Ik herken wel wat je zegt hoor, bij mij is het vooral een referentiepunt naar waar ik mee ben opgegroeid: op je 30ste heb je een huis, goede baan, kinderen en whatnot.
Ik heb op het huis na (sinds een half jaar), niets van dat. En hoewel ik kinderen bijvoorbeeld ook helemaal niet ambieer, baal ik bijv wel van de manier waarop mijn studie- en carriereloopbaan tot nu toe zijn gegaan 
30 was echt een dingetje hoor, idd die mentale deadline: ik dacht vooral wat ik allemaal niet meer kon doen/niet had gedaan en niet de mogelijkheden die er nog liggen? Naja 3 jaar later (33) rommel ik nog steeds maar wat aan en wordt die druk ook wel minder.
Ondertussen om nog meer te huilen!


