Vandaag echt een productieve dag gehad. Ben pas verhuisd en woon nu dichtbij een ex-date waar ik helemaal weg van was. Was het afval gaan wegbrengen en voelde mij al helemaal van “i-don’t-need-a-man” en toen zag ik mijn ex-date lopen en ik weet niet wat ik gezien heb maar hij was echt zo gay/spastisch aan het joggen en met zijn armen aan het fladderen hahahaha dat ik echt zoiets had van ok in ben genezen - topdag
Oké…
Ok ben uiteraard niet homofoob of wil ook geen mensen met spasmes een slecht gevoel geven, maar weet niet goed hoe ik het anders moest beschrijven?
Misschien iets beter je best doen om het toch anders te beschrijven?
Even serieus, zo moeilijk kan het toch niet zijn
Serieus? Heb je enig idee hoe dom je nu klinkt. Er zijn 1000ende manieren om dit anders te omschrijven zonder iemand te beledigen.
Je had het gewoon weg kunnen laten. Ik heb echt geen idee wat je met gay / spastisch joggen bedoelt, maar de fladderende armen maken het beeldend voor me. Niet het gay / spastisch.
Vind het sowieso altijd al lullig om mensen die aan het hardlopen zijn uit te lachen. Zij staan daar tenminste wat te doen, respect voor hen. Zo kinderachtig om van de zijlijn te lachen en te zeggen, kijk hoe raar die loopt. En dan al helemaal om het gay/spastisch te noemen. Yikes.
Ik heb er vrijwel nooit moeite mee dat ik al heel lang alleen ben. Alleen wanneer ik zoals nu ziek ben kan ik een relatie wel missen. Single en ziek is altijd zo omslachtig en soms is het dan wel fijn als iemand even voor je zorgt en je niet allerlei mensen moet bellen om iets voor je te halen bij de supermarkt of drogist.
Hopelijk ben je snel beter!
Ik heb twee beste vriendinnen, ik heb ze een tijd geleden aan elkaar voorgesteld en ze hadden meteen een klik. We hebben ook andere gemeenschappelijke vriendinnen maar we zijn wel echt een front met zijn drieën. Nu heeft één van de twee me gister verteld dat ze samen aan het daten zijn. En ik ben hartstikke blij voor ze en ben blij dat ze dat met mij willen delen. Maar nu ik er over nadenk ben ik ook bang dat dat de vriendschap heel erg gaat veranderen omdat ze natuurlijk ook gewoon hun ‘couple time’ nodig hebben. En ben ik meteen bang om me weer alleen te voelen omdat ze natuurlijk als ze iets hebben/iets van het hart willen eerst naar elkaar toe zullen gaan. Ook al is dat helemaal oké en daar blame ik ze niet voor, dit deed ik ook bij mijn ex partner. En tegelijkertijd ben ik ook gewoon best wel een beetje jaloers dat ze allebei nu heel gelukkig zijn en iemand hebben die volledig voor ze gaat en die ze leuk vinden. Ik ben al zo lang single en kom ook steeds dichterbij de 30 dat ik me afvraag of ‘mijn tijd’ (wat walg ik er altijd van als mensen dat zeggen lol) ooit gaat komen. En meestal ben ik er helemaal oké mee maar ineens voel ik me heel eenzaam het derde wiel ofzo.
Vorige week was ik voor werk naar een celloconcert gegaan in de ochtend. Het was zo fijn, heb daar met ogen dicht gezeten op het balkon en daarna door de stad naar werk gefietst. Ik blijf er echt maar aan terugdenken. Zat een beetje te twijfelen of ik wel alleen zou gaan omdat een vriendin die in de buurt woont niet mee kon. Was echt goed om alleen te doen.
Net als alleen naar musea gaan waar ik zo vaak met mijn ex naartoe ging. Het is treurig maar mooi tegelijkertijd om ‘door te gaan’. Soms voelt het als een zombiemodus en beetje treurig zo alleen en andere keren gewoon als hoe het leven was voordat ik een relatie had ‘fijn alleen’. Ik ging echt vaak zwemmen met mijn ex en merk dat ik daar nog een enorme drempel voel om weer naar die plekken te gaan waar ik met hem zulke leuke herinneringen had. Dat blijft toch steken maar ben al blij met kleine stapjes vooruit.
Wat fijn dat je je steeds beter voelt! Dingen alleen doen kan zo fijn zijn soms!
Wat ik trouwens de laatste paar weken wel echt mis is één persoon (een partner dus) hebben waar je alles aan kwijt kan. Ik zit bijvoorbeeld niet zo lekker in m’n vel, maar ik ‘moet’ m’n issues en emoties echt zo verdelen onder meerdere personen. M’n mental breakdowns en huilbuien bij m’n ouders, m’n werk en verhuis twijfels bij m’n zusje, m’n werkirritaties bij m’n ene collega, m’n liefdes en mannengezeik bij de ene vriendin etc. Dan mis ik het soms wel echt even dat ik niet meer alles er uit kan gooien bij m’n vriend!
Ja dit is zoooo herkenbaar…
Ik merk dit de laatste tijd ook weer meer, omdat er nu best wel veel speelt in mijn leven, maar ik heb het gevoel dat ik continu aan sta. Dan weer werk, dan vriendentripje, dan familieverplichting, dan andere vrienden, dan huishouden etcetcetc. Soms is het dan gewoon even te veel en dan wil ik even tegen iemand aan kruipen die zegt dat het wel goed komt, maar ik heb niemand. En zo alleen op de bank zitten helpt niet echt om die mengelmoes aan emoties te verwerken of zo
Oh ja heel herkenbaar inderdaad! En ik vind het soms ook zo frustrerend want als je dan wel even je emoties er uit gooit bij iemand dan gaan ze proberen heel erg mee te denken naar een oplossing. En dat is superlief bedoeld, maar ik heb op zo’n moment gewoon een knuffel nodig en niet een analyse over wat ik aan m’n leven moet veranderen.
Je verwoord echt precies wat ik de afgelopen tijd ook weer vaak voel. Heb het ook met alle (levens)keuzes die gemaakt moeten worden, mis het om daarover te praten met iemand die jou heel goed kent en idd niet alle verschillende keuzes/twijfels weer bij andere mensen neer te hoeven leggen. Heb ook altijd het idee dat vrienden sneller denken dat je advies komt vragen, maar wil er gewoon even hardop over nadenken met iemand.
Er lopen momenteel een aantal dingen waarbij ik het echt mis om het te delen/door te spreken met een partner en gewoon even een knuffel zoals nu wanneer ik moe ben en even niet weet hoe verder.
Heb wel vrienden waarbij ik het kwijt kan maar is toch anders.
Ik ben zo lamlendig en moe maar ik heb ook honger dus nu moet ik op gaan staan van de bank om mezelf van eten te voorzien echt haat aan dat