Weet niet of je al een antwoord hebt, maar ik slik al twintig jaar bètablokkers om een andere reden, maar heb ook een angststoornis, haha. Wat ik zelf merk is dat vooral de fysieke symptomen minder zijn. Dus trillen, zweten, hartkloppingen etc worden door bètablokkers onderdrukt. Angstige gedachten blijven wel, maar zijn een stuk makkelijker tegen te spreken of te negeren als de fysieke symptomen minder zijn! Ik merk het verschil heel duidelijk, als ik bijvoorbeeld vergeten ben m’n herhaalrecept op te halen en een paar dagen zonder zit voel ik me veel opgejaagder. Maar dat is wel met chronisch gebruik, weet niet precies hoe het zit als je ze incidenteel slikt!
1 like
Inlegzooltjes speciaal op maat bij de podoloog kan zeker helpen. Ik heb er ook veel last van gehad, maar de laatste jaren aanzienlijk minder. Wat verder goed heeft geholpen is goede schoenen kopen. Ik droeg vaak pumps en sinds ik dat niet meer doe, heb ik er minder last van.
1 like
Dat is ook mijn ervaring, dat de fysieke symptomen minder zijn. Ik gebruikte het weleens incidenteel voor presentaties / examens
2 likes
Dit klinkt niet goed nee. Misschien zit er een zenuw/iets verkeerd in je rug, dat doorstraalt in je arm.
Misschien een afspraak maken met een manueel therapeut, die kan je kraken. Of eventjes bellen met een fysio voor advies. (Ik zou gaan voor iemand die dus ook manuele therapie kan)
1 like
Ik denk dat ik een wratje heb op mijn venusheuvel dus heb er nu een watje met appel azijn opgedaan met een pleister. Het schijnt daar weg van te gaan. Fingers crossed.
1 like
Ik ben bij de fysio geweest net! M’n spier was helemaal stijf en ze heeft het wat losgemaakt en ik heb oefeningen mee naar huis gekregen.
Paniek om niks haha
Dat werkt zeker! Ik heb er wratten op mijn voeten en handen mee weg gekregen die er al 10+ jaar zaten.
Maar het is wel een kwestie van volhouden.
Ja! Ik heb sinds een jaar een zooltje en het scheelt heel veel. Geen pijn meer. Zodra ik in de zomer op slippers loop, voel ik goed het verschil.
Laten maken bij een podotherapeut. Een gedeelte werd gelukkig vergoed.
1 like
Nee, dat had ik totaal niet. Ik gebruikte het echt in uiterste noodzaak. Zover ik weet is het niet lichamelijk verslavend. Het kan natuurlijk wel dat, als je daar gevoelig voor bent, je je er geestelijk afhankelijk van raakt. Ik raad je aan om ook het probleem aan te pakken. Na te gaan waaróm je nerveus bent. Misschien met hulp van de praktijkondersteuner. Medicatie kan wel even een steuntje in de rug zijn, denk dat je het zo moet zien.
1 like
Nike air max, Puma en Tamaris vind ik erg fijn.
Weet iemand hoe het werkt als je van arts/ziekenhuis wilt wisselen? Ik merk dat de angst dat mijn huisarts het ‘niet nodig’ vindt me tegenhoudt om het überhaupt te proberen.
En als je voor een bepaalde behandeling naar een privékliniek zou willen? In hoeverre heb je recht op dit soort dingen en in welke mate speelt de persoonlijke opvatting van je huisarts een rol?
Ik raak echt een beetje in paniek van die afhankelijke autoriteitsverhouding. Ik zit met een klacht waarvan men de oorzaak niet kent, maar waar her en daar wel verschillende behandelingen worden uitgeprobeerd (weet ik via lotgenotencontact), alleen is dat maar net afhankelijk van welke arts je treft en wat diegene ziet zitten. Ik zit nu bij een arts wiens eerste patiënt ik ben met deze klacht en een vaak geprobeerd medicijn wil hij niet voorschrijven met als enige reden dat ze dat in dat ziekenhuis nog nooit gedaan hebben. Ik zie het als een kans om ervaring te verbreden, maar hij ziet het als een argument om het niet te doen en voor mij voelt dat alsof me de kans op een oplossing wordt ontnomen.
Heel bizar maar het is al weg? Het werd na een nacht een korstje en dat is er zojuist afgevallen. Zit nu nog een mini wondje maar that’s it. Wat gaat dat snel!
Aan die arts vragen je door te verwijzen voor een second opinion. Dus bv naar een academisch ziekenhuis waar ze wel dat medicijn geven. Maar in eerste instantie voor herevaluatie van je klachten.
1 like
Ik zit nu in het LUMC, is academisch volgens mij? Maar dank, bij de arts zelf vragen dus. En moet ik dan zelf zien uit te vogelen wie het wel voorschrijft? Mijn arts zegt alleen maar: ‘niemand weet het…’ terwijl ik van lotgenoten andere dingen lees. Dat is via een Facebookgroep, ik heb al vaker gevraagd naar namen, maar die kreeg ik toen niet. Is dan ook altijd maar net een beetje wie het voorbij ziet komen en reageert.
