Heel herkenbaar. Ik ben mevrouw laatbloei, toen ik begon met daten kapte ik ook snel dates af want inderdaad: ik voelde ‘het’ niet. Ik kreeg ‘pas’ op mijn 27e een serieuze relatie. Had ook echt niet verwacht dat deze kerel zou blijven plakken, maar ik ben nog steeds niet van hem af haha. Wat ik hiermee wil zeggen: you are not alone. Iedereen heeft een eigen tempo, doe vooral waar jij je goed bij voelt dan is het altijd goed <3
4 likes
Mag ik mee? 
Waarschijnlijk ga ik met een groepje uit eten maar ik heb eigenlijk echt geen zin om tussen alle stelletjes te zitten 
Haha gezellige single meeting :’)
Ik ben paar jaar geleden expres niet op Valentijnsdag op eerste date gegaan, leek mij echt verschrikkelijk hahah. En ook dat de bediening ons dan zou aanzien als stelletje enzo :’)
Haha ik heb er wel een gehad en dat was de grootste eikel ooit . Dus daar ben ik van genezen
1 like
Ik ga op Valentijnsdag gezellig met een vriendin die ook single is drankjes doen! De jongen waar ik mee date moet werken dus ik vond dit wel een mooie oplossing haha. Geef ook niet heel veel om Valentijn heel eerlijk gezegd…
2 likes
Ik vond het gewoon een grappig plaatje haha, hen ook niks met Valentijnsdag. Ok moet zeggen dat ik elk jaar op een kaartje hoop, maar nog nooit iets ontvangen hahah. Vorig jaar wel voor mezelf Valentijnsdagtompouces gekocht 
4 likes
Ik heb hem gekocht n.a.v. je bericht hier! Ik vind het ook een heel interessant boek. Het gaf me meer duidelijkheid over waarom Ik me soms heel erg in een hoekje geduwd voel als iemand wil dat ik (voor mijn gevoel) heel snel duidelijkheid moet geven over ‘wat het nu tussen mij en een ander is’. Echt een aanrader inderdaad!
Ik date ook veel te weinig vind ikzelf, weet niet of jij dat ook herkent? Wilde in 2019 echt een vriend vinden maar zo schiet het niet op.
1 like
Nou ik heb met daten echt van die fases. In januari heb ik bijvoorbeeld 3x een tinderdate gehad en met één van die jongens uiteindelijk ook nog 3x afgesproken. Maar nu daar niks uit is gekomen, ben ik er eigenlijk gelijk weer klaar mee en heb ik helemaal geen zin meer om te gaan swipen, chatten en nieuwe dates in te plannen.
Maar ik vind daten wel echt iets heel lastigs eigenlijk en twijfel ook of het wel werkt voor mij. Ik heb niet zo snel dat ik in 1x (of na 2 of 3 dates) helemaal weg ben van iemand. Meeste jongens die ik ooit leuk heb gevonden, begon ik vaak pas na een paar maanden leuk te vinden. Maar dat is met daten natuurlijk een beetje lastig want je moet vrij snel beslissen of je wel of niet nog een date gaat inplannen.
Misschien niet helemaal het juiste topic, maar weet niet waar het anders past.
Van jongs af aan heb ik eigenlijk één ding altijd heel zeker geweten, namelijk dat ik later kinderen wilde (en een gezin/huisje/boompje/beestje alles). Daar was nooit enige twijfel over. Maar ja dat bleek later allemaal niet zo makkelijk/vanzelfsprekend als ik dacht natuurlijk. Zie eerst maar iemand te vinden die dat ook met jou wil.
Nou had ik die persoon uiteindelijk gevonden en we hadden toen ook wel echt richting elkaar uitgesproken dat het serieus was en hadden het ook over trouwen en kinderen, dat we daar na een aantal jaar voor zouden gaan. Maar dat is nu weggevallen en nu weet ik niet of ik weer iemand ga vinden die dat met mij wil.
