Het leed dat single zijn heet

Je moet onthouden dat een relatie hebben ook niet alles is, en dat je uiteindelijk blij moet zijn met wie je zelf bent. Een relatie kan daar een mooie aanvulling op zijn maar gaat je niet gelukkig maken als je niet blij bent met jezelf. Dun zijn maakt ook niet gelukkig, weet ik uit ervaring.

Omarm wie je bent, en leidt het leven dat je wilt leiden. Als jij gelukkig bent en dat ook uitstraalt dan worden mensen automatisch naar je toegetrokken. Uiteindelijk gaat het toch om die innerlijke klik.

Liefs :heart:

4 likes

Mooie reactie. Sluit me hier helemaal bij aan.

Ik vraag me ook af of het niet “makkelijker” is als je nooit een relatie hebt gehad. Ik weet helaas maar al te goed wat ik mis :pensive:

Nee dat is het niet

14 likes

Maar had je het dan liever helemaal niet meegemaakt?

Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik was zelf ook ‘pas’ 24 toen ik mijn eerste relatie kreeg. Daarvoor nooit iets gehad wat ook maar enigszins erop leek en ik vond dat zo moeilijk. Liefde en relaties zijn zoiets ‘normaals’, wat je overal om je heen ziet etc, maar ik kende het niet. Ik voelde me min of meer “buitengesloten”.

En ja, mijn wereld stortte in toen mijn vriend het uitmaakte. Ik had gedacht dat we altijd bij elkaar zouden blijven (misschien wat naief), en het deed zoveel pijn. Maar ik zou het absoluut niet hebben willen missen. Nu weet ik wat liefde is, hoe het is om een relatie te hebben, hoe het is om van iemand te houden. Het was zeker niet allemaal leuk, maar alsnog. En misschien vind ik dat inderdaad nooit meer, zal ik dat gevoel nooit meer hebben, maar dan alsnog heb ik het liever zo dan dat ik het nooit had meegemaakt. Maar dat geldt natuurlijk mogelijk niet voor iedereen!

Ik moet er niet aan denken om de rest van mijn leven alleen te blijven en ik denk ook dat ik doodongelukkig zou zijn, omdat ik ook graag een gezin/kinderen zou willen (en ik heb een aantal jaar gedacht dat ik dat zou krijgen). Maar ja, het valt ook niet af te dwingen
 Inmiddels weet ik ook niet zo goed meer waar ik heen wil haha. Overigens heb ik net nog zitten huilen omdat een vriendinnetje van mij ten huwelijk is gevraagd en ik het haar heeeel erg gun, maar er zelf wel verdrietig van word dat het mij niet gaat gebeuren (in ieder geval voorlopig).

6 likes

Ik herken het gevoel van “niet leuk genoeg” helemaal. Hoop dat jullie contact wel leuk blijft en het meer wordt en zo niet: jij bent echt goed genoeg, hoe dan ook. Jouw gevoel mag er zijn. Zorg goed voor jezelf. :sparkling_heart:

Je hebt helemaal gelijk en ik ga proberen zoveel mogelijk dingen te doen waar ik blij van word, of dat nou solo of met vriendinnen is. Dank je wel hiervoor. :sparkling_heart:

1 like

Mooi gezegd en mooi dat je er zo in staat. Ik zou willen dat ik er zo over kon denken. Ik heb na mijn eerste break-up na een relatie van 10 jaar 1,5 jaar moeten “herstellen” van de breuk en nĂ©t toen ik me goed voelde, blij was met mijn leven en met wie ik was leerde ik R. kennen. Voor mijn gevoel is alles van zekerheid weer afgebroken en moet ik mezelf weer opnieuw vinden nu het uit is. Ik zou nu willen dat ik beide exen nooit gekend had en dat ik 29 jaar lang on-onderbroken had kunnen bouwen aan wie ik ben, want hoe ik het ook bekijk: een relatie veranderd je. Je moet een beetje geven en een beetje nemen om een relatie te onderhouden en ik weet niet zeker of ik dat had willen meemaken.

