Ik voel me altijd geïntimideerd in het plantentopic. Die van mij krijgen alleen water.
Wat moet je er anders mee doen dan
Nou ja, sommige moeten ook weer in goed (of juist geen) licht staan of krijgen soms een smaakje bij hun water. Ik koop een plant en nog voor ik thuis ben heb ik het kaartje al weggegooid en weet ik niet meer hoe ze heten.
Een smaakje. Ik snap het wel, vind mezelf best een breed ontwikkeld persoon, maar als ik in dat topic lees denk ik: you know nothing.
Gelukkig heb ik de Plantsome-app, die moet me gaan helpen.
Fout nummer 1. Die app maakt meer kapot dan je lief is.
Nou als ik geen herinneringen krijg over het feit dat ik überhaupt planten heb, geef ik ze gerust 6 weken geen water, dus dit gaat mij wel helpen hoor, al is het maar voor de bewustwording.
Je moet ze ook niet in de kelderkast bewaren!
Met deze reden heb ik het topic heel lang op negeer gehouden :’). Ik kon die toewijding echt niet matchen hoor.
Ondertussen ben ik ook een #plantmom
Ik snap die hele Chloe Ting hype echt niet. Ik vind echt dat ze 0 charisma heeft, die oefeningen vet saai en ze zijn vaak ook nog eens slecht uitgevoerd
Ja dat ze die oefeningen soms zo slecht uitvoert, stoort mij ook. Maar goed, doe je het zelf beter
Wat mij betreft gooien ze die hele ‘anderhalve meter maatschappij’ eraf. Werkelijk geen hond die zich er aan houd. Ik hou verdorie wel zo veel mogelijk afstand en geef mensen om wie ik geef geen knuffel of wat, maar Harry in de supermarkt zit me nog net niet in mn nek te hijgen of duikt voor me langs. Wat heeft het dan voor zin?
Het zou ongetwijfeld heus wel wat helpen, maar ik trek het steeds slechter dat onbekenden me bij wijze van nog net niet om de nek vliegen in de supermarkt en dat mensen om wie ik geef op afstand moeten blijven…
Soms loop ik over straat met mijn man en dan gaan we achter elkaar lopen om afstand te kunnen houden. En dan blijft het tegemoetkomende koppel gewoon naast elkaar lopen zodat er alsnog precies twee centimeter afstand tussen ons is. Waarom?? Dat is echt 9 van de 10 keer zo, mensen die wel met een bochtje om ons heen lopen wil ik voor applaudisseren.
Ik geloof wel dat het allemaal prima is in de buitenlucht, ik maak me geen zorgen om mezelf, maar stel dat een van ons wel graag afstand wil houden omdat we onderliggende problemen hebben. Dan kan je dus al niet eens meer een rondje door je eigen wijk lopen door al die mensen die alleen aan zichzelf denken. Ik hou afstand voor mensen die zich daar prettiger bij voelen, is toch niet zo moeilijk.
Precies dit. En in de supermarkt moet je expres een winkelkarretje zodat je de 1,5 meter kunt waarborgen. Als je dan je karretje zo draait zodat je alsnog achter me langs in me nek staat te hijgen omdat je niet even kunt wachten tot je erbij kunt, heeft dan niet zoveel zin.
Ik heb dan ook echt de neiging om met m’n armen te gaan zwaaien, en als ik je dan raak is het je eigen schuld want dan sta je dus te dichtbij
ohhh dit is echt mijn nr 1 irritatie van dit moment.
Ik heb haar 2 week shred programma gedaan. Iedere dag dezelfde filmpjes, soms een meer, soms minder met in elk filmpje ontzettende KUT muziek.
Ik zag wel duidelijk verschil op het einde maar die muziek was op een gegeven moment echt niet meer te doen.
Hoezo zet je geen eigen muziek op? Lijkt me veel relaxter
Omdat ik anders het belletje van de laatste 3 seconden van een oefening niet hoor.
Ik vond het echt gevaarlijk dat mensen die nul sporten opeens heftige challenges gaan doen. Die belasting opeens, dat is vragen om blessures denk ik. Zeker wanneer niemand erbij is om je houding te corrigeren en je zelf ook niet doorhebt wat belangrijk is daarbij. (Overigens niet dat elke groepsles in de gym van waarde is, genoeg instructeurs daar die ook mensen slechte uitvoeringen laten doen en hier niks over zeggen).
Ik vind challenges doen in het algemeen onwijs kut en triest.
Waarom? Als dat mensen een beetje motiveert? Ik heb wel eens een 30 dagen yoga challenge gedaan en daarna ben ik het nog af en toe blijven doen terwijl ik het hiervoor nooit deed.