Altijd goed om te beseffen dat je niet de enige bent, maar ook rot dat het herkenbaar is voor jou en @IIloveweekend.
Heb gelukkig wel een fijne kerst hoor, want ik heb lieve familie en vrienden en kan over het algemeen ook echt wel goed alleen zijn, maar soms heb je wat sippe momenten.
Hoop dat jullie ook een fijne kerst hebben!
Ik vond Kerstmis geen probleem, voor mij is dat echt een familie ding dus heb me niet alleen gevoeld.
Maar Nieuwjaar vind ik dus echt shit als single zijnde. Mijn vriendinnen vieren het allemaal of thuis met het gezin of met de vriendengroep van hun partner. Afgelopen jaren ben ik iedere keer een weekend weggegaan met mijn ex dus nu dit weg is gevallen is er ook echt niets.
Ja ik mocht naar mijn ouders toe die het daar vieren met 2 bevriende stellen (gemiddelde leeftijd 60 jaar). Eh ja lief, maar nee dankjewel.
Of naar mijn broer en schoonzus. Mja die wonen 150 km verderop en dan sta ik daar op een feestje met mensen die ik allemaal maar half kenâŠ
Dus nu toch maar ervoor gekozen om thuis te blijven. De hond als een soort van excuus gebruikt (eerste nieuwjaar dus benieuwd hoe hij reageert op vuurwerk). Meer mensen die hier alleen thuis blijven? Ik vond het dus niet heel erg maar het is niet echt mijn eerste keuze ofzo 
Ik blijf ook thuis, wel oprecht voor de hond ook. Die is niet ontzettend bang, maar ook niet erg op haar gemak. Ze heeft een keer tijdens een gigantische herrie rond twaalf uur ook binnen geplast van schrik, dus ik blijf er liever wel bij. Komt wel een vriendin me gezelschap houden. Als je een gezellig hondje hebt, mag je ook wel komen 
@Rebus, lief van je! Mijn hondje is heel lief haha Maar ik blijf gewoon lekker thuis, echt geen idee hoe hij gaat reageren dus vind het sowieso spannend had ik hem ergens moeten achterlaten of meenemen. Vandaar dat thuis toch ook wel fijn is⊠Hij is binnen niet bang voor het vuurwerk tot nog toe, maar buiten laatst wel heel erg. Dus echt benieuwd hoe het zal gaan. Gezellig dat er een vriendin langskomt!
@ElizabethGilbert, ik vind de reacties inderdaad ook het meest irritant. Zo vol van medelijden 
Vriendin heeft wel gezegd dat ze kan vragen of ik meekan met haar vriend en zijn vrienden. Maar nee dankje, dan ben ik ook weer liever alleen dan op deze manier haha Goed om te horen dat jij er geen moeite mee had voorheen! En ook alvast veel plezier 
Sidenote: Ik denk dat mijn algemene gevoel is dat ik het niet erg vind maar wel jammer. En dat stoort me dan vooral (aan mezelf ook).
Ik blijf ook alleen thuis met de hond 
Dus we kunnen elkaar mentaal gezelschap houden! En lekker half 1 naar bed hahaha
Haha ja half 1 naar bed had ik me ook al bedacht 
en een pizza, zak chips, Maltesers en New Years Eve film om me gezelschap te houden 
(afgezien van de hond dan)
Ik ga anders gewoon lekker in de FF chat, kom je daar ook bij?
Ik ben waarschijnlijk ook alleen met oud & nieuw, ben benieuwd of ik twaalf uur hhaal haha.
Hahahahahaha ik had precies dezelfde plannen! Dominos, ben en jerries, stomme films en een sloebertrui en knot op mân hoofd, zin an!
En lekker chatten inderdaad 
gezellig
Edit: haha sloebertrui op mân hoofd blijkbaar
Ik had het laatst met iemand erover dat je ouders ook beĂŻnvloeden hoe je date. En dat dit soms ongemerkt doorloopt zelfs als je al volwassen bent. Zo was mijn moeder echt van geen seks voor het huwelijk en is seks voor haar echt iets heel, heel erg speciaals. Ik zie die dingen echt heel anders, maar ongemerkt heeft ze toch echt haar stempel op mij gedrukt.
Als ik nu terug kijk naar hoe ik heb gedate, dan merk ik wel dat ik daardoor andere keuzes heb gemaakt. En niet eens omdat ik daar dus achter sta, maar omdat het een gewoonte is vanuit huis. Dus ik vroeg mij eigenlijk af of meerdere mensen zich hier in herkennen. Mijn zussie zei precies hetzelfde als ik, dat ze dit ook zo ervaart door onze ouders. Met name onze moeder, want die is echt heel anders dan wij.
