Ik was het liedje van alles in de wind aan het zingen voor m’n dochter, met dat stukje van “kom hier Rosa, je bent mijn zusje”. En ik realiseerde me ineens dat zij nooit een zusje (of broertje) krijgt en het raakte me zo hard.
Ik heb altijd gedacht vanuit wat het beste voor ons was en opeens dacht ik van maar wat nou als zij dat heel graag wil en wij het niet geven.
Het er net ook met m’n man over gehad en we denken allebei nog steeds dat het het beste is als we met z’n 3en blijven, moederschap icm mijn adhd valt me ook gewoon zwaar.
Maar ook m’n man voelde twijfels.
En ja we hebben natuurlijk nog alle tijd en mogen altijd van gedachten veranderen. Maar het besef dat ik haar misschien iets ontzeg wat d’r wel gelukkig zou maken valt me zwaar.
Ik haal trouwens altijd veel steun uit @Chuckie die ooit postte dat ze echt heel close met d’r neefje en nichtje is opgevoed. Wij proberen dit ook met de kinderen van m’n zus. Ze zijn 1 dag per week met elkaar bij opa en oma, gaan straks naar dezelfde basisschool toe enzo.
ah wat leuk haha! broertje en nichtje trouwens, dus m’n nichtje is het enigs kind in deze situatie. Maar klinkt inderdaad vergelijkbaar als hoe het bij ons was als kinderen (zelfde school en vaak ook na school bij zelfde ouder/oma)
Wat mooi van die neefjes en nichtjes. Dat is mijn grote frustratie, mijn zus wil geen kinderen. Zal daar uiteraard niets van zeggen of oordelen, maar dat zorgt ervoor dat ik wel nadenk over een tweede kind.
Mijn partner en ik willen het graag bij 1 kind houden, maar ik kan het niet aan dat onze dochter echt het enige kind in onze familie zal zijn. Mijn partners zus wil ook geen kinderen.
Elk familiefeest en elke bijeenkomst is ze de jongste en alleen. Natuurlijk heeft ze ook wel alle aandacht en is ze heel geliefd, maar wens voor haar toch ook een leeftijdsgenootje binnen de familie…
Oh ik snap je heel goed. Mijn moeder is (ongewenst) enigskind en zij had veel steun aan een neef en nicht. Tegelijk heeft ze ook een heel groot sociaal netwerk die haar ook veel bieden, bijvoorbeeld toen ze ziek werd. Ook de familie van mijn vader is er toen voor haar geweest.
Mijn moeder is dus ook heel erg voorstander van grote gezinnen, maar ze begint er tegen mij niet meer over. Heb ook gezegd dat de situatie niet te vergelijken is want haar ouders wilden zelf ook een groter gezin en bij ons is die wens er niet.
Ik zou je keuze niet laten bepalen doordat ze de enige is in de familie, maar ik snap wel dat het je aan het twijfelen brengt. Heb je om je heen wel vrienden met kinderen in dezelfde leeftijd?
Een aantal vriendinnen, maar ik werk vrij veel en heb alleen de weekends dus zie ze eigenlijk weinig allemaal. Het is niet dat er elke week een goede vriendin langskomt met haar kinderen…
Hier ben ik het 100% mee eens. Enig kind zijn kan op sommige momenten echt heel moeilijk zijn maar een broer of zus hebben kan ook een last zijn en je hebt geen garanties hoe het leven loopt. Ik denk dat je je kind beter kunt leren dat ook niet-familie heel waardevol kan zijn in je leven en, als je de mogelijkheid hebt, je kind moet omringen met betrouwbare, leuke mensen waar ze op kunnen terugvallen. Familie of geen familie
Mijn kind is laatst 4 jaar geworden. Hiervoor had ik heel veel twijfels over wel of geen tweede kind. En nu hij 4 is geworden, zijn mijn twijfels weg en voel ik eindelijk een soort rust. Ik kijk er ook mega naar uit als hij straks naar school is en ik vrij ben. Ik hoop dat het zo blijft en dat het zo goed is en dat de twijfels niet meer komen. Voor nu zie ik alleen maar voordelen aan 1 kind en het is ook heel gezellig en leuk met zijn drieën.
Ik zag mezelf altijd wel met meer kinderen maar nu ik een kindje heb kan ik mij ook heel goed voorstellen dat het hier bij blijft. Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad en ook een prima bevalling. Het kijkt me ergens jammer om dat niet nog een keer mee te maken. Maar ik ben mij er van bewust, en ook bang, dat een tweede zwangerschap misschien heel anders gaat zijn. Of een meerlingzwangerschap…
Daarnaast werk ik ook al heel lang met baby’s en vind ik baby’s echt geweldig. Maar daardoor heb ik het wel onderschat. Omdat je na een werkdag gewoon klaar bent en met een eigen baby heb je altijd zorgen en slaaptekort haha. Vond de eerste weken echt heel pittig!
Het voelt ook wel compleet. Maar ik ben benieuwd of ik er over een aantal jaar ook nog zo over denk of dat het toch weer gaat kriebelen.
Ik ben heel overtuigd dat een kindje voor mij het ideale aantal is, maar toch heb ik het daar soms moeilijk mee. Eigenlijk vooral als vrienden en kennisen in verwachting zijn van een tweede. Het drukt me dan met m’n neus op de feiten: ik had een gezin met meer kindjes heel gezellig gevonden, maar ik kan dat mentaal helemaal niet aan. Ik voel me dan echt tekort komen. Wat dat betreft herken ik me wel een beetje in het verhaal van @Kusjessoldaat. Ik sta op de wachtlijst voor ADHD diagnose, dus dat zou deels wel eea verklaren. Er is ook helemaal geen sprake van rammelende eierstokken, en ik ben echt blij met m’n gezinnetje. Maar wel echt irritant dat je jezelf zo in de weg kan zitten terwijl je helemaal blij en overtuigd bent met een gezin van 3.
Ik ben ook bang dat het over een paar jaar zo onwijs moeilijk wordt om opvang te regelen. De wachtlijsten voor kinderdagverblijven en bso’s lopen nu al de spuigaten uit. En dat gaat niet beter worden.
Ik heb nu een baby maar als ik over een aantal jaar nog een kindje wil zijn mijn (schoon)ouders ook weer een paar jaar ouder. En misschien niet meer zo fit als nu.
Het zou niet iets moeten zijn wat je tegenhoudt als je kinderwens heel groot is maar ik denk daar wel over na. Hoe ga je het allemaal bolwerken met meerdere kinderen?
Ik zit hier ook wel mee. Probeer dan te denken: we zien dan wel weer hoe we het oplossen, maar vind het aan de andere kant eigenlijk ook juist heel verantwoord om er wél nu al over na te denken. Ik vind het dan wel lastig om te zien dat andere mensen vaak zo als vanzelfsprekend een tweede kind willen/krijgen zonder hierover na te denken (vul ik nu allemaal even zelf voor ze in natuurlijk).
Cursus wel, opleiding niet. (Was de regel vroeger.) De meeste winnaars van HHB hebben trouwens geen kinderen (en een paar al oudere). Lastig combineren.
Wij zijn nu met onze dochter aan het rondreizen, en ook dat laat mij weer zien en voelen hoe fijn het is met 1 kindje. We kunnen heel veel ondernemen, zijn flexibel en mijn man en ik hebben ook veel ruimte voor onze eigen interesses los van het gezin.
ook slepen we nu al zoveel zooi mee, wil niet weten hoe dat zou zijn met 2 kinderen haha
Jaaa ging super, ze heeft alleen maar filmpjes gekeken haha. En ze had ook 0 last van de jetlag, daar heb ik mij echt over verbaasd! Jullie al
aftellen?!
Ik heb zelf nooit zo’n moeite met spullen weg doen. Ze heeft 1 herinneringen doosje, maar alle meubels enzo geef ik vaak door aan vrienden en familie. Zo komt het altijd goed terecht.
Kleding en speelgoed hecht ik helemaal geen waarde aan, heb haar eerste pakje bewaard wat mijn schoonmoeder voor haar heeft gemaakt en een rammelaar die mijn overleden tante voor haar heeft gehaakt. Voor de rest gaat alles naar de kringloop en tegenwoordig zoeken we samen alles uit en zegt ze af en toe zelf ‘dit mag wel naar de winkel voor arme kindjes, mam’.
Mijn kind is nu 1,5. Voor dat ze er was hadden we niet echt een kinderwens. We zijn er naïef ingestapt en zien wel of het leuk is. Beide zijn we helemaal opgeleefd door haar. Onze dynamiek is fijn. Iets in mijn zegt heel duidelijk klaar. Wil alle spullen verkopen. Maar tegelijk voel ik ook wat nou als het met nog een NOG leuker word. Ik twijfel dus heel erg.
Edit: heb geen fijne zwangerschap en bevalling gehad en wil ergens een tweede kans daarin. Maar een tweede zwangerschap is geen garantie op een fijne zwangerschap.
Zie wel heel erg op tegen nogmaals die baby tijd en slapeloze nachten etc.
Precies zo is het bij ons ook.
Ook geen fijne zwangerschap, op 1 of 2 maanden na en dan gedachte: misschien is de 2e wel beter en kan ik genieten, wat dus natuurlijk niet zo hoeft te zijn.
Een kennis is nu zwanger met de 2e, haar dochter is 2 maanden jonger dan onze. En ze zit nu al van: ik ben zo moe en gestresst. En zij heeft een heel support system van opa’s, oma’s tantes/ooms etc. Dat hebben wij niet.
We hadden het deze maand niet zo nauw genomen met anticonceptie en héél even dacht ik: oh leuk, doe maar een tweede. Maar nu ben ik ongesteld en denk ik van: pfff nee doe maar niet. Het is goed zo. Onze dochter is heel leuk en ook het missende support system is een factor die meespeelt dat we geen tweede willen.
Denk dat ik binnenkort toch maar eens de babykleren ga verkopen. Eerst was t nog vsn: oooh zonde, dat kan m’n 2e gebruiken maar na deze maand denk ik: doe maar weg😅
Wij hebben ook geen support system om ons heen. Is inderdaad met een extra kind wel moeilijker dan.
Haar spulletjes verkopen wil ik ook maar denk dan ook haar bedje is amper gebruikt, de maxi cosi gloednieuw. Het moet nog gebruikt worden door een kindje van mij.
Ja, dat laatste herken ik 
…de winkel voor arme kindjes…? 