Je omschrijft precies mijn gevoel, al is de reden dan anders. Maar voor mij schrijf je het heel duidelijk op.
Ik accepteer dat er altijd een deel van mij verdrietig zal blijven. Scheelt ook dat ik vanwege mijn leeftijd niet meer vol baby hormoon zit zeg maar, dus het accepteren van de situatie is iets makkelijker geworden omdat ik mezelf echt niet meer met een baby zie.
Sterkte en af en toe verdrietig zijn mag echt!
Precies! Same.
Ik luister nu ook die podcast van de correspondent over een tweede, heel interessant maar het geeft voor mij nog geen antwoord. Stiekem wel gehoopt haha.
We hebben nu een leuk en makkelijk kind en ik ben zo bang om de balans te verstoren die we nu hebben met zijn drietjes. Bovendien heeft het me zeker een jaar gekost om er psychisch weer bovenop te komen en ik weet niet of het risico wil nemen dat nog een keer door te maken.
En, maar dat is een beetje een taboe, ik ben bang dat nog een kind ten koste gaat van tijd voor mezelf.
En als we niet voor een tweede gaan, zal ik het altijd misschien jammer blijven vinden omdat ik vroeger een ander beeld voor ogen had…
Ik zou juist heel graag nog een kindje willen, ben alleen bang voor de zwangerschap. Toen ik zwanger was van mijn eerste kindje had ik HG en moest ik opgenomen worden, daarna kon ik ook niet meer werken. Maar toen had ik alleen mezelf en was mijn grootste taak mijn hond uitlaten, pittige beestje dus koste me flink moeite. Maar nu denk ik hoe ga ik dat doen als ik weer ziek word en nog een kind heb lopen…
Ik denk ook het ligt aan hoe je de baby tijd voor je eerste kindje ervaart. Als je misschien een baby hebt die veel huilt of zorg nodig heb dat je het zwaarder vind. Maar je tweede zou ook een makkelijke baby kunnen zijn. Mijn eerste kind was echt mega makkelijk, sliep snel door en de borstvoeding ging mega goed waardoor ze ook goed at en het allemaal als een geoliede machine voelde. Ze wou alleen niet graag in de box of uberhaupt op zichzelf liggen, maar ik vond dat geknuffel meestal juist heerlijk. Ben wel een echte baby moeder denk ik. Dus kijk niet echt op tegen de baby tijd. Maar misschien omdat ik er ‘lang’ (1,5 jaar) over gedaan heb om zwanger te worden en daarna een rot zwangerschap heb gehad dat ik daarna extra hoog op mijn roze wolk zat.
Ook merk ik om me heen dat me vriendinnen die jong kinderen hebben gekregen tussen de 19-23 jaar veel minder moeite hebben om hun ‘‘eigen leven’’ een beetje on hold te zetten dan mijn vriendinnen die ouder kindjes hebben gekregen 28+. Al mijn vriendinnen die jong kinderen hebben gekregen willen graag of hebben meerdere kinderen. Terwijl al de vriendinnen die ‘‘oud’’ kindjes hebben gekregen het allemaal bij 1 houden en dit ook als vrij zwaar ervaren. Dit is natuurlijk in mijn omgeving en geldt niet voor iedereen.
Tevens is de leeftijd van je zoontje ook wel, vind ik, een pittige tijd. Misschien dat je over een jaartje weer in een wat rustiger vaarwater zit en er anders over denkt. Je komt ook met een gezin van 4 weer in een balans al zou het in het begin natuurlijk wennen zijn.
Mag ik vragen hoe oud je zelf bent en waar in het land je ongeveer woont? Want ik vind je tweede alinea oprecht een beetje vreemd overkomen dus ik zoek iets om dit te begrijpen 
Ik wil/durf geen tweede zwangerschap meer maar vraag me ook af hoe je in godsnaam de praktische kant geregeld moet krijgen met een kind en een hg zwangerschap. Waar moet je die in godsnaam laten 9 maanden lang? En ik vraag me ook wel eens af wat het zou doen met de band tussen moeder en eerste kind, ookal is het “maar” 9 maanden. Ik zou me dan ontzettend schuldig voelen denk ik.
Ben 27 en woon in Nederland, hoezo vreemd? Ik bedoelde te zeggen dat als je een makkelijke baby hebt je het misschien minder zwaar ervaart. Als je baby bijvoorbeeld iedere nacht meerdere keren wakker word en je slecht slaapt. Of misschien slecht wilt drinken dat je daar meer stress van hebt. Toen ik ging werken en mijn dochter weigerde een maand lang te fles ervoer ik dit als mega zwaar omdat ik me heel schuldig volde en voor mijn gevoel moest racen tussen werken en haar om te voeden.
Ik ben ook heel bang. Maar heb zo een kinderwens, met mega rammelende eierstokken. Voor al nu ik alweer graag een jaar zwanger wil/probeer te worden. Ik denk dat je de tweede keer ook sneller voor jezelf kiest? De eerste keer kreeg ik veel commentaar over neem een kaakje en het hoort erbij, ik ben voor mezelf altijd keihard. Dus pas toen ik de trap niet meer op kon lopen zonder sterretjes te zien ging ik naar de huisarts en deze gaf me flink op me flikker en stuurde me door het ziekenhuis met de opmerking neem maar een tasje mee want jij slaapt vanavond niet thuis.
Gelukkig heb ik twee lieve zusjes die gek zijn op hun nichtje en zelf nog geen kinderen hebben en hun wil me graag helpen. Verder denk ik dat je dan ondanks dat je thuis bent toch je kindje naar de opvang brengt ook al voelt dat slecht zodat je veel kan rusten? Ik durf het ook niet te zeggen… Maarja de kans is groot maar niet 100%, misschien heb word de volgende zwangerschap super fijn!
