Knuffel 
Je bent niet alleen en zeker niet de enige.
2 likes
Srry, even m’n hart luchten hoor: het ging de laatste tijd best ok dus het voelt dan in m’n hoofd altijd als wachten op zo’n intens dipmoment en dat was dit weekend hoor. Kon vrijdag niet naar kantoor terwijl we savonds zouden borrelen met leuke collega’s waar ik veel zin in had. Sowieso veel van m’n weekendplannen gingen niet door door de storm/corona dus was veel alleen en daar houd ik niet van als het onverwachts is. Ik las op FB (moet ik ook gewoon verwijderen maar kan niet ivm werk ugh) iets dat m’n ex is gaan samenwonen met z’n nieuwe vriendin, toch rot door gevoeld en hoorde m’n huisgenoot vanochtend seksen met haar nieuwe vriend. En dan was het ook nog van dat gore weer vandaag. Wilde echt niks liever dan gewoon de hele dag met iemand in thuis chillen maar met WIE 
Heb echt ff dat ‘dit komt nooooit meer goed’ gevoel. Oh ja kreeg nog wel een appje vannacht van een soort FWB of ik daarheen kwam maar lag al bijna te tukken. Toen zei hij ‘nou als je echt wilt, kom je heus wel’. Toen ik zei dat hij dan ook wel naar mij kon komen, heb ik niks meer gehoord. 
Komt wel weer goed maar voor nu ff UGH
8 likes
Uurgh, ik haat dat zo als mensen ‘‘een partner hebben is alles’’ zo projecteren op anderen. 90% van de tijd is niet het alleen zijn wat je verdrietig kan maken, maar hoe iedereen om je heen ermee omgaat.
15 likes
Wat rot dat je dat zo voelde. En stom dat je dan altijd zonder iemand tegenover je moest zitten. Kunt toch ook wisselen, zeker als je met een groep bent.
4 likes
Vreselijk. Dit is de reden dat ik niet meer op vakantie/weekend wil met het gezin, want ik ben altijd alleen tussen de perfecte stelletjes (broer en zussen hebben al tien jaar aanhang en m’n ouders zijn samen) terwijl mijn dates me altijd na een paar maanden dumpen. Echt het toppunt van eenzaamheid.
Vind het ook stom dat de aanhang standaard met alles mee moet. Mis de tijd dat we alleen met het gezin dingen deden, maar dat komt dus nooit meer voor.
9 likes
Hebben jullie ook soms dat het met collega’s zo benadrukt moet worden dat je single bent? Werk in een team met voornamelijk ouderen, gezinnen etc. Niemand die partnerloos is, of zonder kinderen. Behalve ik. En dan gelijk heel de tijd de vakantieplannen aanhalen, verbaasd zijn dat ik nog niets concreets heb voor de zomer etc. Als single plan je vakanties niet een jaar van tevoren! Althans ik niet.
Missh was ik ook zo toen ik in een relatie zat tegenover single collega’s? Geen idee maar vrij irritant
Met de lockdown was het ook wat rustiger op dit vlak, merk dat het meer opspeelt nu
7 likes
Ik heb een gigantische crush op iemand zo dichtbij en toch zo onbereikbaar 
Enerzijds zou ik willen gaan daten om afleiding te zoeken en de leegte te vullen (figuurlijk maar ook een beetje letterlijk 
). Anderzijds heb ik helemaal geen zin om nieuwe mensen te leren kennen. Is zo veel werk, die gesprekken gaande houden. En ik vind het ook een beetje vroeg om “op zoek te gaan” zeg maar, zo 3,5 maanden na mijn relatiebreuk.
Zo, moest ik effe kwijt 
10 likes
Vooral je gevoel volgen, wat anderen vinden qua tijd maakt niets uit…
2 likes
Ja!!! Constant. Ook toevallig over de zomervakantie laatst. Maar ook überhaupt. Het dieptepunt was toevallig deze week, toen het ging over een zwangere collega. Een andere collega zei tegen mij ‘als ooit zwanger geweeste vrouw weet ik wél welke cadeaus je wil ontvangen’?!
5 likes
Ik ben vooral zo klaar met dat telkens weer openstellen voor iemand en dan weer die teleurstelling dat het niks wordt…
28 likes
Dat is zo slopend he!
2 likes
Ja echt verschrikkelijk pff
3 likes
Ja afgrijselijk. Ik heb er vaak vooraf al geen zin in, omdat ik toch al weet dat ik weer gedumpt word. Maarja als je je niet openstelt dan wordt het zeker niks, dus ik doe het dan toch maar weer voor jan lul
4 likes
Ja precies dit, de keren dat je het wel doet is elke keer een bevestiging geweest dat het voor niks is.
3 likes
Doe ik hoor! Vind het écht zelf te vroeg, haha.
3 likes
Beetje late to the party maar wilde toch even zeggen dat ik het knap vind dat je er tegenin bent gegaan bij die vriendinnen. Jammer dat ze zo’n smal blikveld hebben en niet verder kunnen kijken. Ben ook benieuwd hoeveel mensen over 10-15 jaar bijvoorbeeld nog samen zijn met hun partner.
Daarnaast vind ik het ook opvallend dat vooral vrouwen vaak heel veel met hun vriend / man bezig zijn maar mannen zelf veel minder met hun vrouw (wat ik dan meemaak in mijn omgeving). Dat vind ik altijd een beetje jammer om te merken. Alsof je hele identiteit om een man draait.
