Het bij 1 kind houden

Zwanger en kinderen
#1145

Jaaa, heel fijn! We zijn ook heel blij met deze kinderrijke buurt. Ik ben behoorlijk introvert, maar heb me ingesteld op vaak vriendjes over de vloer omdat dat ergens wel als een soort plicht voelt met een enig kind. Zolang als ze het zelf fijn vindt natuurlijk, we gaan niks verplichten.

Heel herkenbaar dat jullie er ook zo mee bezig zijn. Samen met anderen op vakantie gaat mijn introverte aard dan weer wat te ver, maar ik denk dat dat voor haar inderdaad ook heel fijn is… Zal ik toch weer eens over nadenken.

3 likes
#1147

sorry voor mijn vraag in dat geval! :kissing_heart:

Wel fijn hier ieders ervaring te kunnen lezen, of het nou gewenst of ongewenst is. Mijn dochter is 4 en ik ben/was altijd overtuigd one and done, maar nu steeds meer vriendinnen die zwanger zijn van de 2e en ik vind het zielig voor mijn dochter. Terwijl, ze is niet zielig en ik denk dat het nooit verstandig is alleen en enkel om die reden nog een kind te willen. Maarja hart en verstand is soms tegenstrijdig…

6 likes
#1148

Ik wil toch nog even benadrukken, en ja ik ben maar 1n, dat ik enig kind ben en me nooit een seconde in mijn leven zielig heb gevoeld. Je kind mishandelen is zielig, 1 kind hebben waar je veel van houdt is nooit zielig. Als je vriendjes wilt maak je ze, als je alleen wilt zijn is dat makkelijk en je krijgt altijd alle aandacht van je ouders (nog steeds nu ik oud ben). Het is juist zo’n speciale band als je het enige kind bent :heart:

26 likes
#1150

Ik ben ook enig kind, en heb het altijd heerlijk gevonden. Ik miste niks. Speelde altijd heel makkelijk in mijn eentje, vermaakte me altijd. Ik had nooit het gevoel achtergesteld te zijn, of zielig of eenzaam. Ik vond en vind de aandacht die ik krijg van mijn ouders nog steeds heerlijk, we zijn enorm hecht en er is gewoon genoeg ruimte voor elkaar.
Door mijn eigen jeugd twijfel ik ook enorm of ik een 2e kindje wil. Juist (onder andere) omdat ik het zelf ook gewoon zo fijn vond om alleen te zijn.

Daarnaast ook gewoon bang dat ik mezelf verlies met een 2e kind. Ik vind het zo intens allemaal. Maar ik kom er maar niet uit of er nog ruimte is voor nog een kindje. Zucht.

13 likes
#1151

Hier sluit ik me volledig bij aan. Ik heb mezelf nooit als zielig gezien dat ik geen broers of zussen heb. Ik kan het ook heel praktisch zien: Doordat mijn ouders alles maar voor 1 kind hoefde te doen betalen, konden wij dingen doen die niet gekund hadden als er nog meer kinderen waren.

Mijn man is ook enig kind en heeft het ook nooit als vervelend ervaren en we hebben door onze eigen ervaring ook eigenlijk de wens voor 1 kind en niet meerdere.

7 likes
#1152

Fijn om de positieve ervaringen van enig kinderen te horen. Ik maak me ook zorgen dat m’n dochter later alleen staat in de zorg voor m’n man en mij. Als in: ze heeft niemand om die last mee te delen. Hoe staan de enig kinderen hier daarin?

2 likes
#1153

Nu ik ouder word, denk ik hier wel eens aan. Maar het is niet iets wat ik mijn ouders kwalijk neem. In mijn situatie is het zo dat mijn ouders wel graag een tweede wilde, maar mijn moeder kon nog een zwangerschap en bevalling lichamelijk niet aan, dus is de keuze als het ware voor hun gemaakt.

Ik heb wel een fijn netwerk van mijn partner, vrienden en andere familieleden waarvan ik weet dat ze mij zullen helpen waar nodig. Dat geeft een wel een fijn gevoel. Verder denk ik altijd, dat je broers en zussen hebt, betekent niet dat de zorg dan wel verdeeld zou zijn. Heb bij mijn eigen vader gezien dat hij alleen de zorg droeg, maar zie het ook bij collega’s bijvoorbeeld.

Het is voor mij in elk geval geen reden om te zeggen dat ik zelf wel meer kinderen zou willen.

