Oh yess die leren beenstukken als broek met een teenytiny onderbroekje er onder
1 like
Ik heb ook echt dágen liggen janken dat ik van mijn moeder geen rode leren broek mocht toen ik 9 was 
ben haar nu wel dankbaar.
18 likes
Ben echt jaloers op al die vrouwen bij wie een low rise mooi staat, ik krijg daar alleen maar een muffin top van 
Zelfs mn venusheuvel zou als een muffin boven die broek uitkomen.
56 likes
Ik weet nog wel dat ik in de ‘stringetje boven de broek tijd’ een keer Fresh Prince of Bell Air keek en tegen mijn moeder zei wat een belachelijke hoge wortelbroeken ze daar droegen. Nu draag ik dat alleen nog maar. Echt vreemd hoe je smaak zo beïnvloed wordt door wat in is, ook als je geen fashion queen bent.
26 likes
Ja ik vind dat ook heel bijzonder. Toen mijn oma ziek werd zei ze: je hoeft niet naar mn begraafplaats te komen, ik ben er toch niet. En ik moest daar zo om lachen.
Daarnaast zou ik als ik een gedenkplek uit zou kiezen iets doen op een warme plek zodat ik niet in de kou hoef te gaan staan huilen haha
6 likes
Mijn moeder en ik verschillen hier ook heel erg in, ik kan altijd heel emotioneel worden op begraafplaatsen terwijl dat mijn moeder heel weinig doet. De emoties komen bij haar meer op dagelijkse momenten, bijvoorbeeld als ze een foto ziet of als ze haar moeder wil bellen en dan realiseert dat dat niet kan.
Ik heb er ook wel eens over nagedacht hoe dat dan komt. In mijn geval had ik een ontzettend goede band met mijn opa en oma, maar ze woonden aan de andere kant van het land, dus toen zij ouder werden werd het moeilijker voor hen om onze kant op te komen en zagen we ze alleen als wij bij hen op bezoek gingen. Dat was gelukkig nog best regelmatig, maar altijd in de weekenden dus ze speelden geen hele grote rol meer in ons dagelijks leven. Toen mijn oma overleed had had ik daar ontzettend veel verdriet van, maar ik merkte het gemis niet direct in mijn dagelijks leven, omdat ze al een aantal jaar geen onderdeel was van mijn dagelijks leven.
Dit klinkt heel hard en lullig zo haha maar zo is het niet bedoeld. Stel dat een van mijn ouders nu zou overlijden dan zou dat veel meer gaten slaan in mijn dagelijks leven; ik spreek ze elke dag wel even, ze helpen me met veel dingen waar nodig, dat soort dingen. Dan wordt je ook heel vaak geconfronteerd met dat verlies. Bij mijn oma heb ik dat minder; ik word er alleen mee geconfronteerd als ik er zelf actief over nadenk, of op momenten als verjaardagen of als ik een liedje hoorde, dat soort dingen. Natuurlijk mis ik haar en denk ik aan haar, maar ik word niet elke dag met het verlies geconfronteerd. Als ik dan naar de begraafplaats ga (wat maar een paar keer per jaar is, want andere kant van het land) is die confrontatie ineens heel erg aanwezig en dat kan dan ineens veel emoties opwekken. Ik kan me voorstellen dat als iemand die onderdeel is van mijn dagelijks leven nu overlijd, dat ik dat een begraafplaats dan ook minder met me doet maar ik het juist meer aan de kleine dingen merk.
3 likes
Ik vind Bakker Bart zo goor he. Snap niet dat je daar heengaat als je ook gewoon naar een echte bakker kunt gaan voor waarschijnlijk minder geld ook
37 likes
Zeker niet nadat ik dit las (kan overal weleens voorkomen missch maar 
1 like
Volgens mij eet half Nederland op vaste tijdstippen. Mijn ouders zijn in ieder geval altijd heel verbaasd dat ik vaak ergens tussen half 7 en 9 uur eet, zij eten alleen afhankelijk van het seizoen een halfuur eerder of later (half 6 of 6, dat vind ik dus heel vroeg). En toen ik daar woonde had ik ook gewoon trek op hun vaste tijdstippen.
2 likes
Oh nee ik dacht dat het over een paar dagen ging. Ja dat vind ik ook aanstellerij. Stel je voor dat die mensen naar een plek met twee uur tijdverschil gaan. Jetlag van maanden.
1 like
Ik mis Bakker Bart 
1 like
Het bestaat toch nog?
Ik krijg standaard kippenvel van deze
8 likes
Echt raar idee dat er hier al 3 dood van zijn
8 likes
In mijn stad niet meer
Jaa dit heb ik ook altijd. Ik moet ook een beetje lachen om het potje met assen dat niemand van je mag meezeulen. Zou ik ook geen fijn idee vinden, niet omdat het me interesseert wat er met m’n lichaam gebeurt maar omdat ik het vervelend zou vinden als iemand daar dan zo mee bezig is.
Ik denk altijd: strooi me lekker uit ergens, proost eens in de zoveel tijd op me met een borrel. Maar goed dat werkt uiteraard voor iedereen anders, als ik dit tegen mijn vriend zeg dan krimpt hij altijd ineen. Hij wil dan weer graag begraven worden met een steen waar mensen kunnen komen.
1 like
Ik heb volgens mij al een keer gepost dat ik niks heb met typisch Nederlandse trouwerijen, maar ook hoe wij hier vaak afscheid nemen, is niet mijn persoonlijke voorkeur. Mijn lichaam zouden ze van mij serieus gewoon mogen gebruiken voor de wetenschap of dumpen op zo’n speciaal terrein. Al denk ik dat mijn familie daar geen plezier mee zou doen. Dus dan maar het as in zo’n ding dat er een boom uit groeit. 
Maar ik zou het liefst gewoon geen begrafenis of typische plechtigheid hebben. Ik zou liever willen dat mensen gewoon in een leuk tentje zouden proosten op het leven en desnoods de oude, leuke herinneringen koesteren. Of Satan een high five geven. 
En niet in het zwart met een lijstje liedjes en afsluitend met natte cake elkaar condoleren. Mensen die elkaar nooit zien of niet mogen, opeens doen alsof ze echt (nog) een band hebben.
Maar voor mij is het gewoon over en uit als ik dood ben. Ik zie een lichaam na de dood als een omhulsel, een lege koker en verder niks. Geef het resterende geld maar lekker aan een goed doel of koop er zelfs wat leuks van. Zonde om duizenden euro’s aan mijn afscheid te besteden. Vieze kleffe hap, snik, weg.
7 likes
Fijn dat er nog mensen zijn die wel pro-wetenschap zijn.
13 likes
Waarmee denk je dat wij het land beschermen tegen de zee Nee, maar ik had wel zoiets gehoord maar dan dat ze in Amerika lichamen voor andere dingen gebruikten dan de bedoeling was als crashtest dummy oid.
18 likes