Sorry lang verhaal
Gisteren was ik om een kleine opmerking echt uit mijn dak gegaan tegen mijn vriend.
Uiteindelijk hebben we het ook direct goed uitgesproken.
Maar vandaag wilde ik toch dieper uitleg geven dat dit komt uit onzekerheid, ik elke dag de angst heb dat hij mij verlaat voor een ander. Ik zo vaak moet vechten tegen demonen in mijn hoofd en eigenlijk zo weinig zelfliefde heb dat als hij iets aan me zou willen veranderen ik het direct zou doen etc etc.
Dit is voor hem natuurlijk ook niet echt leuk om te horen. Maar het feit dat hij zo goed luisterde, dieper door ging vragen en ook vroeg of ik het oke vondt als hij me tips mocht gegen. Hij koos om zich van de bank te verplaatsen en al knuffelend tegen hem aan mocht ik mijn verhaal doen.
Ik ben zo intens blij met deze lieve man die ik echt mag gebruiken als steunpilaar