Lol ik keek vrijdag de eerste met een vriendin en op een gegeven moment zit Bridget met haar vader met kerst met van die papieren hoedjes op, zegt ze “zo zit jij ook met je vader over 10 jaar”.
Het komt nu stom over maar het was grappig. En mn vader gaat trouwen dus het is niet van toepassing. (ze is zelf ook forever alone overigens)
Nou ik ga dus wederom met O&N bij mijn moeder zitten.
Het wordt steeds leuker.
Maar over een maand zijn al deze verplichtingen voorbij. Nog even dus
@TheOne Ik bekijk het echt anders. Ik vind het fijn dat ik nergens toe verplicht ben. De invulling van de feestdagen is geheel aan mij. Geen vriendjes of schoonfamilie om rekening mee te houden. Ik zit te denken aan een Harry Potter filmmarathon of zo en mezelf volvreten met lekkere hapjes.
Ik snap het en ergens vind ik dat ook fijn. Ik had alleen gehoopt dat ik nu, op 31 jarige leeftijd, het eens anders zou beleven.
Niet eens perse met een relatie maar met vrienden bijv.
O ja, dat heb ik helaas ook niet maar daar ben ik aan gewend geraakt of zo. En vind ik stiekem niet zo erg. Soms wel, maar vaker niet.
Voor jou
Ah wat balen, had het stiekem wel heel leuk gevonden!
Ik snap helemaal wat je bedoelt, zo herkenbaar. Dit weekend valt het dan nog mee maar over het algemeen voel ik me ook zo rot en alleen. Die eenzaamheid die je voelt is echt verschrikkelijk. Daarom zie ik ook zó erg op tegen de feestdagen, alle vriendinnen hebben wat gezelligs/leuks te doen met hun vriend, en ik zit waarschijnlijk gewoon thuis. Oud en nieuw is echt de rotste dag van het jaar als je t mij vraagt.
Ik hecht zelf eigenlijk weinig waarde aan de feestdagen. Dus vind de verplichtingen van eigen familie al genoeg eigenlijk. Natuurlijk is het fijn om met kerst samen te zijn, maar ik vermaak mij net zo goed alleen eigenlijk?
Of nja ik krijg gewoon niet zoveel energie van groepen mensen, dus heb veel me-time nodig. Bovendien hebben mijn ouders een bepaald manier van leven dat ik mij vaak verveel als ik daar ben (alleen maar tv willen kijken bijvoorbeeld).
Ik kwam gisteren ineens tot inkeer dat single leven eigenlijk best wel prima is. Waar ik een paar jaar geleden vooral rondslette, heb ik het nu op een rustigere manier geaccepteerd: enorm veel vrijheid, lekker rustig aan doen en niet teveel verplichtingen. Ik ben met een vriendin op stap geweest, zij is ook single. En ik bewonder haar heel erg.
Ik ben net begonnen met fulltime werken na studie, dus ik denk dat ik gewoon nog even zoekende was naar hoe ik het beste invulling kan geven aan mijn leven. Ik had ineens een hele grote behoefte aan een relatie, vooral het s avonds alleen thuis komen en koken voor jezelf. Terwijl mijn huisgenoten gezellig een film kijken met hun relatie gingen kijken. Op dat soort momenten (ja en dit is bijna dagelijks) voel ik een soort jaloezie, omdat zij mij dan niet uitnodigen bijvoorbeeld ofzo. Nee ben niet helemaal happy in dit huis, dus moet misschien even op zoek naar iets anders.
Edit: ik spreek mezelf wel een beetje tegen zo haha. Maar ik bedoelde meer, ik vind het eigenlijk helemaal chill om single te zijn, en dat van mijn huis moet ik even zien op te lossen. Als dat niet lukt inderdaad iets anders zoeken.
Een leuke match hebben op Tinder, die vervolgens niet reageert. 
Waarom doen mannen dit?! 
https://www.forumfeminarum.nl/t/het-samen-kerst-en-of-nieuwjaar-vieren-topic
Ik heb mijn appartement al aangeboden 
Een paar weken geleden heb ik mijn relatie van 7 jaar beëindigd, voel me zo leeg nu. Ook al weet ik dat het de juiste beslissing was, ik mis hem verschrikkelijk. Ook lekkere timing zo vlak voor de feestdagen…
Ben ook net begonnen aan een fulltime baan en overdag gaat het wel goed en ben ik vrolijk, maar avonds als ik moe ben en thuis kom in een leeg huis overvalt het verdriet me. Ben ook bang dat ik straks nooit meer iemand vind of heel veel spijt krijg van mijn beslissing en het dan strakst te laat is. Maar tegelijkertijd konden we ook echt niet meer doorgaan zoals het de laatste tijd ging…
Een familielid zei laatste tegen mij ‘red je het wel een beetje in je eentje’. Ehm que? Ik ben niet een of ander zielig geval dat afhankelijk is van een kerel, aub.
M’n oma zat vandaag te zeuren om achterkleinkinderen. Dat ze dat nog wel wil meemaken. Ik wil überhaupt geen kinderen, maar mocht dat ook gebeuren, gebeurd dat niet in de aankomende 6/7 jaar. Moet dan toch eerst een gozer vinden die ik fatsoenlijk vind 
Lief, dankjewel <3
Ik hoor dit zo vaak sinds ik mijn relatie van 10 jaar beëindigd heb. Waarom zou me dat alleen niet lukken?!
Ik was altijd zo blij met mijn ook ‘forever alone’ vriendinnen maar nu heeft de laatste ook iemand aan de haak geslagen (nee superleuk voor haar natuurlijk hehe )
Daar mag je je best even rot om voelen, ook al ben je óók blij voor haar!
Dat kan prima naast elkaar bestaan!
Ik heb daar eigenlijk wel vertrouwen in, maar wanneer moet je realistisch zijn? 
Op deze leeftijd nog echt niet hoor, maar mijn moeder heeft bijvoorbeeld wel een vriendin van 45 die nog nooit een relatie heeft gehad(en ook niet actief date) en ik vraag me vaak af hoe zij erin staat.
En @ellegirltalk ja, ik zeg vaak dat daten op je 40e me nog zoveel ingewikkelder lijkt met alle kinderen en ex vrouwen, terwijl ik het nu al ingewikkeld vind. En dat alle beetje oke mannen dan bezet zijn op alleen een affaire willen.
En wat ik ook lastig vind is dat als mensen zeggen dat ze blij zijn dat hun partner al meer relatie’s heeft gehad, en dat ook merken in de omgang. Dat je beter weet hoe te gedragen in een relatie. Ik twijfel dan soms of ik ervaring mis, terwijl ik denk dat ik best goed zal zijn in een relatie hebben
Hmmm ja ik heb dit gevoel ook wel eens (één serieuze relatie gehad) maar ik heb hier wel eens over gepraat met een vriendin die zelf veel relaties heeft gehad en zij zei dat het iedere keer toch een beetje opnieuw het wiel uitvinden was omdat het hele concept van een relatie gewoon zó afhankelijk is van de persoon waar je de relatie mee hebt. Denk ik ook wel eigenlijk.
Ik ben over het algemeen heel gelukkig in m’n eentje maar vandaag werd ik ineens overspoeld door een golf verdrietigheid, zo gek.
Denk dat het door mijn ‘ex’ komt die gisteren ineens weer de behoefte voelde om mij wat te sturen terwijl het al een tijd klaar is tussen ons omdat hij voor iemand anders heeft gekozen. Vind het zo stom van hem dat hij haar wel ‘goed genoeg’ vindt voor een relatie en mij alleen om de aandacht of om eventueel mee vreemd te gaan. Het is een klootzak, dat weet ik inmiddels, maar ik ben wel bang dat ik nooit meer zo’n klik zal hebben met iemand. Blegh.
Ik word er helemaal gestoord van, iedereen om me heen aan de rela. Ik word er zelfs een beetje recalcitrant van merk ik. Huisgenoten die bijna samenwonen op hun kamer en constant samen zijn, ik kan dit niet meer aan. Word er gewoon misselijk van. Hebben mensen nog hun eigen lefuh? Of vergroeit iedereen met elkaar? In kerstfilms vind ik dat nog grappig, maar in het echte leven meer dan zielig.
Groeten van een zure single.