Nouja, bij mij meer dat ik (nu) geen kinderwens heb en me ook totaal niet kan voorstellen hoe die zo sterk kan zijn. Ik denk zelf nooit dat ik zoân sterke kinderwens zou krijgen zelfs al zou ik nog een kinderwens krijgen (al weet je dat natuurlijk nooit), maar ik heb wel gezien hoe sterk zoân kinderwens kan zijn en dan kan ik me voorstellen dat niks je eigenlijk boeit (of je de middelen hebt, een stabiele relatie oid). Kan me dan voorstellen dat het milieu het allerlaatste is waar je aan denkt. Ik heb altijd het gevoel dat ik altijd nog een voorwaardelijke kinderwens zou hebben, dus alleen als aan alle voorwaarden voldaan zou worden.
Ik heb dus geen kinderwens, maar sluit niet volledig uit dat die nog komt. Maar in mijn ambivalentie is het milieu wel iets wat ik meeneem in mijn overwegingen. En inderdaad niet per se omdat een kind zo vervuilend is, maar vooral omdat we het âtipping pointâ qua klimaat al bereikt hebben. Dit komt gewoon niet meer goed. Nu merken we er misschien nog niet al te veel van, maar ik denk dat we binnen mijn leven (gesteld dat ik niet vroegtijdig overlijd) nog de grootste humanitaire crisis ooit krijgen. Ik zie de toekomst wat dat betreft somber in. Voor mij pleit dat wel voor âgeen kinderenâ. Ik heb er geen vertrouwen in dat we dit nog kunnen omkeren, vooral omdat iedereen zo ontzettend egoĂŻstisch is en vooral niet degene wil zijn die zijn luxe (of eventuele kinderen) op zou willen geven voor een abstract groter goed.
Mijn impopulaire mening is dat ik niet snap waarom veel mensen een miniatuurtje van zichzelf gemixt met partner willen, want ik vind de meeste mensen (inclusief mezelf overigens) niet zodanig bijdragen aan de wereld in welk opzicht dan ook dat ik procreëren noodzakelijk/wenselijk zou vinden. Overigens ben ik niet voor restricties ofzo, het is is gewoon een gedachte die vaak door mijn hoofd schiet.