Ja ik begrijp je helemaal! Het gekke is dat ik meerdere vriendinnen heb die er ook echt slecht aan toe waren na de eerste en toch allemaal een tweede hebben. En daar gaat het alleen maar slechter mee nu. Constant klagen dat ze geen leven meer hebben, dat ik het makkelijk heb met 1 kind. En ik weet gewoon dat ik ook zo ongelukkig zou zijn met meerdere kinderen, en dat wil ik absoluut niet. Als ik dan voorzichtig vraag waarom ze een tweede wilden, is het antwoord altijd dat dat leuker is voor het eerste kind. Maar als je er zelf aan onderdoor gaat, dan is dat het toch nooit waard denk ik dan. Misschien wordt het wel makkelijker als ze ouder zijn natuurlijk en kijken ze daar naar uit. Maar ik hoef me in elk geval niet druk om te maken of dat zo is haha
Oja die opmerkingen dat jij het makkelijker hebt met “maar” 1 kind wordt ik ook echt niet goed van. Ik had afgelopen week nogal iets belangrijks voor werk waar veel tijd in ging zitten en ik ook veel moeite voor moest doen. Maar dat lukte alleen in de avonduren zonder kind. Hoe vaak ik dat geklaag heb moeten aanhoren (want 2 kinderen en jij maar 1, en nog meer van dat soort gerelateerde opmerkingen)
Ja het kan makkelijker zijn met 1 kind. Maar ook niet. Maar ze heeft geen idee want ik uit me er niet zo vaak over. Ik laat het altijd maar het ene oor in, andere oor uit gaan. Maar irritant is het wel.
Hmm ja, maar in principe ís het (uitzondering daargelaten) toch ook makkelijker met 1 kind? Helemaal als je een partner hebt waarmee je alles goed kunt verdelen. Of een vangnet die je gemakkelijk kunt raadplegen. Ik snap dat het niet leuk is om steeds te horen, want ouderschap is ook uitdagend en als je dan even omhoog zit doet dit jouw gevoel teniet. Maar wanneer je 2 of meer kinderen hebt, ga je denk ik pas inzien hoe makkelijk het met 1 kind was en dan is zo’n opmerking snel gemaakt.
Maar wat is het voor leven om de hele tijd te vergelijken wie het nou zwaarder heeft? Zeker in vriendschappen, vind het echt raar om daar steeds op terug te komen op die manier
Ja, niet, haha. Maar ik snap wel dat het een opmerking is die gemakkelijk gemaakt is.
ik hoor dat ook heel vaak! en dan denk ik altijd ja jij had ook voor 1 kind kunnen kiezen?
Dit is toch de hele reden dat een deel van de mensen het bij 1 kind houdt? Als iemand tegen mij iets zegt in de trant van “jij hebt het makkelijker met 1” zegt, krijgen ze van mij een eyeroll en denk ik “was je zelf bij hoor, toen jij nr 2 en 3 kreeg”.
En tegen het deel van de mensen dat maar 1 kind heeft door omstandigheden is het ronduit lullig om zoiets te zeggen…
Gelukkig zijn het niet mijn vrienden die dit zeggen, maar vreemden op de camping enzo.
Dit verbaast mij ook vaak zo. Dat mensen zulke grote levenskeuzes maken vooral voor de toekomst of een bepaald idee/plaatje, en niet voor hoe hun dagelijkse leven beïnvloedt.
Ja dat is wel raar inderdaad. Maar goed dat je het in je hoofd vergelijkt snap ik wel. Ik doe dat ook wel als ik mensen zie struggelen met twee kleine kinderen, dan denk ik ‘liever jij dan ik’. Dit topic staat er ook vol mee. En toen ik een baby had en ik iemand zonder kinderen hoorde klagen dat ze moe waren dacht ik ook wel: :). Maar dat zijn wat mij betreft inside thoughts en die vergelijking zegt uiteindelijk meer over hoe je je over je eigen situatie voelt dan over de ander!
En dat mensen bewust kiezen voor een aantal jaar naar de klote gaan omdat ze op de lange termijn graag een groter gezin willen snap ik ook! Alleen zit ik niet zo in elkaar 
@sashiko Hier ben ik het zeker mee eens. Het lijkt vaak een soort vanzelfsprekendheid om meer dan 1 kind te “hebben”. Zonder dat men nadenkt over de impact hiervan. Ik denk daarom echt dat zo’n opmerking meerdere lagen heeft, maar vooral gemakkelijk gemaakt is.
Neemt niet weg dat het gevoel van 1-kind ouders teniet moet worden gedaan, maar ik heb het idee dat veel ouders met meerdere kinderen dat wel doen omdat ze vanuit een totaal ander perspectief kijken.
Oke, ik probeer een duidelijk bericht te schrijven maar mijn (enige) dochter was vannacht 8x wakker en ik heb mega pms dus sorry als het allemaal wazig is. 
Ja tuurlijk die gedachtes zijn ook hartstikke menselijk. Gaat voor mij niet op op het gebied van kinderen maar als ik me even kut over iets in m’n eigen leven voel (de WW bijvoorbeeld) denk ik ook wel eens zoiets als mensen iets negatief zijn over hun werk ofzo. Maar spreek dat gewoon niet de hele tijd zo uit joh, helpt je niks en het wordt er ook niet gezelliger van.
