Dat doet me echt heel goed om te lezen! 
2 likes
Misschien wordt mijn dochter meer verwend dan kinderen met broertjes en zusjes, geen idee, zolang ze zich niet verwend gedráágt gaat het nog prima.
Ik word er zo moe van. Wat een slap gelul van sommige mensen.
3 likes
Ik snap die verwachting van andere mensen nou nooit.
Iedereen is anders, iedereen is uniek en heeft zo eigen voorkeuren
Waarom is dan dat plaatje van een tweede kind zo perfect??
Omdat dat de standaard is waar zij mee opgroeiden vroeger? Toen kwam het minder vaak voor dat men het bij 1 kind hield, denk ik. Gokje hoor.
Ik ben zelf enig kind en zou dit voor mijn zoontje ook zoals bij jou willen: een relatief groot leeftijdsverschil waardoor je eigenlijk twee ‘enige kinderen’ hebt met voldoende aandacht voor elk kind op jonge leeftijd. Op latere leeftijd maakt dat leeftijdsverschil dan echt niet zoveel meer uit.
Als kind heb ik nooit een broer of zus gemist maar nu als volwassene zou ik het wel heel fijn vinden, zeker als ik bij vriendinnen zie hoe de band is met hun broer of zus…
1 like
Mijn zus is 5 jaar ouder en mijn broer 10 jaar ouder en het zijn echt mijn beste vrienden in het leven. Ik ben zo dankbaar dat ik hen om me heen heb. Maar ik weet ook wel dat dat voor de jongste anders is. M’n zus en broer hebben pas sinds kort wat meer een band met elkaar.
Over dit onderwerp. Mijn vriend wil maar 1 kind en dat vond ik echt niet oké maar door dit hele topic bijgehouden te hebben heb ik er eigenlijk wel vrede mee :).
8 likes
Ik heb 3 kinderen in korte tijd achter elkaar gekregen, en ik durf nu wel te zeggen dat ik er spijt van heb. Niet van de kinderen op zich natuurlijk, maar ik had ze liever allemaal in 1 kind if that makes sense. Het was allemaal zoveel makkelijker, rustiger en gemoedelijker met 1 kind. Nu is alles druk, geen tijd meer voor mezelf en partner, oppas regelen is veel lastiger, huishouden etc. Heb het gevoel dat ik mezelf helemaal kwijt ben met 3 kinderen. Misschien is het een fase, maar ik droom van 1 kind nu.
11 likes
Dit kan ik me echt ontzettend goed voorstellen en ik vind het heel knap dat je dit durft te zeggen. Met één kind (die van ons is er net) heb ik dat gevoel soms al, dat je nergens aan toe komt, laat staan met drie. Hoe oud zijn die van jou nu?
1 like
Haha ik kwam hier nét om dit te posten. Zit hem nu te luisteren! Is echt heel mooi gemaakt 
vind het prachtig.
1 like
Snap ik heel goed en ik vind het superstoer dat je daar ‘gewoon’ voor uit durft te komen 
1 like
Mijn oudste word bijna 3, de middelste bijna 2 en de jongste word in januari 1! Gelukkig gaat de oudste vanaf na de vakantie 5 dagen naar de psz en de middelste dan ook 2 dagen.
1 like
Dat zijn ook tropenjaren, dus heel begrijpelijk dat dat zwaar is. Hopelijk heb je over een paar jaar meer rust omdat ze met elkaar gaan spelen. 1 nadeel van 1 kind hebben is dat ze erg op mij gericht is en ik me dan een soort animatieteam kan voelen. “Zullen we met de Playmobil?” We? We?? Dan heb ik weer een ideaal scenario in mijn hoofd dat ze een zusje had waarmee ze dat samen kon doen.
Al weet ik dat ze dan ruzie kunnen krijgen etc. Maar zo idealiseren we soms wat we niet hebben. Het is wat het is en we doen ons best. 
2 likes
Ik had nooit een hele grote kinderwens, maar mijn vriend wel. Hij droomt/droomde van een gezinnetje met twee kinderen en om jong papa te worden. Ik ben wat jonger dan hij, dus hij was ondertussen 31 toen ons eerste kind vorig jaar werd geboren, en hij wil nu nog heel graag een tweede. Ik wist dat hij graag kinderen wilde, vond dat prima, en ik vond het idee van twee kinderen ook wel goed.
Echter, de zwangerschap van mijn eerste kind was ontzettend zwaar voor mij: ik was permanent misselijk en doodop, ben drie maanden thuis moeten blijven van werk, en voelde me 9 maanden ongelukkig, alsof ik apathisch was geworden. Bovendien was de bevalling ook echt geen lachertje. Ondertussen is mijn zoontje bijna anderhalf maar ik heb het gevoel dat mijn lichaam nog steeds niet helemaal hersteld is van de zwangerschap (ik ben veel meer ziek en veel sneller moe dan vroeger). Iedereen, ook de gynaecoloog, drukt me op het hart dat dit bij een tweede absoluut niet opnieuw zo hoeft te zijn, maar voor mij hoeft een tweede echt niet. Mijn vriend begrijpt dat wel, maar ik weet dat hij hoopt dat ik toch nog bijdraai.