1 like

Aah ik heb precies hetzelfde (en ik ben zelfs halverwege de 27 :crazy_face: :crazy_face:) Heel herkenbaar dus allemaal helaas.

1 like

Mooie post en ook heel mooi om na te streven. Fijn ook dat het voor jou zo werkt. Ik denk alleen wel dat het voor iedereen anders is. Ik ben van mij zelf al veel emotioneler en kan echt een doemdenker / zwartkijker zijn, dus wellicht komt die positieve kijk op mijn vorige leven nooit. Er zijn heel veel mensen die “verbitterd” zijn door wat ze in het leven hebben meegemaakt en dat is niet gek vind ik. Hoe je uiteindelijk met een situatie omgaat en hoe je ermee wíl omgaan, dat is wel een keuze. Op dit moment zie ik niet in waarom ik zou moeten vieren dat ik die mannen heb leren kennen en ze mijn hart heb toevertrouwd, wat ze vervolgens genadeloos hebben gebroken. Hadden ze niet hoeven doen, hebben ze wel gedaan.

Denk dat nog nooit een relatie gehad hebben verdrietiger is dan wel en te hebben moeten dealen met een break-up (en ik behoor tot de laatste groep).
Ik ben ‘pas’ 3 jaar alleen en ik vind alleen door het leven gaan en de horror van daten (+ bijbehorende afwijzingen) zwaarder/eenzamer/heb er meer verdriet van dan mijn ‘grote’ break-up (hoewel mijn breakup niet zo heftig was als die van jullie @Evi-lena, @CharlotteYork). Maar kan me voorstellen dat als dit je hele volwassen leven is, dat dat echt super kut is. En ja, het is inderdaad super belangrijk om goed in je vel te zitten/‘van jezelf te houden’, maar ik vind dat wel typisch een gezegde van de moderne maatschappij. De mens heeft een biologisch instinct om een connectie met zijn medemens te maken, het is niet voor niets dat de hele wereld relaties aangaat. Het is gewoon een basisbehoefte. Als die nóóit vervuld is geweest moet dat veel last geven.

6 likes

Vraag voor de mensen die nog nooit een relatie hebben gehad: hebben jullie dan wel dat je ooit verliefd bent geweest/iemand heel leuk vond? Ik heb zelf ook nog nooit echt een relatie gehad en opzich heb ik daar weinig moeite mee. Ik heb juist omgekeerd het idee dat een relatie me zou belemmeren ofzo. Dus eigenlijk hoor ik niet eens in dit topic misschien.

Maar ik ben ook nog nooit echt verliefd geweest. Ik heb wel gedate, semi-relaties gehad, maar ik voel er niks bij. Ook op gebied van sex/zoenen niet. Van mij hoeft het niet. En het idee dat ik dus helemaal niet in staat zou zijn tot verliefdheid vind ik wel heel verdrietig. Dat ik dat nooit zal ervaren. Zeker omdat de maatschappij toch wel ingericht is op stellen/relaties voelt het heel erg alsof er iets mis is met mij. Vrijwel al mijn vriendinnen hebben ook een relatie en dan heb ik toch wel zoiets van: waarom voel ik nou nooit eens iets voor iemand?

3 likes

Ik ben ook nog nooit verliefd geweest. Heb een tijdje gedacht dat er iets mis was met me. Daarna of ik dan wellicht aromantisch (nee autocorrect, niet aromatisch) ben, maar kwam tot de conclusie dat ik mannen wel leuk kan vinden maar voordat ik dat beginnende gevoel van verliefdheid toelaat ik mezelf er alweer voor afsluit (oa. door wat dingen in mijn jeugd). Heb gewoon tijd nodig en dat gaat vaak niet


Wel heel fijn om te lezen dat meer mensen met dezelfde ‘problemen’ zitten :heart: Mijn omgeving probeert het heel erg bij mij neer te leggen, alsof ik raar ben ofzo.

Nee ken ik niet! Ga ik eens naar kijken.

