Ik heb echt hele hele goeie vriendinnen waar ik me gelukkig mee mag prijzen maar voor het eerst hebben ze allemaal een partner. Niemand heeft gevraagd wat ik ga doen met kerst Ă©n ook niet wat ik ga doen met oud en nieuw. Gisteren zei ik tegen een vriendin dat het een treurig einde zou worden van een treurig jaar, toen zei ze: ânee maar als je Ă©cht alleen zit met oud en nieuw kom ik wel even langs hoorâ. Ze sprak erover alsof het onwerkelijk is terwijl het gewoon de realiteit is voor mij.
Uiteindelijk heeft de nieuwe partner van een vriendin toch een feestje waar hij heen wil, dus nu was zij âvrijâ en gaan wij samen iets doen (keuze B donât care ben iig niet eenzaam). Maar toch. Doen deze dagen wel zeer.
Idd ook de vanzelfsprekendheid als het om âwijâ gaat, om partners, om schoonfamilie.
Daarnaast stond ik op het punt om maar gewoon mijn standaarden te verlagen want ik dacht dat ik nooit een - voor mij - fatsoenlijke man tegen zou komen. En toen leerde ik hem kennen. Bezet en gelukkig, helaas voor mij. Maar echt zoals ik mijn partner wil. Ze bestaan dus. Ik ben nu heel close met hem als vrienden, aantrekkingskracht genegeerd, en we spreken ook over mijn âeenzaamheidâ. Mijn eeuwige succesloze dateleven. En hij zei âboemboem, ik heb echt zoân hoge pet van jou op, jij bent intelligent, je bent behulpzaam en sociaal, je laat niet over je heen lopen maar hebt wel een hart van goud. Ik snap niet dat jij alleen bent, maar settle niet voor minder dan je waard bent.â Dus no fucking way dat ik mijn standaarden verlaag. Wel extra pijnlijk dat hij onbereikbaar is.
Zo, hartje gelucht ⊠allemaal a big ass hug deze dagen en do not settle for less!!!