7 likes
#1154

Zelf geen enig kind, maar heb wel een enig kind. Ik vind dit altijd een ‘vreemd’ argument, want juist het hebben van een kind ipv meerdere zorgt er toch voor dat je het financieel minder zwaar hebt, meer kan sparen en later de zorg meer kan uitbesteden? Ik zou sowieso mijn kinderen hier niet mee willen opzadelen.

6 likes
#1155

Alle eigen ervaringen hier zijn zinvol, maar je gaat nooit van te voren weten hoe jouw kind het gaat ervaren. Dit geldt natuurlijk zowel voor enig kind zijn als niet enig kind zijn.

Zelf ben ik enig kind en ik vind dat echt onwijs jammer. Als ik om mij heen kijk naar vrienden met broers/zussen, had ik dat ook graag willen hebben. Echter wil ik hier niet mee zeggen dat ik eenzaam ben oid, want wie weet heb je wel een hele slechte/geen band met je broer/zus.

Het scheelt denk ik ook of je in een fijne situatie opgroeit. De berichten hierboven m.b.t. de fijne jeugd herken ik niet, dus misschien had ik het daarom extra fijn gevonden om dit met een broer/zus te kunnen delen.

Denk wel echt dat de keuze van een 2e kindje niet moet afhangen van een schuldgevoel naar je 1e kindje. Als je nu voelt dat 1 kindje voor jullie voldoende/compleet is en je enkel een 2e kindje zou willen voor de 1e, zou ik dat zeker niet doen.

2 likes
#1156

Ik vind dat soms wel lastig. Mijn vader is nog niet zo lang geleden overleden en ik merkte al hoeveel er toen op mijn schouders kwam te liggen, qua regeldingen om mijn moeder te ontzien. Als zij komt te overlijden moet ik echt alles alleen doen, is het niet te verdelen tussen broers en zussen. Dan zal ik meer aanspraak moeten doen op mijn partner en vrienden om mij te helpen.

Broers/zussen hebben is natuurlijk ook niet per definitie dat alles mooi verdeeld gaat worden. Ik ken genoeg gezinnen waar alsnog alles bij 1 persoon terecht komt. In een ideale situatie kun je met broers/zussen alles verdelen, maar dat heb je ook niet altijd voor het kiezen.

4 likes
#1158

Mijn ouders hebben altijd uitgesproken dat ze niet verwachten dat ik voor ze ga zorgen, dat vind ik eerlijk gezegd ook een beetje een rare verwachting om van je kind te hebben. Uiteindelijk is het in de huidige realiteit misschien wel zo, maar een extra kind nemen zodat die over 40 jaar voor je kan zorgen vind ik erg vreemd. Er kan zo veel gebeuren in die 40 jaar.

10 likes
#1159

Ik denk (maar verbeter me als het ik mis heb @Mrs ) dat er niet letterlijk verzorgen bedoeld wordt, maar meer dat kind het aanspreekpunt kan worden voor bijvoorbeeld een verpleeghuis, mee gaat naar het ziekenhuis etc en niet dat jij letterlijk degene bent die verzorging doet.
Ook bij een overlijden dat je als kind de uitvaart etc regelt/verzorgt.

5 likes
#1161

Oh zo, ja oké dat voelt logischer. Maar dan staat mijn ‘argument’ nog steeds, denk ik. Ik vind het gewoon een gek idee om je kind een ander kind te geven zodat ze samen je uitvaart kunnen regelen haha, vooral als je zelf dus niet per se nog een kind zou willen.

Wat hierboven al gezegd werd daar zijn ook partners en vrienden voor. Natuurlijk zijn er situaties waar een goede band met een broer of zus handig zou zijn (ik betaal alle verjaardagscadeaus helaas zelf :stuck_out_tongue:) maar dat zou voor mij niet opwegen tegen nog minstens 18 jaar voor dat kindje moeten zorgen.

3 likes
#1162

@anon59849077 en @Mimosa Ik bedoel inderdaad niet letterlijk zorgen voor, maar inderdaad het aanspreekpunt zijn en dingen regelen als wij oud worden en overlijden. Het idee dat m’n dochter dat (in een ideale situatie) nooit gaat kunnen delen met broers/zussen doet me pijn. Ik ben zelf niet superhecht met m’n broertje en door omstandigheden zal ik later het grootste deel van de zorgtaken voor m’n ouders alleen/met partner moeten regelen. Heb geen groot netwerk zelf en ben momenteel nogal labiel, dus maak me dan extra zorgen over dit soort dingen.

1 like
#1163

Om nog maar niet te spreken over de hoeveelheid gezinnen waarin die zorg tot een conflict leidt. Ik kan mijn zusje tegenwoordig prima luchten - dat is wel eens anders geweest - maar we hebben fundamenteel andere ideeën over zo’n beetje alles wat er echt toe doet in het leven en ik hou mijn hart vast voor de dag dat wij samen iets serieus moeten regelen.