Fijn om inderdaad herkenning te lezen. Niet fijn dat er meer mensen hiermee zitten natuurlijk, maar aan omgeving heb je soms zo weinig. Of het wordt idd bij mij neergelegd dat ik apart ben, of goedbedoelde opmerkingen als ‘bij jou komt het vanzelf wel’. En dat vind ik zo makkelijk gezegd uit de mond van mensen die zelf al eeuwen een relatie hebben.

Ik denk idd ook wel eens: misschien ben ik gewoon aromantisch. Maar omdat ik wel interesse in iemand kan hebben wil ik dat toch niet definitief over mezelf zeggen. Verliefd zijn gebeurt alleen niet, het ene moment is alles dan prima, en het andere moment ben ik er klaar mee, interesse is weg en dat krijg ik ook niet meer ‘goed’. Wat jij zegt over jezelf er voor afsluiten is misschien iets wat ik ook wel doe nu ik er zo bij nadenk. Ik vind het lastig om andere mensen dan mezelf te vertrouwen en aanrakingen vind ik 9/10 keer ook niet prettig. Alleen heb ik geen idee waar dat vandaan komt en dus ook niet hoe ik dat moet verhelpen.

Tijd ervoor ‘krijgen’ is idd ook zoiets. Vaak willen mensen zo snel duidelijkheid, en dat snap ik ook wel, alleen voor sommige mensen is het niet zo makkelijk. Ik heb ook een vriendin die zegt ‘maar na twee maanden weet je toch wel of het iets kan worden??’. Terwijl zo snel een beslissing ‘moeten’ nemen volgens mij ook weer zorgt voor dat je je juist af gaat sluiten en denkt: nou dan maar niet.

1 like

Oh jongens ik vind deze conversatie zo herkenbaar zelfs nu ik een relatie heb (en misschien dat jullie nu denken van; ja dus wat praat je hier nu dan???) maar ik kan me nog steeds zo goed met alles identificeren. Dit is mijn eerste serieuze relatie die ik ook ‘pas’ kreeg toen ik 27 was. Ik vind het nog steeds heel raar om naar hem te refereren als ‘mijn vriend’ omdat ik dan gewoon een error in mijn hoofd krijg van: ik een vriend??? goeie grap. Ik was altijd wel her en der aan het daten maar nooit bleef er iemand hangen. Meestal kapte ik het af; ik voelde hĂ©t niet, Ă©Ă©n keer voelde ik hĂ©t wel maar de andere partij niet (resultaat: ik was kapot, maar anderzijds was ik heel erg opgelucht dat ik dus blijkbaar wel sterke gevoelens voor iemand kon ontwikkelen).

Ik heb mijn vriend ook heel lang nog ‘mijn date’ genoemd omdat ik het woord ‘mijn vriend’ gewoon niet uit mijn strot kon krijgen, alsof dat niet bij mijn paste, ik was altijd de sterke, onafhankelijke dodecavia zonder vriend. Ik moet zeggen dat heel blij ben hoe alles is gelopen, omdat ik nog steeds die sterke, onafhankelijke dodecavia ben (mijn eigenliefde staat bij mij nog steeds op nr1, no shame) maar met dan nu toevallig een vriend.

Ik ben hier dan ook totaal niet om advies te geven of met dooddoeners te komen maar ik wil aangeven dat ik jullie gevoelens zo goed snap, zelfs al heb je je single status enigszins geaccepteerd, dan heb je altijd nog de buitenwereld die er al-tijd wat over moet zeggen, zo vermoeiend.

<3

14 likes

Mooi gezegd en ik ben blij dat je nog in dit topic komt posten. Dit soort inzichten zijn altijd fijn.
Ik moet eerlijk zeggen dat deze post me wel een beetje pijn doet omdat ik er ook altijd van overtuigd was dat ik nooit meer over mijn eerste ex heen zou komen en niemand ooit zou tegenkomen die zo goed bij mij paste als hij. Toen leerde ik R. kennen en had ik Ă©xact hetzelfde gevoel als dat jij nu hebt: ik zou nooit meer iemand mijn vriend noemen. Ik die opnieuw een vriend had, huhh? Maar dat is nu alweer uit en denk ik: ja zie je, toch te voorbarig geweest.

