Wat ik bedoel is: Ben je direct rijk als je relatief onbezorgd leeft in een rijk land waar we met de juiste keuzes allemaal relatief onbezorgd zouden kunnen leven? Ik ben zelf opgegroeid in een arm gezin, dat zit nog steeds in mijn lijf en ik vind het leven dat veel mensen rondom het sociale minimum lijden barbaars. Dat zijn echter niet mijn politieke keuzes. Ik ben er vocaal over en neem die belangen mee in de macht die ik heb, maar ik heb niet genoeg om dingen te veranderen. Daarom vind ik zo’n vergelijking in een gesprek als dit wat raar. Alsof ik niet mag vinden dat ik een ongelofelijk baggere huizenzoektocht achter de rug heb voor een doodnormaal rijtjeshuis met een kleine tuin in en stad waar ik eigenlijk niet echt wilde wonen. Voor een bedrag waar kopers die een paar jaar eerder kochten hard om lachen (en wij waren al geen starters meer). Weet eerlijk gezegd niet eens of ik eraan begonnen was als ik had gegeten dat dit het eindpunt was.
Nog los daarvan: het is een vrij simplistische weergave van de werkelijkheid om puur op basis van maximale hypotheken te bepalen hoeveel ruimte er werkelijk is. Hypotheeknormen veranderen jaarlijks, contractvormen maken uit. Je weet niet hoeveel er gewerkt wordt voor een bepaald inkomen en niet hoe dat inkomen in een huishouden verdeeld is. Daarnaast weet je niet waar iemand vandaan komt. In mijn geval: ik verdien minder, heb minder vermogen en geen vangnet. Als iemand zegt dat ik rijk ben omdat ik samen met mijn vriend en teringhoge schuld mag dragen moet ik daar ergens wel om lachen. Het is een vrij onzekere vorm van rijkdom, ik vertrouw er niet blind op. Daar ben ik vast niet de enige in.
En nog voor de zekerheid: ik erken dus helemaal dat ik op financieel gebied geprivilegieerd ben. Daar gaat het mij niet over. Mag van mij ook wel een keertje zo’n privilege.
