Ik vind dit juk soms ook echt lastig, terwijl ik er vol in zit, en het me ook veel brengt (veiligheid, zekerheid, weinig zorgen, mogelijkheden), en ik ben ook helemaal niet zo avontuurlijk. Ik ken mijn vriend bijvoorbeeld ook al 11 jaar, en ik zou dat nooit van tevoren zo hebben bedacht (maar 1 lange relatie hebben gehad in mijn leven, al vrij jong committed zijn etc.), maar ik vind mijn vriend echt een leuk, interessant persoon, en na 11 jaar wil ik nog steeds in zijn buurt zijn.
Als je alles kan kiezen, zou ik hem denk ik liever ontmoet hebben op mijn 28ste ofzo, maar ja, dat is niet gebeurd. Zelfde met kinderen. Ik wil wel graag een kind, maar als ik de keuze zou hebben, liever pas over tien jaar. Ik ben eindelijk op een punt dat ik alles kan doen waar ik zin in heb, en met niks of niemand rekening hoef te houden. Maar ja, zo werkt de biologie natuurlijk ook niet.
Maar soms mis ik wel het feit dat alles open ligt, ondanks dat ik heel blij ben met alles wat ik heb.