Ik heb zo mijn periodes waarin ik het moeilijk vind. Wat ik ook erg lastig vind is dat ik niet weet of ik kinderen wil, in mijn eentje sowieso niet. Maar ik denk dat als ik een gelukkige relatie zou hebben ik het zeker zou overwegen, maargoed, dat is er al zeven jaar niet geweest. Intussen ben ik over anderhalf jaar al 35, vroeg in de overgang komen zit in mijn familie, mijn moeder heeft me altijd op het hart gedrukt niet te wachten tot na mijn 35e. Ik vind het soms zo pijnlijk dat het allemaal zo stroef loopt en dat ik de optie om daar dus serieus over na te denken met een evt partner niet heb.
Ik weet wel dat ik ook heus een gelukkig leven zou hebben zonder. Maar kan me hierin wel heel alleen voelen met alle mensen in relaties om me heen en veel mensen die sowieso kinderloos willen blijven en uitgesproken meningen hebben. Sommige periodes moet ik er echt een beetje van rouwen en doe ik meer afstand van het idee. Al weet ik dat ik heus nog wel iemand kan ontmoeten. Het leven loopt gewoon zo anders dan ik het voor ogen had.