Maar wat ik dan niet zo goed snap; de meeste mensen hier zijn geen 16 meer, en hebben 10-16 jaar gehad om via trial & error te leren wat wel en niet werkt in hun relaties en patronen bij zichzelf en partners te ontdekken. Als je rond de 30 bent en dan nog aankomt met jaa mn ouders hebben me dit (onbewust) geleerd, denk ik hoe stijl is je leercurve al die jaren geweest? Het is grotendeels ook een kwestie van volwassen keuzes maken, gezond verstand en niet elke impuls achterna lopen.
@Damnatio @death_by_sexy
Ja, ik vind het eigenlijk bijna vervelend om dit te delen, maar dit hoeft natuurlijk totaal niet het geval te zijn bij jullie! MaarâŠ
Dit was wel precies mijn overweging bij mân ex. Ik vond hem niet perse aantrekkelijk, maar wel lief en betrouwbaar en grappig en hij was goed voor me. En in het begin werkte dat en werd ik verliefd op hem. Maar na 3 jaar begon het gebrek aan aantrekkingskracht toch zân tol te eisen. Ik wilde niet meer met hem naar bed en werd om de haverklap verliefd op een ander. Heb het daarom uiteindelijk uitgemaakt.
Misschien was dit ook wel gebeurd met een man waar ik me wel tot aangetrokken voelde hoor, maar dit was dan ook een ervaring waardoor ik nu huiverig ben om dit weer te proberen.
1 like
Nah ik weet niet. Kan me je gedachtenpatroon voorstellen hoor, maar ik denk dat het ingewikkeld ligt. Kan alleen voor mezelf spreken, maar ik vind mezelf niet dom, ik ben introspectief, bij psychologen geweest en ik weet meer dan gemiddeld over dit soort dingen (omdat ik daarin ook gewerkt heb). En toch duurde het een hele tijd voordat ik dit door had. Ik denk juist omdat ik het idee had dat mijn ouders het allemaal goed hadden gedaan, omdat ze ons niet verwaarloosd of mishandeld hebben. Dus mijn gevoel van wat liefde is, moet wel goed zijn. Dus ik kan mijn gevoel gewoon vertrouwen. En pas later zie je de patronen, want voordat je patronen kunt zien, moet er tijd verstrijken. Of je loopt pas later ergens echt in vast, want een verbroken relatie op je 18e is anders dan een verbroken relatie op je 28e. Ik had nooit reden om aan mezelf te twijfelen. De mannen waarmee ik was, waren ook nooit (fysiek) agressief. Toch kwam ik er achter dat er veel dezelfde patronen inzaten. En die patronen zijn nooit volledig hetzelfde, je kunt ze niet een op een vergelijken met elkaar. Ik had een vriendje in ItaliĂ«, een fling met een huisgenoot, een vriend van mijn zusje, een Zweedse militair, een getrouwde man, een flirt met de vriend van een vriendin van mijn zusje, een player waarvan ik vermoed dat ie flink narcistisch is. Allemaal verschillende mannen, op het oog allemaal heel andere situaties, maar uiteindelijk in een zin allemaal hetzelfde: het âkonâ eigenlijk niet, en daardoor wilde ik het. Omdat het spannend was, en juist omdat ik van tevoren onbewust al wist, dat dit gedoemd was om te mislukken. Omdat het minder pijnlijk is als iemand je verlaat, als je weet dat diegene je gaat verlaten en als je weet dat er geen ander alternatief was. Ik hoop dat het een beetje iets duidelijk maakt, maar het is ook moeilijk uit te leggen als het allemaal ook niet zo duidelijk is.