Als het aan mij had gelegen dan had ik echt veel meer gedate en mannen verovert, haha! Dan was ik nu misschien ook niet single omdat ik niet overal zo serieus had overdacht zoals mijn moeder dat deed.
DIt is precies mijn plan!
Ja dit ken ik wel! Mijn ouders zijn echt totaal niet romantisch of wat dan ook, meer een soort verstandshuwelijk. En dit zeggen ze, met name mijn moeder, ook altijd tegen mij: joh verliefdheid gaat over, het is gewoon handig voor een huis kopen, twee salarissen etc. Echt verliefd ben ik ook eigenlijk nooit, ik voel nooit iets. Ik denk altijd alleen maar rationeel.
Ik heb soms zelfs echt een soort afkeer van relaties. Dan vind ik het âzwakte tonenâ om van iemand afhankelijk te zijn en denk ik: dat is toch helemaal niks voor iemand als ik. En dan vraag ik me wel af of mijn opvoeding daar inderdaad een rol in heeft gespeeld. Ik heb echt een prima jeugd gehad, lieve ouders, maar gevoelens kan bij ons echt niemand mee omgaan. En ik denk wel dat ik dat over heb genomen. Dat vind ik verder niet hun schuld of iets, blijkbaar ook gewoon een beetje ons karakter in deze familie.
Wat jij zegt denk ik idd ook wel, dat het toch gaat beĂŻnvloeden hoe je date. Blijkbaar gaat dat zo diep in je hersenen zitten dat je er onbewust naar gaat handelen ofzo. Ik heb nu ook een goede vriend waarvan ik soms het idee heb dat hij mij leuk vindt. En dan denk ik: doe het nou maar gewoon, jullie kunnen goed overweg, beide goede studie, jullie denken over veel hetzelfde, prima basis voor een relatie. En soms denk ik juist: maar misschien, heel misschien is er toch iets beters? Kan ik ook wel ooit eens wel iets voelen?
Ja, die verhalen ken ik ook. In dit geval bedoel ik niet dat je door een âtraumaâ teweeg gebracht door je ouders minder goed kunt daten. Maar eerder dat hun normen en waarden zo in je systeem zitten dat je daardoor keuzes maakt die eigenlijk niet bij jou passen. Ik merk dat ik daar best veel last van heb gehad.
Want eigenlijk ben ik heel anders dan mijn ouders en ik merk dat ik nu het idee heb dat ik daarom heel veel dates en toffe avonturen ben misgelopen. 
Maar ik vind het best wel lastig om mijn eigen normen en waarden door te drukken, want die van mijn ouders zitten er echt gigantisch ingebakken merk ik nu.
Jaaa, precies! Het is stiekem een gewoonte geworden om te denken zoals je ouders denken. Ik vind het zelf erg vervelend omdat ik mij nu afvraag wat ik dan eigenlijk belangrijk vindt en of ik wel echt zo autonoom ben als ik dacht.
Yeah, you go girl! Avonturen zijn leuker dan op de bank zitten, wat ik nu alweer veel te lang gedaan heb, haha!
Ik lees al een tijdje mee in dit topic maar zelf nog nooit wat gepost, dus bij deze. Hier nog een eeuwige vrijgezel die stiekem ook een klein beetje tegen oud en nieuw opkijkt. Voorgaande jaren altijd wel wat met vrienden gedaan en er nooit zoveel moeite mee gehad, maar dit jaar kijk ik er toch wat tegenop. Afgelopen jaar zijn 2 vriendinnen van me getrouwd en bijna al mijn vrienden hebben een relatie. Dit jaar heeft iedereen met oud en nieuw al iets gepland, waardoor ik het gevoel heb een beetje alleen over te blijven 
Vaak is het ook vrij subtiel.
Ik heb zelf ook meer aantrekking naar mannen die emotioneel niet helemaal bereikbaar zijn. Ik heb verder een prima jeugd gehad, heb alle financiĂ«le steun gekregen die ik nodig had en ben nooit iets tekort gekomen. Mijn ouders houden van me, en hebben hun best gedaan. Maar mijn vader wilde niet dat zijn dochters â aanstellersâ werden. Daarom waren mijn ouders vrij streng in de zin van dat ze niet elk van ons verdriet legitiem vonden. Voor een kind is er echter geen verschil tussen verdriet om iets futiels en verdriet om iets groters; het voelt allebei als verdriet. De ene keer werden we getroost bij verdriet, de andere keer âgestraftâ. Later kwam ik erachter dat zoân inconsistente reactie voor een kind niet logisch is en schadelijk. Voor mijn ouders was het dat wel. Bij zowel mijn zusje als bij mij heeft dat ervoor gezorgd dat we ergens het idee hebben dat we door niemand volledig geaccepteerd zullen worden (en dan bedoel ik met name onze kwetsbare kant). Wij kunnen ons daardoor nooit volledig comfortabel voelen in een relatie, omdat ergens de angst zit dat we afgewezen zullen worden als we echt volledig onszelf zijn. Zij heeft hierdoor een verlatingsangst, ik een bindingsangst. Ik val daarom liever op mannen die ik nooit volledig kan hebben, omdat ze ook niet weg kunnen gaan als je ze nooit hebt gehad. Omdat ik mezelf niet volledig hoef te laten zien als zij dat ook niet doen. Die âonveiligeâ dynamiek zoek is dus onbewust weer op.
