Ik herken ook zoveel dingen die hier worden gezegd, ik voel bij sommige berichten ook gewoon bijna de achterliggende pijn. Zelf ben ik tussen mijn laatste en huidige relatie vijf jaar vrijgezel geweest. De eerste paar jaar maakte ik me nergens druk om en genoot ik wel van het vrijgezellenleven, maar vooral de laatste twee jaar heb ik me echt heel naar gevoeld. Heel onzeker vooral. Ik was me steeds aan het afvragen waarom het steeds niet ‘lukte’ en wat er dan ‘mis’ was met mij, want ik had echt wel leuke dates. Op een gegeven moment ging ik dat ook steeds meer bij mezelf zoeken, twijfelen aan alles. Of denken dat het misschien niet voor mij was weggelegd, want zo voelde ik dat op den duur echt. Maar ik voelde me tegelijkertijd ook eenzaam en bij vlagen heel jaloers, want ik zag andere vriendinnen om me heen langzaam maar zeker allemaal een relatie krijgen en ook al gunde ik hen dat natuurlijk enorm: ik wilde dat ook. Ik voelde dat zelfs in het ‘het leed dat daten heet’-topic op EGF als iemand vrolijk kwam vertellen dat ze een relatie had gekregen. Dan dacht ik: ja, jij wel. Ik was zo ontiegelijk klaar met Tinder, Happn en mannen tegenkomen in de kroeg, maar wist tegelijkertijd ook niet waar ik iemand anders tegen zou komen. Ik zat voor mijn gevoel echt een beetje vast, was er in mijn hoofd ook heel veel mee bezig. Te veel, eigenlijk. Ik heb toen alle datingapps verwijderd, ben me gaan richten op andere dingen en probeerde vooral echt te gaan genieten van wat ik deed. Ik denk dat dat in zulke situaties ook het beste advies is, ‘gewoon’ weer genieten. Écht genieten en niet meer bezig zijn met wat er ontbreekt. Dat lijkt makkelijk gezegd maar was voor mij best moeilijk.
Achteraf denk ik ook dat dit vaak is wat men eigenlijk bedoelt met dat cliché-advies van “Je moet er niet naar ‘zoeken’, het loslaten”. Wat ik namelijk achteraf in zie is dat ik zelf, doordat ik zo graag iets/iemand wilde, mensen juist alleen maar bij me weg duwde doordat ik (onbewust) veel van dates verwachtte, snel teleurgesteld raakte als het niets bleek te zijn, pessimistisch ingesteld was en bij voorbaat al mensen afschreef omdat ze niet in mijn plaatje pasten. Daarmee maakte ik het voor mezelf steeds moeilijker, maar ook voor anderen. Ik zie dat bij vrijgezelle vriendinnen nu ook vaak gebeuren, dat ze zo opgaan in iets/iemand ‘vinden’ dat ze eigenlijk gewoon vergeten om überhaupt nog plezier te beleven aan daten. Of om echt te genieten van andere dingen, waardoor ze in een soort negatieve spiraal raken. Ik zou daarom eigenlijk willen zeggen: ga pas daten als je je fijn voelt met jezelf en plezier hebt in wat je doet, zodat het daten weer een leuke aanvulling wordt en leuk blijft om te doen zonder dat het je op een negatieve manier bezig blijft houden. Dat lijkt misschien een open deur, maar vergat ik zelf wel heel vaak.