10 likes
Ik ben zeker beinvloed door mijn ouders, maar dan dan door afkeer van hun gedrag. Mijn moeder heeft veel relaties gehad met verschillende mannen. Ze is snel verliefd en blijft lang.in een slechte relatie hangen
Daarnaast valt ze op mannen met weinig potentie en zijn de meeste van haar relaties heel naar geëindigd(vreemdgaan, geweld, stelen). Dit heeft ervoor gezorgd dat ik met mannen erg voorzichtig ben. Ik begon hierdoor pas laat met daten(22) en wil het eerst helemaal zeker weten voordat ik het een relatie zou noemen. Ik wil alle kanten van de ander kennen, maar dit is in mijn ogen niet persé iets bijzonders? Mijn moeder snapt nooit waarom het nog niet serieus is en waarom je dan zolang moet daten.
4 likes
Ik ben 31 en heb nog nooit een serieuze relatie gehad, alleen hele korte periodes van daten en daarvan ook maar weinig. Ik weet niet hoe ik dit had moeten âlerenâ?
Ik heb trouwens een beetje het gevoel dat posten in dit topic betekent dat je het erg vindt om alleen te zijn. Tuurlijk heb ik moment waarop ik liever niet alleen ben maar ik ben heel vaak heel blij dat ik geen rekening met iemand hoef te houden in mijn drukke leven en vooral dat ik mijn bed niet hoef te delen. Single zijn is geen leed voor mij.
18 likes
Zoals anderen hier hebben aangegeven is het niet zo zwart wit als jij het stelt helaas. Het zou fijn zijn als het zo zou zijn, maar de werkelijkheid is genuanceerder. Daarbij is dit maar Ă©Ă©n van de vele factoren die meespelen in het wel/niet hebben van een relatie. En jij noemt het is een kwestie van volwassenen keuzes. Ben ik het mee eens, maar de manier waarop wij als volwassen keuzes maken met âons gezonde verstandâ komt oa ook weer voort uit nurture, dus het is is wel iets complexer dan dat jij het nu neerzet. Daarbij moet ik wel zeggen dat wij nu op onze leeftijd wel kritischer naar onszelf kunnen/mogen kijken en beter kunnen reflecteren. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat dat besef nu bij velen komt.
4 likes
Ik ben op dit moment een super interessant boek aan het lezen wat gaat over oa hechting. Je kunt met een test uitzoeken welke hechting jij hebt, maar vooral ook hoe je bij de ander de hechtingsstijl kan herkennen. Het heet verbonden. Misschien een aanrader voor een aantal. Is heel makkelijk en duidelijk geschreven.
1 like
Misschien gek, want ergens heb ik wel behoefte aan een relatie, maar ergens wil ik het ook niet.
Ik ben ook niet op zoek en heb maar Ă©Ă©n keer echt gedatet. Ik verlang ernaar, maar ik heb ook een soort afkeer van relaties. Herkent iemand dit? Ik vind het een beetje tegenstrijdig van mezelf. Ik mag van mezelf ook nooit echt toegeven dat ik iemand leuk vind of dat ik het graag zou willen.
12 likes
Ja heel erg! Een beetje wat ik hierboven ook schreef. Aan de ene kant lijk het me soms heel fijn om een relatie te hebben, aan de andere kant heb ik dus inderdaad echt die afkeer. Ook als ik bijvoorbeeld een gelukkig stel zie, dan kan ik gewoon denken: ânou ben blij dat ik niet zo afhankelijk ben van iemand, dat lijkt me echt geen leven.â Ik heb ook het idee dat als ik idd toegeef dat ik iemand leuk vind, of een relatie zou willen dat ik dan eigenlijk zeg âkijk ik ben een heel zwak persoon en kan niks alleen!â Ondanks dat ik rationeel ook wel weet dat dat niet zo is en ik dit over anderen met een relatie ook niet denk. (Dit niet zwak willen lijken is overigens een probleem in meerdere aspecten van mijn leven, niet alleen hier).
Ik date zelf ook niet, vind ook eigenlijk nooit iemand leuk. Maar vraag me af of ik gewoon zo ben, of dat dat toch een gevolg is van dat er ook ergens die afkeer van relaties zit.