Ik geloof er zelf wel in dat disfunctionele patronen uit je jeugd iets is wat je later onbewust opzoekt in relaties. Voor jou is dat zoals jij âliefdeâ kent. Dat hoeft niet te gaan om (emotionele) mishandeling of verwaarlozing. Ben je wel eens bij een psycholoog geweest? Zeg uiteraard niet dat je dat moet doen, maar het kan wel inzicht brengen. En niet met het doel iemand de schuld te geven (want iedereen maakt fouten en ik houd superveel van mijn ouders) maar wel om je er bewust van te worden en hopelijk iets te veranderen. En weet dat het ongevraagd advies is, maar op dit forum zie ik bij jou icm mannen wel steeds dezelfde (imo) disfunctionele gedachtenpatronen. Misschien zou het je kunnen helpen als je erachter komt waar dat vandaan komt en hoe je ze om kan buigen.
Ik vind dit heel helder omschreven en heel herkenbaar qua familieomstandigheden. En ik val ook op emotioneel onbereikbare mannen maar heb bij heb meer verlatingsangst (en bij mannen die in mijn ogen te graag willen heb ik bindingsangst).
Hoe ga jij ermee om? Want ik vind het wel lastig in de zin van, het âdoorhebbenâ van jezelf is 1 ding, maar om te veranderen tot wie je je aangetrokken voelt een ander. Ik âkanâ het gewoon echt niet met het type (in mijn ogen) zachte lieve jongen. Dus nu date ik gewoon niet, wat wel beter voor me is dan de rollercoaster met een emotionally unavailable man, maar uiteindelijk wil ik (denk ik) toch wel een basis met iemand.
Ja, voor mij is het met name de bewustwording op dit moment. Ik voel me nog steeds aangetrokken tot dezelfde mannen, maar ik kan er iets meer afstand van nemen en rationeel bekijken wat me aantrekt. Vaak probeer ik het zelfs in een lijstje op te schrijven. Dat geeft me wat meer overzicht. Vaak kom ik erachter dat die man die ik zo aantrekkelijk vind eigenlijk heel weinig echt goede eigenschappen heeft. Meestal zijn dat dan oppervlakkige dingen die meer spannend zijn dan dat je er echt wat aan hebt op duurzame basis. Bij mijn ex date vond ik het bijvoorbeeld aantrekkelijk dat hij goed was in bed, en knap en spannend en dat hij andere talen sprak. Maar wat heb je daar nu op de langere termijn aan als iemand je manipuleert en afspraken niet nakomt? Ik probeer nu bewust een man een kans te geven die ik minder âspannendâ vindt, maar van wie ik wel weet dat hij eigenschappen heeft die er wel echt toe doen ook al zijn ze minder spetterend: hij is gul, betrouwbaar, heeft veel voor me over, is stabiel, heeft een goed inkomen en is eerlijk. Hij steunt me als ik het moeilijk heb, wat ik ontzettend lastig vind maar ook wel fijn overigens. Dat was mân ex date allemaal niet. En toch blijft hij wel in mân hoofd. Ik denk dat het toch een rationele keus zal moeten zijn uiteindelijk. Spetterende verliefdheid houd je sowieso niet zo lang vol, dus ik probeer het rationeler te benaderen. Ik denk dat dat uiteindelijk de enige manier is die werkt, want patronen uit je jeugd en gevoel daarbij verander je niet zomaar, maar bewust ervan zijn en bewust voor iets anders kiezen, dat kan wel.
Ja heel mooi beschreven!
Sinds ik dit geleerd heb ben ik trouwens wel minder hard op mezelf dat ik alleen ben omdat âik niet leuk genoeg benâ of omdat er iets mis met me is (wat ik lang gedacht heb). Dat vind ik wel een fijne bijkomstigheid. Ik weet nu dat anderen sneller en makkelijker relaties hebben omdat zij gezondere patronen daarin hebben en niet op zoek gaan naar iemand met drama of iemand die hun onzekerheden heel erg triggeren.