Nouja, dit is toch niet voorbarig, alleen omdat het uit is is het toch niet ineens niet waar geweest?

4 likes

Nee ik ontken het verder niet hoor, maar we hebben het nooit officieel gemaakt en toch noemde ik hem bij iedereen al mijn vriend en hadden we voor mijn gevoel wel echt een serieuze relatie. Daarin heb ik wel echt het gevoel te voorbarig te zijn geweest.

Exact dit ja, helemaal mee eens.

Ik herken ook zoveel dingen die hier worden gezegd, ik voel bij sommige berichten ook gewoon bijna de achterliggende pijn. Zelf ben ik tussen mijn laatste en huidige relatie vijf jaar vrijgezel geweest. De eerste paar jaar maakte ik me nergens druk om en genoot ik wel van het vrijgezellenleven, maar vooral de laatste twee jaar heb ik me echt heel naar gevoeld. Heel onzeker vooral. Ik was me steeds aan het afvragen waarom het steeds niet ‘lukte’ en wat er dan ‘mis’ was met mij, want ik had echt wel leuke dates. Op een gegeven moment ging ik dat ook steeds meer bij mezelf zoeken, twijfelen aan alles. Of denken dat het misschien niet voor mij was weggelegd, want zo voelde ik dat op den duur echt. Maar ik voelde me tegelijkertijd ook eenzaam en bij vlagen heel jaloers, want ik zag andere vriendinnen om me heen langzaam maar zeker allemaal een relatie krijgen en ook al gunde ik hen dat natuurlijk enorm: ik wilde dat ook. Ik voelde dat zelfs in het ‘het leed dat daten heet’-topic op EGF als iemand vrolijk kwam vertellen dat ze een relatie had gekregen. Dan dacht ik: ja, jij wel. Ik was zo ontiegelijk klaar met Tinder, Happn en mannen tegenkomen in de kroeg, maar wist tegelijkertijd ook niet waar ik iemand anders tegen zou komen. Ik zat voor mijn gevoel echt een beetje vast, was er in mijn hoofd ook heel veel mee bezig. Te veel, eigenlijk. Ik heb toen alle datingapps verwijderd, ben me gaan richten op andere dingen en probeerde vooral echt te gaan genieten van wat ik deed. Ik denk dat dat in zulke situaties ook het beste advies is, ‘gewoon’ weer genieten. Écht genieten en niet meer bezig zijn met wat er ontbreekt. Dat lijkt makkelijk gezegd maar was voor mij best moeilijk.

Achteraf denk ik ook dat dit vaak is wat men eigenlijk bedoelt met dat clichĂ©-advies van “Je moet er niet naar ‘zoeken’, het loslaten”. Wat ik namelijk achteraf in zie is dat ik zelf, doordat ik zo graag iets/iemand wilde, mensen juist alleen maar bij me weg duwde doordat ik (onbewust) veel van dates verwachtte, snel teleurgesteld raakte als het niets bleek te zijn, pessimistisch ingesteld was en bij voorbaat al mensen afschreef omdat ze niet in mijn plaatje pasten. Daarmee maakte ik het voor mezelf steeds moeilijker, maar ook voor anderen. Ik zie dat bij vrijgezelle vriendinnen nu ook vaak gebeuren, dat ze zo opgaan in iets/iemand ‘vinden’ dat ze eigenlijk gewoon vergeten om ĂŒberhaupt nog plezier te beleven aan daten. Of om echt te genieten van andere dingen, waardoor ze in een soort negatieve spiraal raken. Ik zou daarom eigenlijk willen zeggen: ga pas daten als je je fijn voelt met jezelf en plezier hebt in wat je doet, zodat het daten weer een leuke aanvulling wordt en leuk blijft om te doen zonder dat het je op een negatieve manier bezig blijft houden. Dat lijkt misschien een open deur, maar vergat ik zelf wel heel vaak.

11 likes

Ennn
 hoe heb je uiteindelijk je huidige partner leren kennen? :smiley: