Herkenbare gedachten wel, nu zo met één kindje. Ons zoontje is 9 maanden en zoals we er nu instaan willen we het graag bij hem houden. We hebben het zó fijn met elkaar en hij is zo’n heerlijk, tevreden kind. Ik zal nooit nooit zeggen, want wie weet verandert dit nog… Vroeger wilde ik echt absoluut géén kind en die wens kwam er ineens toch. Dus wie weet komt de wens voor een tweede er ook, al denk ik het niet.
Het heeft best even geduurd voor ik zwanger mocht raken en ik wil mezelf dat niet nog een keer aan doen. Ben zo dankbaar voor wat we nu hebben. Ik voel dan ook de angst als ik nadenk over een tweede: straks is dat een tweeling of drieling of het is een ziek / beperkt kindje of heel moeilijk / huilerig o.i.d.? Ik ben zo bang wat we nu hebben, wat we zó fijn vinden, te “verpesten” ofzo. Lastig uitleggen. Ik ben zelf de jongste van 3 dus lekker vreemd om dit zo te voelen, haha.
Man en ik hebben beiden siblings en ik heb met mijn zus bijvoorbeeld echt een hele goede band, maar dat zal voor mij geen reden zijn voor een tweede omdat je dat niet kunt voorspellen.
Daarnaast vind ik moeder zijn behoorlijk all-consuming en kan ik me gewoon niet voorstellen hoe ik dat in vredesnaam moet doen met nóg een kindje erbij? Rationeel weet ik dat het kan want zoveel mensen doen het, maar ik weet bijna zeker dat ik daar zelf geen gelukkiger / beter mens (en moeder) van ga worden.
En milieu speelt voor mij ook wel mee.
Al met al is het gevoel nu heel sterk om het bij A te houden. Het is fijn en goed zo. 
en het is NIET zielig.
vind het prachtig.