In het begin was mijn werk ook echt iets waarvan ik dacht: gelukkig heb ik dit nog, want had toen het gevoel dat mijn leven nog aardig liep. Ook omdat ik daar niet kon thuiswerken, en met die mensen had ik zo’n goede band en nu heb ik een andere baan en met die mensen heb ik totaal geen klik. Dus ik sleep mezelf echt door de dagen dat ik fysiek aanwezig moet zijn heen. Ook dat de dingen die me normaal plezier geven (uitgebreid koken, boeken lezen, tekenen of Netflixen) nu een beetje mijn strot uitkomen. Heb echt het gevoel dat mijn leven nu stil staat. Dacht in het begin van de pandemie nog: hopelijk is het einde van het jaar weer normaal. Maar die hoop vervliegt langzamerhand, en dan heb je de feestdagen nog. Ugh.
Edit: dit klinkt echt alsof ik mezelf heel zielig vind maar zit er op het moment even doorheen.
.
ik kan inmiddels best wel weer prima alleen zijn maar ik kijk zo op tegen die feestdagen. Voorheen vierde ik kerst een dag met familie en de andere dag gewoon met z’n tweeën, heerlijk vond ik dat. Nu dus een dag alleen waarschijnlijk. En dan oud en nieuw. Dat vind ik helemaal treurig om het nieuwe jaar alleen in te gaan. Stel dat je maar met max 4 ofzo mag samenkomen, denk niet dat ik dan ergens kan aansluiten. En of ik dat uberhaubt wil tussen stelletjes. Zit er echt aan te denken om via airbnb een huisje te boeken in the middle of nowhere samen met de hond en het dan maar uitzitten en doen alsof het geen oud en nieuw is 



