Ik weet niet of deze hier thuishoort of in het andere topic. Mijn vriend heeft het uitgemaakt vannacht, zijn angst voor het hebben van een relatie was groter dan zijn liefde voor mij. Ik ben er stuk van, maar had gevraagd of we het afscheid nemen vanochtend op mijn manier konden doen.
Namelijk dat hij me zou proberen gerust te stellen, daarna zou doen alsof 'ie sliep/echt zou slapen zodat ik weg kon gaan uit mijn huis (ik wilde niet nog maanden lang het beeld in mijn hoofd hebben hoe hij hier de deur uit zo lopen en ik instortte) en misschien nog een brief voor me zou schrijven (had hij eerder gedaan en daar had ik heel veel aan gehad).
Hij was duidelijk verlamd van emoties en heeft toch alles gedaan wat ik vroeg. Ik kreeg nog een keer zijn liefdevolle blik toen hij me gerust probeerde te stellen, hij onderging alle 200 afscheidskusjes die ik hem gaf voor ik wegliep, en toen ik terug kwam lag er een brief met hoe bijzonder hij me vindt.
Dat het zo liefdevol eindigde maakt mijn verdriet er niet minder om, het is zo jammer dat het niet werkte. Tegelijkertijd weet ik dat ik op deze manier altijd met liefde terug kan kijken op een mooie tijd samen, waarin ik respectvol ben behandeld.