5 likes
Ja, oh wow. Ik heb echt PRECIES hetzelfde! Echt! Het voelt nu ook een beetje alsof ik een beetje af zou gaan als ik toch een relatie zou krijgen, juist omdat ik me altijd zo anti heb opgesteld
Ik vind het heel herkenbaar. Aan de ene kant wil ik niets liever en kijk ik uit naar het moment dat ik mijn ~grote liefde ~ ga ontmoeten maar aan de andere kant voel ik me totaal niet prettig bij relaties of daten en roept dat veel weerstand bij me op. Het beangstigt me en het heeft me ook nooit aangesproken. Het liefst blijf ik er ver van weg, maar ik zou er toch ooit aan moeten geloven omdat ik niet voor altijd alleen wil zijn.
6 likes
Ja dat herken ik ook wel inderdaad. Word ook helemaal niet snel verliefd. Aan de ene kant wil ik het heel graag, maar aan de andere kant benauwd het me ook ontzettend. Beetje een tweestrijd.
1 like
Herkenbaar! Als vriendinnen beginnen over âdat het voor mij ook wel komtâ dan begin ik meteen een hele preek over dat relaties je leven echt niet beter maken, dat je er zelf voor verantwoordelijk bent en niet afhankelijk van een ander. Ik kan gewoon half agressief worden van romantische films en dingen als all you need is love (want hĂ© al je problemen zijn ineens weg als je aan de andere kant van de wereld gaat wonen met Ă©Ă©n of ander kerel 
). Als ik wel ineens een relatie zou hebben, dan zou het inderdaad voelen alsof ik mijn eigen normen en waarden aan de kant zet.
4 likes
Haha dit verzin ik niet maar mân moeder appt me dit artikel: https://www.volkskrant.nl/mensen/honderdvijftig-dates-via-datingapps-en-nog-steeds-single-hoe-kan-dat~b595c7e1/
Wat vinden jullie van dit artikel? Ik krijg er wel een beetje een negatief gevoel van.
HĂš volgens mij werd dit artikel idd al besproken hier! misschien in een ander topic? Ik vind het ook geen prettig artikel. Maar ik weet ook niet echt hoe ik me voel bij single zijn, meestal wel goed denk ik, maar uiteindelijk zou ik niet âalleenâ willen âeindigenâ natuurlijk. Of ja, niet ânatuurlijkâ maar voor mij.
2 likes
Oja entitlement en uit de hoogte ben ik het mee eens idd.
Misschien doordat mensen aan het woord zijn over wie behalve (nep)naam, leeftijd en beroep zo goed als niks bekend is - dus wat ze vertellen zegt me gewoon niet zoveel - maar vind in zulke artikelen ook alles zo geabstraheerd ofzo. Dat het alleen nog maar om types gaat inderdaad, het voorkeurstype, de nerd, de âŠ, in plaats van over echte mensen. Maar ga me dan ook afvragen of het in werkelijkheid gewoon zo is en ik het zelf gewoon niet doorheb ofzo.
2 likes
@EllaFitzgerald @Monstertruck
Het is allemaal zo analytisch ofzo. Ik kan mân vinger er niet echt op leggen. Ook weer dat stereotype vrouwenbeeld, dat je niet moet betalen op een 1e date omdat je dan te makkelijk bent. En niet de match als eerste aanspreken. En inderdaad 150 dates wow haha. Ik heb er 7 gehad en vond dat al verschrikkelijk. 150 heb je wel echt een killer doorzettingsvermogen.
3 likes
Ja misschien niet idd! Maarja dat lezen we niet terug dus dan hebben we er niks aan
1 like
Ja dit is het inderdaad misschien
Ja idd analytisch! Dat is wel een goed woord ervoor ook.
En ja idd allemaal van die âspelregelsâ waaruit ze alles lijken te willen opmaken, zo kijk ik er eigenlijk nooit naar.
Edit: maarja misschien doe ik het wel fout 
ben dan ook nog geen alleenstaande 50âer, misschien piep ik dan andersâŠ
2 likes