Nee zeker niet. En het valt me wel op (maak ik mezelf ook weleens schuldig aan hoor) dat vooral rondom wel/geen/hoeveel kinderen mensen heel erg naar anderen wijzen om hun eigen situatie te ‘verdedigen’. ‘Oh kijk die nou zus en zo doen nou mij niet gezien’. Of dan komen er analyses over of mensen wel ‘bewust’ genoeg zijn en dat jouw keuze voor geen/minder kinderen beter overwogen is. Terwijl al die andere mensen niks met jou te maken hebben en je uiteindelijk je eigen keuzes maakt en ermee moet leven.
Ik zou gewoon zeggen “ja het is ook makkelijker met 1 kind, daarom heb ik ook voor 1 kind en niet meer kinderen gekozen” klaar.
En zo is het bij mij ook echt ja, ik wilde heel graag kinderen maar vind mijn vrijheid en wat tijd voor mezelf ook heel belangrijk en daarom ben ik heel blij met 1 kind.
Edit: neemt niet weg dat ik het wel een ontzettend flauwe (jaloerse?) opmerking vind.
Ja, dit doe ik ook wel veel, dat vergelijken. Ik denk ook wel dat dat deels coping is om me te verzoenen met mijn “keuze” voor 1 kind die medisch gezien helemaal geen vrije keuze is. Het leven van anderen met 2 kinderen is dan het alternatieve leven dat ik niet heb, en dan is het soms wel lekker om te denken: zie je wel, dat wil je toch ook helemaal niet!!
Andersom voel ik me vaak bezwaard om mijn blijheid over de voordelen van 1 kind te delen met mensen die er meer hebben. Dan denk ik: lekker lullig voor hun, want zij kunnen dit niet terugdraaien. Maar dat is natuurlijk een rare gedachte, want waarschijnlijk/hopelijk willen ze dat ook helemaal niet en ieder leeft z’n eigen leven.
Hahaha ja ik zeg ook steeds “je was er zelf bij he toen ie gemaakt werd 
”. Vooral als er ook nog bij wordt gezegd dat ze eigenlijk geen 2e wilde
Ik denk niet dat je daar perse over moet oordelen. Ook 1 kind kan behoorlijk intensief zijn (en dat durf ik te zeggen omdat ik dat zelf heb ondervonden de eerste 4 jaar). En ik ben heel blij dat er dus geen 2e bij was. Dit is een heel bewuste keuze, maar niet de keuze die ik altijd voor me zag. Het is zoals het is, en ik ben er nu oke mee dat het bij 1 blijft ook
Ik heb ook bewust één kind en zie daar enkel de voordelen van. Als ik vrienden met twee kinderen zie (als ik ze al eens zie lol) denk ik ook jij liever dan ik. Maar ik zou nooit denken - laat staan zeggen ‘je was er zelf bij’. Daar heeft toch niemand iets aan? Ik zou ook echt zwaar geïrriteerd zijn als iemand dat tegen mij zou zeggen als het ouderschap me een keer tegenzit en ik daarover tegen iemand klaag (zonder kind). Vind het tbh een dooddoener.
Overigens heb ik me de afgelopen jaren als vrienden een tweede kind kregen wel eens een beetje in de steek gelaten gevoeld. Alsof zij de club van ouders met 1 kind verlieten. En een beetje alsof ze me voorbij streefden gek genoeg, terwijl ik echt heelllllllll zeker weet dat ik niet nog een kind wil. Denk dat die norm van twee kinderen echt diep zit bij mij, en ik daarom me toch een buitenstaander voel.
Dat laatste wat je schrijft herken ik ook! Zo lekker om met anderen in kamp 1-kind te zitten 
Gelukkig krijg ik niet zo vaak dergelijke opmerkingen over dat ik het wel makkelijk zou hebben. Opmerkingen over de keuze voor 1 kind kunnen me best wel raken, dus ben blij dat dat meevalt. Het zijn geen makkelijke levenskeuzes die je soms moet maken en dan oordelen voelen is niet fijn.
Ja sowieso mag je alles altijd even zwaar vinden behalve kinderen hebben Als een vriendin zegt ‘pfff ik heb het zwaar op mijn werk’ zeg ik toch ook niet ‘haha ja had je deze baan maar niet moeten nemen hè! Wie solliciteert moet op de blaren zitten!’
@Jellyshoes omschrijft niet iemand die eens een keer klaagt maar constánt klaagt en die vergelijking maakt. Zelf kreeg ik die gedachte “je was er zelf bij” ook bij iemand die dagenlang tegen me heeft lopen miepen hierover. We stonden naast elkaar op de camping en als zij mij even zonder kind zag chillen zei ze telkens iets als: “oh, wat lekker dat je ook kan lezen op vakantie, dat lukt mij echt niet” of “wat fijn dat je even tijd alleen hebt als je vriend met je kind weg is, ik heb altijd minstens één kind bij me” (ze had er 3). Dat werkte echt op mijn zenuwen, haha.
En @grace nee bij 1x klagen niet maar als mijn vriendin steeds verzucht hoe zwaar haar baan is en hoe chill de mijne dan zou ik op den duur wel zeggen dat ze m’n collega wel kan worden, hoor.
Lastige aan kinderen is alleen dat dat niet terug te draaien is itt bijna alle andere keuzes in het leven.
Ah dan begrijp ik het inderdaad wel wat beter. Klinkt alsof ze zich niet helemaal kan verzoenen met haar eigen keuzes. Dat is altijd vermoeiend om aan te zien.