelukkig heeft ze zelf ook geen enkele behoefte aan een broertje of zusje. Alleen haar beste vriendin, die mag wel haar zusje zijn 
8 likes
Oh wat chill dat ze er geen behoefte aan heeft. Dat lijkt me fijner dan een kind dat er constant om vraagt. Onze zoon is er zelf nog niet over begonnen maar ik vermoed als we het aan hem zouden vragen dat hij het wel zou willen. Maarja hij kan natuurlijk totaal niet overzien wat het echt allemaal inhoudt.
2 likes
Ik was met mijn gezin op vakantie op een bungalowpark en ik vond het toch wel confronterend op momenten. Het was een park waar onze kleuter niet echt zelf op avontuur durfde/ging. En er in ons straatje geen leeftijdsgenoten waren. We moesten haar op momenten echt vermaken of meedoen met spelen. Op andere momenten bij de speeltuin ofzo maakt ze wel makkelijk contact. Maar het deed me wel beseffen dat zij dus nooit een speelmaatje automatisch bij zich heeft…
herkennen jullie dat? En hoe doen jullie dat op vakantie?
5 likes
Dat heb ik elke dag. Mijn kind is nog te klein om zich langer alleen te vermaken en ik en mijn man zijn diegene die met haar spelen. Zo ook op vakantie. Het is soms best zwaar en vermoeiend maar ik denk dan: stel, ze krijgt nu toch nog een broertje of zusje. Dat duurt dan ook weer voordat die groot genoeg is om met haar te spelen en wie zegt dat ze dat uiteindelijk doen?
Mijn broer en ik vochten elkaar vaker de tent uit dan dat we vredig met elkaar speelden.
Het is nog ff doorbijten denk ik. En de volgende x als we op vakantie gaan, gaan we kijken of er een soort kidsclu is ofzo waar ze dan ff een uur ofzo onder toezicht kan spelen.
3 likes
Ik herken het wel! M’n zoontje is 2,5 en we willen allebei geen tweede kind. Maar als we in de speeltuin zijn en ik zie bijvoorbeeld 2 broertjes samen spelen denk ik “dat had ook graag voor mijn kind gehad” (maar die gedachten gaat ook weer snel weg). Ik vind het vooral sneu voor hem als hij contact zoekt met andere kinderen en kinderen willen niet samen spelen, maar goed het zij zo.
We waren laatst een weekend weg met vrienden die een dochtertje hebben van een jaar jonger en onze kinderen hebben zich zo goed vermaakt samen, dus dat was wel fijn want ik hoefde niet toen het speel maatje van m’n kind te zijn 
misschien is het een optie om met vrienden met kinderen op vakantie te gaan (als iedereen iig goed klikt).
We hebben nu voor vakantie ook een camping geboekt met heel veel andere kinderen/activiteiten dus hopelijk heeft hij daar aansluiting met andere kinderen.
4 likes
Ja, ik herken jou gedachten. Mijn dochter is net 6 geworden dus voor mijn gevoel heeft het sowieso geen zin meer, zit dan toch teveel tijd tussen om speelmaatjes te zijn. Los van het niet hebben van een wens voor een tweede.
Ik ga voor volgend jaar goed voor-onderzoek doen of het een plek is waar ze makkelijk kinderen kan treffen.
3 likes
Die gedachten heb ik dan soms ook, als ik broers en zussen zie spelen.
Met vrienden en familie gaan we ook wel weg, dat is dan heel relaxed ja haha!
1 like
mijn dochter is 3,5 en wij komen nu ook echt in een fase dat ze in haar eentje met andere kindjes gaat spelen, zonder dat wij mee moeten doen. Echt heel fijn en vooral leuk voor haar
3 likes
Ga kamperen! Serieus. Wij gingen altijd naar een landalpark oid maar vorig jaar wilde onze dochter in een tent. Dus we zijn voor haar gaan kamperen en dat werkte echt top! Ze was de hele dag aan het spelen en had juist veel sneller aansluiting doordat ze enig kind is. We hoorden van anderen met meer kinderen dat die dan juist aan elkaar geplakt bleven zitten😬
Toen we erna weer naar een huisje gingen vroeg ze de hele tijd: waar zijn de andere kinderen?
5 likes
Toevallig dat dit topic nu weer boven komt. Wij hebben één dochter en hebben geen kinderwens meer. Onze redenen zijn duidelijk en wegen zwaar voor ons. Nu heb ik vannacht gedroomd dat we toch per ongeluk een tweede kregen (ja hele vage droom) en nu ben ik al de hele ochtend in de war ik vind het vooral heel lastig om te beseffen dat we alles wat we doen en meemaken met m’n dochter voor het eerst maar ook voor het laatst is. Maar dat is geen reden om een heel persoon op de wereld te zetten vind ik.
De gevoelens die hier boven beschreven worden bij de geboorte of aankondiging zwangerschap herken ik ook heel erg! Liever jij dan ik…
8 likes
Herkenbaar! Mijn dochter is nu 6 weken en ik ben me er zo van bewust dat ik dit maar 1 keer ga meemaken. Zorgt soms wel voor een bepaalde druk dat ik moet genieten van alles, terwijl ik het af en toe ook gewoon echt pittig vind. Heb het overigens met momenten ook best moeilijk dat mijn zwangerschap zo plotseling was afgelopen (ruim 2 weken te vroeg geboren, terwijl ik me had ingesteld op dat ik zeker wel overtijd zou gaan). Ik vond het heel bijzonder om mee te maken en ineens was het voorbij en het gaat gewoon niet nog eens gebeuren 
5 likes
Oh ja die druk herken ik ook heel erg. Echt vervelend en daardoor kan je juist minder genieten dan je zou willen. Ik heb zelf nog steeds veel moeite met babyspulletjes en kleertjes weg doen. Mn dochter is al bijna 2 maar het ligt allemaal nog in de kast helaas.
5 likes
Jaaa ik denk dat je gelijk hebt, vorig jaar stonden wij op een campingveld (wel in een stacaravan) en dat was heel anders inderdaad. Thanks!
2 likes