Ik herken bijna alles wat je zegt enorm, en vooral deze vind ik erg treffend. Als ik met vriendinnen afspreek die ik niet heel vaak zie weet ik gewoon dat er altijd op een zeker moment de vraag gaat komen “of ik nog een beetje aan het daten ben.” Tegenwoordig zeg ik maar gewoon dat ik het nu even te druk heb om te daten en het prima naar mijn zin heb in mijn eentje, en er niet naar op zoek ben. Dat is deels waar: ik heb over het algemeen een leuk leven en heb het naar mijn zin, maar ik ben zeker wel op zoek naar iemand om dat mee te delen. Het daten gaat een beetje in periodes maar het speelt altijd wel een grote rol (ik denk dat ik tinder nooit langer dan een maand verwijderd heb gehad de afgelopen 5 jaar). Ik vind het ook stom om daar dan over te liegen, maar ik doe liever dat, dan dat ik keer op keer moet vertellen over al die dates die op niks uit lopen en dito afwijzingen. Ik vind het al pijnlijk genoeg voor mezelf en trek al die meelijwekkende blikken en “je vind heus wel iemand” echt niet.
Andersom zijn er ook veel mensen die zeggen dat ‘je er niet naar op zoek moet gaan, en dat een relatie ook echt niet alles is en je ook zo heel veel liefde kan halen uit vrienden en familie! Je hebt echt geen relatie nodig om liefde te ervaren!’. Ja zal best, maar de mensen die dat het hardste roepen zijn ook vaak de mensen die altijd wel een relatie hebben. Als het echt zo onnodig is, waarom heeft iedereen en zijn moeder dan relaties en draait de hele maatschappij er om? Ik ben het er zeker mee eens dat ik veel liefde en voldoening uit de mensen om mij heen kan halen, maar soms is het gewoon niet genoeg. Ik hoef ook helemaal niet de ware liefde van mijn leven morgen tegen te komen, maar gewoon één keertje iemand bij wie jij op nummer 1 staat, iemand die voor jou gaat, is dat nou echt teveel gevraagd? Wat je zegt inderdaad: ik vind mezelf niet zielig, maar ik vind het wel heel jammer (en soms is het heel verleidelijk om me af te gaan vragen wat er dan in godsnaam mis met me is, ben ik dan echt zo unloveable?)
Ik zie ook nu al op tegen het kerstdiner dat we gaan doen met het gezin + aanhang. Wat dus neerkomt op vier stelletjes, en ik. Echt zin in om me de hele avond een sneu geval en het vijfde wiel aan de wagen te voelen, not.