5 likes
#1164

Sorry als mijn reactie wat hard klinkt. Ik lees nu jouw bericht en dan snap ik het beter dat je je daar zorgen over maakt. Maar jouw dochter wordt waarschijnlijk gewoon een sterke vrouw die dit gaat kunnen, door hoe ze door jullie opgevoed wordt :heart: er kan zo veel gebeuren in een leven, dat ik hier nog helemaal niet over na zou denken. Dit komt wel goed als het ooit zo ver is.

3 likes
#1166

Nou inmiddels ben ik 9 maanden moeder en ben er meer dan ooit van overtuigd dat we het toch echt bij 1 kind houden, mede door een pregnancy scare.

Ik vind zwanger zijn niet leuk, ik vind de newbornfase hartstikke zwaar. En dan had ik niet eens een hele moeilijke zwangerschap en baby.
Daarnaast houd ik zielsveel van mijn zoontje en ik wil niet riskeren dat daar iets tussenkomt.

Meteen maar een afspraak gemaakt voor het plaatsen van een spiraal en als die eruit moet over een paar jaar kan mijn man naar de dokter voor een knipje.

16 likes
#1167

Vandaag vertelde een vriendin dat ze voor een tweede gaan. Hun dochter is een dik half jaar jonger dan de mijne en zij zijn nog samen. Ik ben niet meer samen met de vader van mijn dochter. Dat is op een verdrietige manier gegaan (geen keuze in de zin van niet meer van elkaar houden bijv.), maar we hebben goed contact. Vanwege mijn (mentale) gezondheid heb ik eigenlijk helemaal geen wens voor een tweede. Toch merk ik dat dit nieuws mij, naast dat ik blij voor haar ben, verdrietig maakt… Dat zij kunnen uitkijken naar een tweede en dat ik hij wijze van moet overgeven van het idee (van de stress). Dat zij kan zeggen ‘wij willen’ en ik alles alleen doe. Zal wel weer een stukje verwerking zijn. Nouja, ik hoop dat dit uitspreken helpt.

20 likes
#1168

Hele dikke knuffel :heart::heart::heart:

3 likes
#1170

Sorry dat ik dit topic zo kom binnnenvallen en ik weet ook niet of mijn verhaal hier past. Maar ik moet het gewoon even ergens kwijt. :relieved:

Onze dochter is bijna 1,5 jaar oud. Ze is geweldig en we zijn echt dol op haar, maar de zwangerschap en babytijd waren ook erg zwaar. (Ook HG zwangerschap gehad, dochter met allergieën, slecht slapen)
Inmiddels gaat alles wel iets beter en hebben we wat meer ritme.

Mijn vriend en ik zitten ontzettend te twijfelen over we nog een kind willen of niet. Vooral mijn vriend is iemand die echt wel tijd voor zichzelf (en zijn carrière) nodig heeft. Ik vraag me stiekem af of hij een tweede kind wel aankan of dat het juist de hele dynamiek die we nu met zijn drieën hebben gaat verpesten. Op goede dagen denk ik: ach, even de tropenjaren door, dan krijgen we er zoveel moois voor terug, het komt wel goed. Maar regelmatig als er wat tegenzit (als ik ziek ben bijv), dan zie ik echt veel beren op de weg en zakt mijn vertrouwen. Mijn vriend klaagt dan dat hij het zo zwaar heeft. Hij heeft ook een drukke baan en is gewend dat ik meer zorg voor onze dochter draag.

Praktisch gezien zou het hebben van maar 1 kind heel goed bij ons passen en zie ik daar ook zeker veel voordelen in. We hebben al een schat van een kind, waarom moet daar nog een broertje of zusje bij? Maar diep van binnen voel ik ook een soort verdriet en eenzaamheid over dit onderwerp en voelt het nog niet compleet. Mijn vriend kan nog geen knoop doorhakken, wat zijn goed recht is, maar ik vind het moeilijk om niet over te toekomst te kunnen nadenken / speculeren. Als we definitief One and Done zouden zijn, dan kon ik tenminste aan dat idee wennen, de situatie accepteren en de voordelen ervan omarmen.

Ik heb nu een angst dat we hoe dan ook de verkeerde keuze gaan maken :disappointed_relieved:
Het bij 1 kind houden voelt diep van binnen (nog) niet oké, maar een 2e kind geeft me een angst dat we echt als huisgenoten ipv geliefden gaan leven en het de eerste jaren echt overleven ipv genieten is.

1 like