@Coco precies dat bedoelde ik. Ik ken namelijk niemand die aan dit beeld voldoet dus vond het zo vreemd dat iedereen om jou heen wel aan dit beeld voldoet. Vroeg me af of het iets met leeftijd of bijv regio te maken had.
Natuurlijk wordt de keuze voor evt meerdere kinderen ook gemaakt nav hoe de 1e zwangerschap, bevalling en babytijd is gegaan. Heel logisch ook denk ik?
Hoeft niet persé. Ik heb een top zwangerschap gehad, een super makkelijk kind die vanaf 8 weken doorsliep en nu 2,5 is, goed eet, groeit en ontwikkeld, toch houden we het bij haar 
Ik heb meerdere vrienden die nergens problemen mee hebben gehad en het toch bij 1 houden.
Daarom zeg ik in mijn omgeving! Ik hoor mijn ‘‘oudere’’ vriendinnen meer over dat ze het missen om op vakantie te gaan zonder kids en dat ze soms moeilijk vinden dat ze niet zomaar meer even weg kunnen. Dat ze balen dat ze niet meer zo makkelijk zonder iets te regelen naar festivals kunnen en dergelijke. Mijn jongere vriendinnen hoor ik daar nooit echt over.
Persoonlijk mis ik het totaal niet. Ik heb eigenlijk nooit zoiets dat ik denk van oh jammer dat ik niet naar een festival kan of kan stappen oid. De paar keer dat ik zonder kind ben weggeweest mis ik me kind en baal ik dat ik mijn vrije tijd niet in haar heb gestoken. Lijdt een beetje aan FOMO met me kind, omdat ik haar voor mijn gevoel al veel moet missen omdat ik 3 dagen werk.
Tis een interessante discussie! Maar zou het in dat licht bekeken ook niet komen omdat de oudere moeders daadwerkelijk iets te missen hebben? Als je 30 bent heb je wellicht veel meer meegemaakt dan iemand van 20. Als je al 10x alleen de wereld over gereisd hebt, is het logisch dat je dit meer mist dan iemand dat dat nog niet gedaan heeft? Zelfde met werk/carriere denk ik?
Ik was 27 toen ik mijn eerste kind kreeg en 34 toen ik mijn laatste kreeg. Ik ga overigens heel erg lekker op tijd voor mezelf, dus misschien is dat een ‘oude’ moeder ding
Ik denk dat het er meer mee te maken hebt dat als je jong moeder word je eigenlijk van student in het moederschap sprint. Terwijl als je wat langer wacht je natuurlijk nog een paar jaar een soort ‘‘eigen’’ leven/ritme/ding hebt. Misschien dat het dan moeilijk of anders is om je dan weer aan te passen aan een baby. Terwijl je als je net klaar bent met school en dan gaat werken/samenwonen en gelijk zwanger bent en een kindje krijgt minder merkt welke vrije tijd je mist? Ofzo dit zijn ook maar aannames natuurlijk.
Ik was 25 toen ik moeder werd, maar was vanaf me 20ste bezig met voorbereiden het zwanger worden en er klaar voor te zijn. Dus vind het jammer dat ik toen heel krampachtig gericht was op moeder worden en daarvoor veel heb gelaten. Nu probeer ik weer om zwanger te worden, ongeveer een jaar nu. Maar ben daar minder op gericht, misschien omdat ik afgeleid word door me dochter. Of nou je minder op gericht, ik ben niet iedere maand een week in soort van rouw als ik ongesteld ben geweest.
Ja dat wel, maar ik denk dat je als je 30 bent wel veel meer dingen heb gedaan/ervaren dan als je 20 bent!
Ja precies wat ik bedoelde dus . Als je iets niet had, mis je iets ook minder snel.
Haha ik zie het, was niet goed door gedrongen. Werd afgeleid door werk, haha 
.
Als het voor mij mogelijk is zou ik het niet bij 1 kind houden, hoe moeilijk de zwangerschap of de eerste maanden/jaren ook zullen zijn.
Puur en alleen omdat ik denk dat het voor een persoon toch makkelijk en fijn is om die familie support te hebben. Ja dit kan je ook van nichtjes/neven hebben, maar broer/zussen band is (vaak) sterker.
Snap wat je bedoelt. Ik heb 2 zusjes en vind dat zo gezellig! Ook al is het pittig ik denk dat het toch went!
Dit vind ik een lastig punt. Als ik het op mezelf betrek: omdat ik mijn dochter nooit een broertje/zusje ga geven. En als tweede: een broer/zus relatie kan ook helemaal niets betekenen. Ik ken ook heel veel mensen die hun broers/zussen nooit zien en meer hecht zijn met vrienden. Het is ook nooit een garantie en ergens is dat voor mij ook weer een troost. Een goede en diepe band hoeft niet alleen binnen een familie te bestaan.
Ja precies, ik heb ook 2 zussen en het is heel fijn. Ook als we problemen hebben (vooral nu we ouder zijn) dan steunen we elkaar ook.
Maar ik begrijp wat je zegt dat jongere dames het makkelijker vinden om hun leven on hold te zetten. Ik ben nu 29 en volgend jaar wil ik aan kids beginnen terwijl ik dan in de piek van mijn carriere zit. Voor mij betekent het dus ook echt een paar jaar mijn carriere op hold zetten en waarschijnlijk kan ik die sprong ook lastig inhalen (omdat er daarna jongere collega’s zijn die mij in zullen halen). Maar voor mij een gezin met meerdere kinderen hebben belangrijker.