Maar had je het dan liever helemaal niet meegemaakt?
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik was zelf ook ‘pas’ 24 toen ik mijn eerste relatie kreeg. Daarvoor nooit iets gehad wat ook maar enigszins erop leek en ik vond dat zo moeilijk. Liefde en relaties zijn zoiets ‘normaals’, wat je overal om je heen ziet etc, maar ik kende het niet. Ik voelde me min of meer “buitengesloten”.
En ja, mijn wereld stortte in toen mijn vriend het uitmaakte. Ik had gedacht dat we altijd bij elkaar zouden blijven (misschien wat naief), en het deed zoveel pijn. Maar ik zou het absoluut niet hebben willen missen. Nu weet ik wat liefde is, hoe het is om een relatie te hebben, hoe het is om van iemand te houden. Het was zeker niet allemaal leuk, maar alsnog. En misschien vind ik dat inderdaad nooit meer, zal ik dat gevoel nooit meer hebben, maar dan alsnog heb ik het liever zo dan dat ik het nooit had meegemaakt. Maar dat geldt natuurlijk mogelijk niet voor iedereen!
Ik moet er niet aan denken om de rest van mijn leven alleen te blijven en ik denk ook dat ik doodongelukkig zou zijn, omdat ik ook graag een gezin/kinderen zou willen (en ik heb een aantal jaar gedacht dat ik dat zou krijgen). Maar ja, het valt ook niet af te dwingen… Inmiddels weet ik ook niet zo goed meer waar ik heen wil haha. Overigens heb ik net nog zitten huilen omdat een vriendinnetje van mij ten huwelijk is gevraagd en ik het haar heeeel erg gun, maar er zelf wel verdrietig van word dat het mij niet gaat gebeuren (in ieder geval voorlopig).