Ik vind de “standaard” 2 jaar ertussen ook echt weinig eigenlijk.
Ik had dat zelf echt onderschat voordat ik zelf moeder werd, maar hier gaat het slapen net eindelijk iets beter, na bijna 1.5 jaar. Alsnog vind ik het ouderschap best wel zwaar. Ik moet er echt niet aandenken om nu ook alweer 3 maanden zwanger te zijn. Dus ik heb de keuze voor een tweede ook even gepauzeerd totdat mijn dochter 2 is.
Hier ook zwanger van de tweede en straks bijna 4,5 jaar leeftijdsverschil.
Ook wij hebben lang getwijfeld of we wel een tweede wilden. Deze wens kwam echt pas later, pas toen onze eerste bijna 3 jaar was. Daarvoor neigden we juist meer naar niet, dan naar wel.
Ik vind het heerlijk dat ik de oudste 4 jaar lang alle aandacht heb kunnen geven en de jongste straks op de dagen dat de oudste naar school gaat dat ook kan bieden. En voor onszelf betekent die “rust” ook heel veel.
Daarnaast zie ik om me heen bij vrienden hoe heftig twee kinderen kort op elkaar kan zijn en dat er meer ruzies zijn dan bij anderen met meer leeftijdsverschil (dit kan ook andersom zijn uiteraard, maar het valt me wel op).
Voor ons voelt dit dus als de juiste keuze. We hebben er heel veel zin in om die eerste 4 bijzondere jaren nog eens mee te mogen maken.
Zullen we het hier on topic houden? In plaats van waarom het zo fijn is om toch voor een tweede te gaan?
En welke leeftijd dan ideaal is.
Hier zitten veel mensen die om diverse redenen 1 kind hebben en het erbij houden. De keuze om een ideale leeftijd te kiezen tussen de kinderen is er voor meerderen van ons niet in deze groep. Dat kan denk ik prima in andere topics!
Ik ben de laatste maanden druk geweest met mijn zware bevalling te verwerken. EMDR en gesprekken met een psycholoog. Ik ben wel echt in een soort rouw beland over hoe alles gelopen is. Hopelijk over een tijdje wat meer rust en acceptatie over alles.
Meer mensen bij wie het verwerken en besluiten dat het bij 1 moet/zal blijven een lang proces is?
Snap ook echt niet waarom dit elke paar maanden terugkomt. Lijkt me geschikter voor het kinderwens topic in plaats van ‘het bij 1 kind houden’
Dat begrijp ik helemaal. Toch wordt er hierboven door meerdere mensen gesproken over een twijfel, ook in dit topic. Vind dat eerlijk gezegd ook niet echt in het kinderwens topic thuis horen, want deze groep weet dus juist niet of de wens er wel is? En in het kinderwens topic gaat het júist daarover en stoot je misschien mensen voor het hoofd die het heel graag willen en waarbij het niet wil lukken.
Het is hier al vaker over gegaan in het verleden. Toch maar een apart topic dan? Of dit topic een duidelijkere titel geven (het bewust bij 1 kind houden)?
Maar zo kan je ook wel weer overal een apart topic over maken. Het blijft lastig denk ik.
Kinderwens is hier volgens mij perfect voor, want het gaat over wel/niet een wens voor een kind, of dat nou een eerste of tweede is. Er wordt daar wel vaker gesproken over twijfels, dat kunnen ook twijfels over een tweede kind zijn.
Het ding is voor mij ook vooral dat het vaak niet meer over de twijfels gaat, maar dat iemand begint over twijfels, en anderen dan reageren met ‘oh ja, dat had ik ook, maar ik heb gewoon gewacht en vind het nu fantastisch!’ of ‘ik twijfelde ook maar dat trok vanzelf weg en na 2 jaar wilde ik echt weer een kind’. Dat soort reacties passen wat mij betreft niet in een topic dat ‘het bij 1 kind houden’ heet.
Eens met wat @jojo zegt hierover. Twijfels uiten is niet zo erg maar ervaringen van mensen die voor een tweede zijn gegaan en wat daarin fijn was, vind ik niet zo op zijn plek.
Hier kun je ook mensen voor het hoofd stoten die het niet kunnen maar in een andere context hadden gewild, dus ook hier kan het pijnlijk zijn.
Maar snap het dat je twijfelt waar je ervaring thuis hoort hoor!
Ja en dit is toch gewoon raar om in een topic te zeggen over mensen die al dan niet vrijwillig het bij een kind houden? Dit kan prima in een zwangerschapstopic of in wat je even kwijt wil, of zelfs in ervaringen
Ik snap dat je hier leest, ik lees zelf ook wel eens bewust kinderloos, maar dat is mijn groep niet meer dus daar ga ik ook niet posten hoe fijn de keuze voor een kind toch is
Nou dan even een goede post voor hier:
Ik heb er eentje van twee jaar en denk done. Wat heerlijk om al je tijd volledig op eentje te kunnen richten en ook heel gemakkelijk het kind mee kan nemen ergens naartoe zonder al te veel gedoe én om ook gemakkelijk tijd voor jezelf te creëren. O en je houdt meer geld over voor jezelf! Ik vind het echt top. O en 1 ziek kind is al hel, laat staan als je er twee hebt of dat ze elkaar afwisselen.
Enige jammerlijke is dat ik het superleuk vond om zwanger te zijn
Hier hetzelfde. Hoewel ik pas net ben begonnen met EMDR om de bevalling, de kraamperiode en eigenlijk het hele eerste jaar te verwerken.