Inmiddels ben ik 30 en het is nog niet te laat natuurlijk, maar ik merk wel dat het voelt alsof de tijd meer gaat dringen. Alleen nou begin ik de laatste tijd ineens een beetje te twijfelen of ik wel écht kinderen wil? Of ik daar wel aan zou moeten beginnen (als ik dus überhaupt iemand vind en het me gegund is) en dat is best verwarrend. Maar ik weet ook niet wat ik anders met m’n leven zou moeten? In de zin van: zo heb ik het altijd voor me gezien (En op zich had ik ook niet verwacht op m’n 30e nog in een veredeld studentenhuis te wonen hahaha). Maar ja, het is niet dat ik in m’n eentje maar even kan kiezen voor kinderen (alleen een kind krijgen zie ik ook niet zitten). Ik vind het zo ingewikkeld dat je daarvoor dan afhankelijk bent van een ander. Die je dan maar weer moet vinden. Sowieso krijg ik het de laatste tijd een beetje benauwd van kleffe stelletjes en moet ik daar helemaal niet aan denken om daar deel van uit te maken, haha. Volgens mij weet ik gewoon even helemaal niet meer wat ik wil met m’n leven. Misschien is dit ook gewoon m’n 30ers crisis ofzo 
7 likes
Vind dit echt heeeel herkenbaar. Heb altijd heel veel opgepast en met kinderen gewerkt, nu in mijn werk ben ik er ook nog veel mee bezig, en vind kinderen over het algemeen ook heel leuk. Maar nu, eind twintig, is het geen optie want ook geen relatie en de wens is niet sterk genoeg om het alleen te doen, en ik ben me het laatste jaar gaan realiseren dat ik dat misschien ook wel OK vind. En gaan dingen inderdaad anders, ook qua wonen etc, dan ik had verwacht.
Nou ja weet niet echt wat ik hiermee wil bijdragen, vind het in ieder geval heel herkenbaar en ook die vraag van ‘OK maar wat wordt dan mijn belangrijkste levensinvulling’. Soms denk ik werk, soms denk ik ‘heb ik niet, wil gewoon een beetje gelukkig zijn’, vind het soms heel fijn dit vrije gedoe en niet hoeven nadenken over hoe je werk en kinderen gaat combineren (wat ik nu bij veel vriendinnen zie) en soms word ik er ook echt verdrietig van dat het niet eens iets is om nu in overweging te nemen. Heb je vriendinnen in dezelfde leeftijd en ook single? Vind het heel fijn om het er af en toe met hen over te hebben. En te merken dat iedereen er anders in staat en dat dat ook regelmatig verandert (bij mijzelf ook), is denk ik ook normaal om nu een beetje zoekende te zijn.
Sorry zeurpost incoming maar - ik heb nu wel even rotweken eigenlijk, werk is zo druk dat ik nu al twee weken aan een stuk (inclusief weekenden) werk en nog achterloop en vorige week zeiden twee collega’s afzonderlijk van elkaar tegen me ‘ja lijkt me echt heerlijk, helemaal alleen en je echt kunnen focussen op je werk’. Maar ga er inmiddels zo in op dat ik de laatste weken ook slecht slaap en eten en zo ook niet zo goed gaat. En het lijkt mij eigenlijk wel heerlijk als het thuis een beetje fijn zou zijn en lekker zou lopen, ik hoef helemaal niet zo opgeslokt te worden door werk als nu het geval is.
Werk ook in een vrij competitieve omgeving waar mensen continu, tot diep in de nacht etc mailen en beschikbaar zijn en heb ook heel erg het gevoel dat ik daar al helemaal aan moet voldoen, dus ook omdat de nadruk zo ligt op het feit dat ik op mijn afdeling de enige ben in mijn functie zonder gezin (of partner). Mijn moeder gaat qua gezondheid slecht en krijgt vrijdag weer een belangrijke uitslag en het zou ook gewoon fijn zijn als iemand (een partner dan denk ik) dat nu zou weten en snappen en gewoon even lief zou zijn ipv iets van me te willen. En mijn zusje en beste vriendinnen waar ik normaal heel goed bij terecht kan zijn allemaal heel erg bezig met prille relaties/samenwonen/huwelijken plannen dus dat is even extra kut, moet actief om aandacht vragen om mijn hart te luchten en dat is ook niet echt mijn bedoeling (sorry ook voor deze post hoor het is ff veel gezeik).
En het single zijn is verder op zich OK maar ik ben een behoorlijk verliefd geworden op iemand die niet beschikbaar is, om meerdere redenen, en dat vind ik ook lastig, ook het besef dat ik inmiddels een leeftijd heb dat waarschijnlijk een heleboel mannen partners etc hebben en überhaupt geen optie zijn. Probeer ook wel mezelf hiervan af te leiden en het gaat hopelijk ook wel snel over (ga over een tijdje gelukkig ook anderhalve maand weg waarbij ik hem niet meer zie en hoop dat dat helpt, nu zie ik hem vrijwel dagelijks) maar het wil eigenlijk allemaal net niet de laatste tijd, werk/vriendschap/familie en dan ook nog een treurige verliefdheid, baal echt ff van alles.