Gelukkig merk ik ook dat het bezig zijn met hun vriend vaak vooral zo is in de beginfase en daarna minder wordt. Sommigen willen dan ook wel weer meer met hun eigen vrienden doen. Mijn vriendinnen hebben nog geen kinderen.
6 likes
Ik heb het laatste jaar ontzettend “sterke gelukkige onafhankelijke vrouw” lopen spelen door mezelf flink toe te stoppen dat mijn leven als eeuwige single alles is wat ik wil. Ook met een soort realistische kijk omdat het nu ik 32 ben in de liefde altijd zo succesloos is geweest. Dat ik heerlijk mijn leven wil wijden aan mijzelf, dat ik geen kinderen wil want het gaat zo slecht met de wereld. Ik was vaak ook erg veroordelend naar mensen die wel kinderen krijgen en “onbewust” leven.
Niemand in mijn vriendenkring heeft kinderen of een actieve kinderwens, de meeste willen geen kinderen. Recent bleek mijn bekkenbodemfysio zwanger (ze is precies mijn leeftijd en begeleidde mij in een best kwetsbaar/intiem proces), en daar was ik enorm door geraakt. Ik snapte eerst echt totaal niet waarom. Het leek wel alsof ik me verraden of aangetast voelde ofzo. Ik ben er nu achter dat dat echt een soort raar copingsmechanisme is. Het is eigenlijk de eerste keer dat iemand in mijn omgeving zwanger is. Iemand waarmee ik me identificeer. En ik ben eigenlijk gewoon ergens vreselijk jaloers op die mensen, dat ze de keus hebben, dat ze zichzelf dat gunnen.
Nu ligt mijn kinderwens weer in het midden, ik was duidelijk veel te hard voor mijzelf al komt het voort uit zelfbescherming denk ik.
Okee heeel verhaal. Maar ik vind dit wel echt enorm lastige dingen in deze levensfase. Wat wil ik zelf, wat legt de maatschappij me op? Het zijn echt complexe processen. Hoe gaan jullie om met ditsoort vraagstukken?
25 likes
Ik reageer even omdat ik dit heel herkenbaar vind, niet perse omdat ik zinnig advies heb haha.
Ik heb nog deels een gebroken hart, dat speelt ook zeker mee. Maar ik ga heel erg heen en weer tussen me niet voor kunnen stellen ooit echt een kind te hebben omdat het je leven zó ingrijpend veranderd en aan de andere kant; heel erg bang zijn dat ik nooit meer iemand tegenkom waarmee ik ooit kinderen zou willen.
Soms ben ik er een poosje van overtuigd dat het echt prima is zo, dat ik sterk en onafhankelijk ben en ergens misschien ook niet echt denk een goede moeder te kunnen zijn. Ik heb veel tijd voor mezelf nodig, ben snel geïrriteerd als ik die ruimte niet heb etc.
Maar dan ineens een zwangerschapsaankondiging of iemand die helemaal verliefd is en richting huisje boompje beestje aan het gaan is en ik weet ineens niet meer wat ik nu echt wil voor mezelf.
Lang verhaal kort, ik denk in mijn geval dat het wel een soort coping is. Ervoor zorgen dat je een bepaald verlangen niet laat groeien zolang er geen uitzicht is op dat dat verlangen vervuld gaat worden. Maar misschien dat het hinken van het ene naar het andere uiterste ook wel deels komt door hoe je als persoon bent, jezelf ziet. Ik heb bijv nooit geroepen dat ik perse moeder wil worden, je hebt vrouwen die dat vanaf klein meisje of puber al willen. Dat maakt denk ik ook wel dat het écht zo kan zijn dat het niet zo’n geïnternationaliseerde wens is waardoor je nu beide opties afweegt maar nergens 100% van overtuigd bent?
13 likes
Dank voor je reactie! Ik kan je perspectief goed volgen. Het is gewoon lastig en in de meeste gevallen waarschijnlijk inderdaad echt niet zo zwart-wit. Je reactie helpt wel degelijk hoor, het is fijn andere ervaringen te lezen. Ik hoop dat je hart mooi heelt <3
En nee ik ben zeker nergens 100% van overtuigd, als dat al bestaat! Ik heb altijd wel een redelijk sterke kinderwens gehad, ik denk ook dat ik erg goed zou gaan op moeder zijn en zelfs de “opoffering” aan een kind trekt mij. Het is meer dat mijn liefdesleven totaal niet werkt tot nu toe, dat ik het me goed voor kan stellen dat het ook nooit zou kunnen gaan werken. Ik denk dat ik het vooral daardoor wegdruk. Maar daar zo weinig vertrouwen in hebben en dat projecteren lijkt me niet echt gezond. Ook heb ik zeer mijn twijfels door externe factoren als klimaatverandering en mijn onzekere inkomen als kunstenaar. Maar ik ben er nu wel achter, dat het daardoor wegzetten/drukken niet de manier is. Ik weet wel dat als het niet “lukt” dat dat okee is. Het laatste wat ik wil is mezelf de druk opleggen “op tijd” een man te vinden ofzo, dat lijkt me enorme zonde van mijn levensgeluk.
Edit: Het verlangen naar een relatie is natuurlijk menselijk, maar wellicht idealiseer ik het ook enorm door het beeld wat de maatschappij me mijn hele leven al voor houdt… Ik vind dat lastig te doorgronden.
6 likes
Oh de vragen die je op het einde stelt zijn heel herkenbaar voor me. Ik kom er ook niet uit. Soms denk ik dat ik eruit ben en dan gebeurt er iets (bv. zoals wat jij meemaakte met je fysio) en dan sla ik toch weer aan het denken. 
3 likes