Wij zijn er vrij zeker van dat we het bij één houden, omdat we het vooral mentaal gewoon niet aan zouden kunnen nog een keer hier doorheen te moeten gaan. Ook het idee dat we sneller weer wat meer vrijheid hebben vinden we heel fijn.
Er zijn zo ontzettend veel mensen die tegen ons zeggen dat we dit wel gaan vergeten en we er uiteindelijk nog wel een willen. En ik kan daar echt boos om worden. Hoewel we heel veel van ons kindje houden, geeft het ook veel rust om te bedenken dat we het niet nog een keer hoeven doen.
Ik heb precies hetzelfde! Ze is afgelopen vrijdag 8 geworden en geen moment spijt gehad dat er niet een tweede bij is. Het is heel gezellig met z’n drietjes en ze vindt zichzelf niet zielig dat ze geen broertje of zusje heeft. Ze is wel een hele trotse grote nicht en heeft veel vrienden en vriendinnen.
Het is ook oke als je zo’n nare ervaring niet kan vergeten, dat heb ik wel geleerd. Maar heel fijn dat de EMDR de scherpe kantjes eraf heeft gehaald bij mij. hopelijk gaat het jou ook goeds brengen. Sterkte!
11 maanden postpartum en een slecht herstel met nu 50% ziekmelding op werk. Ik ging steeds meer teruggrijpen op wat er anders kon tijdens de pittige bevalling en daarom ook een traject gestart bij de praktijkondersteuner.
Door mijn fysieke staat en de mentale uitdagingen daardoor zijn we er voor 80% over uit dat het hij eentje blijft. En juist met die conclusie vind ik het lastiger dat er niet ooit een 2e komt? Terwijl ik eerst niet eens zeker wist of ik moeder wilde worden. Je brein kan echt raar doen. Zal bij het proces horen denk ik? Had jij dat ook?
Ik hoop in elk geval dat de afspraken bij de POH helpen, en voor jou ook!
Edit: ik heb van de POH trouwens het boek ‘perfecte bevallingen bestaan niet’ geadviseeerd gekregen en het heeft mij veel goed gedaan om dat te lezen. Heb als een gek zitten markeren en strepen bij punten van herkenning.
Heerlijk die positieve kanten ervan he! Wij kunnen daar ook enorm van genieten.
Mijn gesprekken met de psycholoog en de emdr hebben mij wel duidelijker gemaakt wat bij het trauma hoort en wat gewoon mijn eigen gevoel is met betrekking tot een tweede. Ik was erg bang dat het enkel door mijn trauma kwam, maar dat is niet zo bij mij.
Ik had ook schuldgevoelens bij mijn bevalling, dat ik niet goed had gehandeld en niet mondig genoeg ben geweest. Ook dat heb ik wel meer een plekje kunnen geven, daardoor ben ik wat minder streng voor mezelf.
Hopelijk krijg je inderdaad inzichten en handvatten hoe ermee om te gaan. Sterkte!
Ik heb 1 dochter van 9 en vind het ook heerlijk om 1 kind te hebben. Lekker overzichtelijk en heb ook genoeg tijd voor mezelf. Wij wonen met z’n tweetjes en hebben het heel gezellig samen. Soms mist ze wel een broertje of zusje omdat ze de enige uit de klas is maar over het algemeen is ze heel blij, heeft veel vrienden en kan ze zichzelf ook goed vermaken.
Hoe vaak mijn vriend en ik rond die leeftijd (heel leuk en ook gewoon echt je handen vol) tegen elkaar zeiden, en dan heb je nu nog een BABY? Hahahahahaha wat doen mensen zichzelf aan
Of wij ooit nog een tweede willen weet ik niet, maar ik ben wel echt heel blij dat we onze aandacht niet op die manier hebben hoeven verdelen.
Wij zijn er ook van overtuigd dat het hier bij 1 kind blijft, ze is ondertussen 7. Wat ik wel lastig vind: onze dochter heeft niet veel vrienden en heeft ook wat moeite met sociaal contact. Wordt bijna niet uitgenodigd voor feestjes, spelen gaat ook niet altijd goed. Wat ik hierboven lees over veel vriendjes, dat hadden wij ook gehoopt voor haar. Ik vraag me wel eens af of het sociale contact beter zou gaan als ze vanuit huis al was gewend om met andere kinderen om te gaan. Aan de andere kant is ze wel van jongsaf aan naar het kdv en de psz geweest, we hadden de hoop dat je daar ook automatisch genoeg socialiseert. Ze klaagt hier zelf trouwens niet over, maar ik vind het wat lastig om te zien en weet ook niet hoe ik haar hierbij kan/moet helpen.
Mijn dochter is ook 7! Kan me voorstellen dat het lastig is als je dat ziet en je haar iets anders gunt. Als ze er geen last van ervaart, is het misschien ook iets wat bij haar past?
Mijn dochter heeft uit school regelmatig ook behoefte aan gewoon lekker zelf thuis zijn en alleen spelen. Heeft genoeg vriendinnetjes maar niet altijd zin om na een drukke schooldag met sociaal doen ook nog af te spreken.
Wij zorgen er altijd wel voor dat we in de vakanties iets afspreken met nichtje/neefje of een vriendinnetje. Het kost soms wat meer georganiseer omdat ze thuis geen speelmaatje heeft, maar dat verloopt prima gelukkig.