7 likes
Maar je hoeft alleen maar te beslissen of je nog een keer af wilt spreken toch? Niet of je verliefd op die persoon bent/kan worden. Misschien helpt t om het meer per date te bekijken in het begin? Zolang je het leuk vindt om iemand nog een keer te zien/de dates gezellig zijn, misschien kan je je daar op focussen…?
2 likes
Ja daar heb je wel een punt inderdaad. Ik denk dat ik misschien ook wel te graag wil en daarom gelijk al ‘iets’ wil voelen, maar het is natuurlijk niet zo gek dat ik dat niet gelijk heb. Denk dat ik het inderdaad beter zo kan bekijken bij m’n volgende dates.
1 like
Praat eigenlijk nooit mee op forum, weet ook niet of ik in het goede topic zit maar moet even wat kwijt en krijg graag advies op dit onderwerp!
Ben sinds een paar weken aan het daten met een jongen, vorig weekend zijn ouders ontmoet en hij die van mij. Dus op zich wel serieus. Afgelopen maandag gaf hij opeens aan dat hij het rustiger aan wilde doen (we hadden elkaar drie dagen achter elkaar gezien, dus snap dat ook wel), maar heb het idee dat het nu heel erg vanuit mij komt. Hij appt me nog wel, (ook wel uit zichzelf), maar bijna telkens als ik vraag om wat te doen wijst hij het af. Er staat nu een afspraak voor a.s. zaterdag, maar ook dat kwam vanuit mij.
Nu hoorde ik gister toevallig dat ik vanavond vrij ben, en vroeg dus aan hem of hij wat wilde doen. Elkaar 2 keer in de week elkaar zien als je gaat daten is toch niet heel gek? Appt tie net: ‘zullen we het alleen bij aanstaande zaterdag houden?’ Merk aan mezelf dat ik echt teleurgesteld ben en niet zo goed weet wat ik er mee aan moet. Al mn vriendinnen zeggen allemaal dat het wel goed komt, hij heeft ook wel aangegeven dat hij mij leuk vindt. Toch blijft er iets knagen, dat ik er heel veel moeite in stop en hij niet.
Daarnaast had hij gevraagd of ik mee wilde een weekendje weg over 2 weken, heb hem daar nu niet meer over gehoord sinds hij aangaf dat het te snel ging. Had al wel vrij geregeld voor die zaterdag (het kost mij geld, ik ben ondernemer), maar ook hier durf ik niet meer over te beginnen nu. Help a girl out, vind dit zo frustrerend 
Ik zou gewoon dit weekend even afwachten. Nu te veel vragen/forceren terwijl hij heeft aangegeven het rustig aan te willen doen werkt averechts denk ik. Er zit denk ik niets anders op dan even op je handen zitten en hopen dat het uiteindelijk meevalt. Je kunt altijd zaterdag even vragen of dat weekendje weg nog doorgaat. Als je het face to face aankaart komt het denk ik minder ‘agressief’ over en is er minder kans op miscommunicatie.
Niet te veel aan jezelf twijfelen in ieder geval! Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan
3 likes
Jaa, het voelt idd een beetje als forceren, terwijl ik het echt met hem eens ben dat het te snel ging. Alleen nu gaat het dus echt van 100 naar 0, en daar kan ik niet zoveel mee en dat is het moeilijke. Het zijn ook m’n eigen trust issues die heel erg spelen nu maar ja. Ik ga idd op m’n handen zitten, dankjewel voor je antwoord 
1 like
Succes!!! Kan me voorstellen dat het moeilijk is. Probeer op je vrije avond anders met vriendinnen af te spreken, dan heb je even afleiding en toch een gezellige avond 
Ik zou er niet te veel achter zoeken voorlopig en er voor zorgen dat je je leven niet ‘on hold’ zet voor hem. Ja, jullie daten maar blijf je eigen leven lijden en denk niet bij alles wat je wil doen dat je hem mee moet vragen. Ik merk dat mannen daar dan toch op afknappen als het lijkt alsof je op hem ‘wacht’. Spontaan dagje vrij? Prima, vraag je vriendinnen om wat leuks te doen.
7 likes
Ik merk dat ik echt ieder jaar meer verbitterd ben over Valentijnsdag. Iedere actie en elk bericht maakt me gewoon boos/verdrietig. Het confronteert me gewoon dat ik alwéér geen valentijn heb. Als ik wel een relatie zou die hele dag me niks kunnen schelen, maar nu is het gewoon een pijnlijke confrontatie dat ik nog steeds alleen ben.
4 likes