Bovendien is ons baby’tje geboren in een babyboom in onze kennissenkring, en nu beginnen er heel wat berichten binnen te sijpelen van diezelfde kennissen die nu voor een tweede keer zwanger zijn. Ik merk dat dit moeilijk is voor mijn vriend, en hij alludeert er nu toch ook steeds vaker op een tweede. Ik krijg hier soms wel een schuldgevoel door, omdat ik degene ben die dit ‘tegen houdt’, maar de feminist in mij vindt dit een compleet belachelijk schuldgevoel: mijn lichaam, mijn keuze, ofzo.
2 likes
Ik heb drie kinderen; 7, 4 en 1,5 jaar. Ik heb absoluut geen spijt van mijn kinderen, maar voel wel regelmatig ‘heimwee’ naar de tijd dat we er maar 1 hadden. Ik bedoel dit niet vervelend naar moeders met 1 kindje, dat is ook zwaar. Maar met drie… er jankt er altijd wel eentje, er moet er altijd wel eentje naar een kinderfeestje, zwemles, activiteiten op school. Als de jongste ff slaapt is er altijd nog minimaal 1 kind die herrie maakt 
. Het is gewoon heel erg druk. Altijd. Non stop.
Ik kijk echt uit naar de tijd dat ze allemaal lekker op school zitten en zelf op de fiets naar dansles kunnen enzo. Doordeweekse dagen zijn fijner nu nr 2 naar school is, maar er is ook nog werk/huishouden/boodschappen.
Dus nee, geen spijt van meerdere kinderen. Maar heb zeker wel onderschat hoe druk het is, ook als ze ouder worden.
6 likes
Ja eens, ik heb 2 kids, ze schelen net geen 1,5 jaar. Dus een is 9 maanden en die andere is 2.
En het is echt altijd druk en er is altijd een kind wakker. Ik ben stapelgek op ze, maar het verschil tussen 1 en 2 kinderen heb ik echt onderschat.
2 likes
Het is, ondanks dat het goed is zo, nu toch echt definitief een gesloten deur voor je. En dat is gewoon zwaar ruk. Want als het anders was gelopen… Verdriet is logisch. Knuffel, ook al ken ik je verder niet 
2 likes
Je omschrijft precies mijn gevoel, al is de reden dan anders. Maar voor mij schrijf je het heel duidelijk op.
Ik accepteer dat er altijd een deel van mij verdrietig zal blijven. Scheelt ook dat ik vanwege mijn leeftijd niet meer vol baby hormoon zit zeg maar, dus het accepteren van de situatie is iets makkelijker geworden omdat ik mezelf echt niet meer met een baby zie.
Sterkte en af en toe verdrietig zijn mag echt!
1 like
Precies! Same.
2 likes
Ik luister nu ook die podcast van de correspondent over een tweede, heel interessant maar het geeft voor mij nog geen antwoord. Stiekem wel gehoopt haha.
We hebben nu een leuk en makkelijk kind en ik ben zo bang om de balans te verstoren die we nu hebben met zijn drietjes. Bovendien heeft het me zeker een jaar gekost om er psychisch weer bovenop te komen en ik weet niet of het risico wil nemen dat nog een keer door te maken.
En, maar dat is een beetje een taboe, ik ben bang dat nog een kind ten koste gaat van tijd voor mezelf.
En als we niet voor een tweede gaan, zal ik het altijd misschien jammer blijven vinden omdat ik vroeger een ander beeld voor ogen had…
1 like
Ik zou juist heel graag nog een kindje willen, ben alleen bang voor de zwangerschap. Toen ik zwanger was van mijn eerste kindje had ik HG en moest ik opgenomen worden, daarna kon ik ook niet meer werken. Maar toen had ik alleen mezelf en was mijn grootste taak mijn hond uitlaten, pittige beestje dus koste me flink moeite. Maar nu denk ik hoe ga ik dat doen als ik weer ziek word en nog een kind heb lopen…
Ik denk ook het ligt aan hoe je de baby tijd voor je eerste kindje ervaart. Als je misschien een baby hebt die veel huilt of zorg nodig heb dat je het zwaarder vind. Maar je tweede zou ook een makkelijke baby kunnen zijn. Mijn eerste kind was echt mega makkelijk, sliep snel door en de borstvoeding ging mega goed waardoor ze ook goed at en het allemaal als een geoliede machine voelde. Ze wou alleen niet graag in de box of uberhaupt op zichzelf liggen, maar ik vond dat geknuffel meestal juist heerlijk. Ben wel een echte baby moeder denk ik. Dus kijk niet echt op tegen de baby tijd. Maar misschien omdat ik er ‘lang’ (1,5 jaar) over gedaan heb om zwanger te worden en daarna een rot zwangerschap heb gehad dat ik daarna extra hoog op mijn roze wolk zat.
Ook merk ik om me heen dat me vriendinnen die jong kinderen hebben gekregen tussen de 19-23 jaar veel minder moeite hebben om hun ‘‘eigen leven’’ een beetje on hold te zetten dan mijn vriendinnen die ouder kindjes hebben gekregen 28+. Al mijn vriendinnen die jong kinderen hebben gekregen willen graag of hebben meerdere kinderen. Terwijl al de vriendinnen die ‘‘oud’’ kindjes hebben gekregen het allemaal bij 1 houden en dit ook als vrij zwaar ervaren. Dit is natuurlijk in mijn omgeving en geldt niet voor iedereen.
Tevens is de leeftijd van je zoontje ook wel, vind ik, een pittige tijd. Misschien dat je over een jaartje weer in een wat rustiger vaarwater zit en er anders over denkt. Je komt ook met een gezin van 4 weer in een balans al zou het in het begin natuurlijk wennen zijn.
1 like