Een grote rant
Ik zit er echt een beetje doorheen. Ik ben zo extreem emotioneel, heb ât hele weekend alleen maar zo hard gehuild, voelt alsof het uit mân tenen komt. Ik ben zĂł enorm eenzaam. Ik heb het even zo moeilijk met het feit dat ik alleen ben. Daar speelt ook doorheen dat ik verliefd ben (nog steeds) op iemand die niet verliefd is op mij, we zijn al 2 maanden uit elkaar en ât ging beter, maar ergens had ik toch het gevoel dat het wel weer goed zou komen misschien onbewust, en nu het april is komt het weer extra hard aan dat dat niet zo is. Ik mis zân stem en zân geur en alles aan hem, terwijl het vaak genoeg ook echt zo verschrikkelijk was voor mij. En ondanks dat het juist vaak een kutsituatie was had ik ergens zo sterk het gevoel dat dit hĂ©t was. Nu ik het uittyp klinkt het zo super naief en dommig en schaam ik me er eigenlijk voor, maar zo voelt het gewoon.
En ik was vorige week op een verjaardag met alleen maar koppels, mensen die gelukkig zijn met elkaar. We lopen allemaal tegen de 30 dus iedereen heeft het over trouwen en kinderen krijgen. Ik ben letterlijk de enige alleen en dan krijg je natuurlijk weer 100x de vraag: EN hoe gaat het met jou en de mannen? Heb je al iemand leuks gevonden??? Oh nee WACHT, jij bent natuurlijk ook echt een carrierevrouw he!!!
Mijn zusje ging dit weekend verhuizen en allerlei grapjes over de babykamer, maar die baby gaat ook echt komen volgend jaar. En mân moeder die dan tegen iedereen opschept dat ze zo mazzelt met al haar schoonkinderen en kleinkinderen. En Lapzwans, nee die is inderdaad alleen, maargoed die is ook zo druk met werk!!! Ik vind het moeilijk om mân neefje te zien, omdat het me zo confronteert dat mijn broer een gelukkig gezinnetje heeft, mijn zusje ook bijna en ik niet, en ook voorlopig nog lange niet. Ik vertelde mezelf altijd dat ik ook niet perse kinderen wilde, maar dat is gewoon een leugen en dat zeg ik alleen maar in de hoop dat het minder hard aankomt als het er niet van gaat komen.
En vandaag vertel ik collegaâs dat ik volgende week op vakantie ga, en dan zegt er één zo zachtjes en een beetje medelijdend: âga je alleen?
â
Ik trek deze dingen gewoon allemaal effe niet meer. Een vriendin van mij was na een relatie van bijna 10 jaar verlaten door haar partner en vindt binnen 2 maanden een nieuw persoon en iedereen vindt het âzoooo fijn voor haar, dat verdient ze echt!â.
En zodra ik zeg dat ik het moeilijk vind om geen liefde te hebben dan krijg ik weer âhet komt wel vanzelf, echt, je moet er niet zo naar zoekenâ. Mag ik niet verlangen naar liefde?
Ik word gek van de druk dat ik het niet mag willen, dat ik gelukkig moet zijn met mezelf, dat ik altijd alleen thuis kom in een stil huis, dat nooit iemand mij een knuffel kan geven als ik er doorheen zit. En dan vind ik iemand waar ik van ga houden en dan houdt hij niet van mij. Oke nu even mân tranen doorslikken want ik moet wel gewoon werken vandaag.