En richting eventuele zwangerschap/bevalling in de toekomst heeft een privékliniek mijn voorkeur omdat ik begrepen heb dat ze daar anders met deze klacht omgaan. Maar ook dan: heb ik daar gewoon recht op als ik dat vraag bij de huisarts of moet ze het daarmee eens zijn?
Je kunt je huidige arts in het ziekenhuis vragen om het eens in zn team te bespreken of je de behandeling wel of niet kunt krijgen. Soms is er verdeeldheid in de team. Als je niet eens bent met hem of toch het gevoel hebt dat er verder gekeken moet worden kun je aan dezelfde arts vragen om doorverwijzing naar een ander academisch centrum waar het wel gegeven wordt. Het zou kunnen dat zij hetzelfde beslissen, maar heb je gevoelsmatig meer het idee dat er echt naar je geluisterd is (want krijg het gevoel dat je niet gehoord wordt).
Bij privé klinieken moet je eerst goed nagaan wat er wel en wat er niet vergoedt wordt door je verzekeraar. Hun even bellen of zelf opzoeken in je polis. Het beste kun je dan eerst de privékliniek bellen hoe patiënten naar hen verwezen worden. Dan je dossier door laten verzenden naar de kliniek.
1 like
Dank! Ik ben al meerdere keren uitgebreid besproken in zijn team… Ze zijn daar van de school: we vinden geen fysieke oorzaak, dus dan zit het tussen je oren. Dus naar de psycholoog. Ik heb er 2 in het ziekenhuis geprobeerd, maar die waren heel erg beperkt in hun kijk en aanpak. Ga nu naar een vrijgevestigde en betaal alles zelf… En inderdaad, ik voel me niet (voldoende) gehoord.
Wat betreft privékliniek: zeker iets om uit te zoeken, maar tegelijkertijd interesseert geld me niet zoveel in de situatie wel of geen kind krijgen. Dat is me wel een bak geld waard als het nodig is. Maar voor je je dossier door laat sturen, is denk ik een verwijzing nodig. En ik vraag me dus af of ik daar recht op heb (zelf je zorgverlener kiezen) of dat je huisarts dat moet zien zitten. Dan weet ik een beetje vanuit welke positie ik zo’n gesprek inga bij de huisarts…
Gewoon even de privékliniek bellen. Je laten inschrijven. Dan 1) of je belt de poli van het huidig ziekenhuis dat je wilt overstappen en of de huidige arts een brief wil opstellen en informatie wilt opsturen of 2) je bespreekt de doorverwijzing in een gesprek met je huidige arts, waarin je uitlegt dat je graag een tweede mening zou willen.
Hoe dan ook je hebt RECHT op een tweede mening. Dat mag je dus ook vragen en de arts moet dit voor je regelen. Alleen als de arts zwaarwegende redenen heeft, dan mag hij het weigeren. Maar dan moet je denken aan voor elke kleine klacht een tweede mening hebben. Waarom vraag je aan ze huisarts voor een doorverwijzing? Je loopt toch al bij een specialist in een academisch ziekenhuis. Aan hem of haar moet je het vragen, want die kan ook meer gegevens meesturen en in de brief uitleggen waarom zij afzien van de behandeling.
3 likes
Fijn om jouw ervaring te horen, dankjewel! Je hebt dus ook flink moeten strijden! Ik vind dat zo ingewikkeld. Er is zoveel misgegaan in dit traject dat ik serieuze angsten heb ontwikkeld. Nachtmerries en paniek als er weer een afspraak staat gepland. Het probleem van de angst is nu groter geworden dan het probleem van de klacht, waardoor ik uitstelgedrag ga vertonen…
Wat betreft doorverwijzen via huisarts: ik ben vanuit ziekenhuis in mijn eigen woonplaats doorverwezen naar LUMC. Daar zei de eerste arts gewoon dat ze me niet ging helpen. Geen opties verkennen, niet meedenken, geen onderzoek. Alleen maar: ga naar de psycholoog. Tegen haar heb ik gezegd een second opinion te willen omdat ik van lotgenoten heel andere dingen hoorde. Zij zei toen ijskoud dat als ik dat wilde dat ik maar terug moest naar de huisarts, want zij ging niks voor me doen. Vandaar dat ik dat beeld had.
Uiteindelijk ben ik toen via die ziekenhuispsycholoog dus wel nog bij een andere arts terechtgekomen. Ze hebben ook iets goed gedaan! En privékliniek zou voor eventuele bevalling zijn (ooit, hoop ik), dus niet in mijn huidige behandeling. Dus denk dat ik daarvoor weer wel vanuit de huisarts moet starten en als die het niet nodig vindt dan stopt het daar?
Wowww wat heftig zeg! Ik stuur je even een dm.