Heb dit dus op m’n 16e gedaan terwijl ik 20 km fietste op een dag. Mijn moeder kookte en woog alles af voor mij. Achteraf zo bizar, ik had niet eens overgewicht ofzo
Edit lees dat ik niet de enige ben. Zie nu ook die almond mom vaker voorbijkomen idd en het is echt zo herkenbaar
Hebben de meeste moeders geen moeite mee denk ik? Zeldbeeld/zelfvertrouwen van niks die (meeste) moeders van 60+.
Mijn moeder had altijd een platte kont, geen heupen en dunnen benen en ik het tegenovergestelde. Als puber had ze dan altijd commentaar dat bepaalde broeken “niet konden” met mijn “brede heupen”. En inderdaad ook alle dieetboeken kopen en denken dat ze gelukkig zou zijn als ze 5 kilo zou afvallen.
Na al die berichten over diëten en bodyshaming (en wat ik van vriendinnen meekreeg) ben ik soms wel blij met alleen een vader te zijn opgegroeid die het echt allemaal niets kon schelen. Dat is ook een impopulaire mening. Al was iedere week op de basisschool naar de Mac ook wel gek maar toch beter voor je zelfbeeld 
de quick heeft nu zelfs een limited edition burger hiermee 
Mijn moeder zei gelukkig nooit iets over mijn lijf/eetgedrag. Zij deed ook nooit geen dieet en was volgens mij tevreden met hoe ze er uit zag. Jullie berichten zetten mij wel aan het denken. Ik ben sinds de corona best veel aangekomen. Hier heb ik soms best veel moeite mee. Op de dagen dat ik mij onzeker voel zeg ik waar mijn kinderen bij zijn dat ik dik ben en dat ik moet afvallen. De opmerking: ik mag pas weer kleding kopen als ik zoveel kilo afval zeg ik ook best vaak. Ik had echt geen idee dat dat eventueel een impact kan hebben. Ik ga dat niet meer zeggen want ik wil dat mijn kinderen dat ze zichzelf goed vinden zoals ze zijn. Helaas is mijn moeder 15 jaar geleden overleden maar ik weet zeker dat ze mij dat gevoel ook zou geven: hoe dik of dun ik ook ben.
Wat een mooie reactie op dit gesprek. Ik hoop dat je jezelf ook goed gaat vinden zoals je bent, maar ik vind het al een hele mooie stap om dit niet aan je kinderen mee te willen geven! Fuck dieetcultuur…
Ook van die opmerkingen ‘daar wordt je dik van’ of ‘plak die maar aan je reet’ als je een stroopwafel wilde gaan eten ofzo.
Laatst zei mijn moeder ook tegen mijn zoontje toen hij nog een banaan wilde dat het niet mocht want daar wordt je dik van. Ik heb toen wel gezegd dat ze dat niet moet zeggen, maar in plaats daarvan ook kan zeggen dat je er buikpijn van krijgt.
En over dat calorieën verhaal, dat hoor ik op werk nog steeds. Zit je lekker te lunchen en dan kijken ze op de verpakking van mijn beleg en zeggen: zooohee lekker veel calorieën, weet je wel hoeveel je daar voor moet sporten?
Prima Ans, veel plezier met je cracotte met hüttenkäse kots.
Dit haat ik zo erg!! En ondertussen die afgunstige blikken als ik 's middags zin heb in een stuk chocola ofzo en dat ga eten
Ik merk ook dat mijn zus het ook overgenomen heeft van mijn moeder en die heeft nu zelf ook kinderen. Als mijn zus een stuk taart eet zeggen de kinderen ‘dat wordt een extra rondje hardlopen’… Ik probeer daar als tante altijd tegenin te gaan, maar ik vind het zo erg dat ook die generatie er nog zo’n last van kan hebben.
Mijn zus is net zo erg als m’n moeder. Al zette mijn moeder me niet op dieet, die noemde me vooral walrus of varken.
Mijn zus deelde laatst een gesprek met haar zoon (puberleeftijd) waarin hij zegt dat hij is afgevallen en mijn zus vervolgens zegt dat zij is aangekomen. Hij reageert daar heel lief op, maar het is zo verknipt. Ze maakt zoveel kapot bij die jongen. Ze gaan dus ook samen naar de diëtist.
En hij is echt niet dik hoor. Fors, door z’n babyvetjes maar sport echt regelmatig. Hij ziet er gezond uit, dus laat hem lekker.
Als ik met mijn moeder ging shoppen pakte ze altijd kleding in haar smaak voor mij en zei: “ohhh dit zou ik echt dragen als ik slank was…” of “dit droeg ik toen ik slank was”.
Ik vond dat altijd zoooo irritant. Niet mijn probleem dat je je lichaam geen mooie kleding waard vind omdat je dik bent 
Op werk is het zwaar irritant…
Ik was voor een afspraak in de teamkamer van een basisschool en er was een uitgebreide traktatie/bedankje met taartjes etc van een patisserie. Ene na de andere leraar kwam binnen en helemaal verlekkerd kijken en dan iets zeggen over calorieen of aankomen of oh als ik dit eet pas ik niet in mn broek ofzo. Echt dat gejammer over zoetigheid, alsof je per se 2 maaltijden moet overslaan en alleen in t weekend mag zondigen voordat je er recht op hebt…
Bij mij was het niet m’n moeder, maar m’n vader die opmerkingen maakte over mijn gewicht. M’n moeder was in mijn herinnering wel altijd aan het diëten, maar maakte geen opmerkingen naar mij erover. M’n vader daarentegen was echt behoorlijk lullig, en stopte er ook niet mee nadat ik dat meerdere malen had gevraagd. Op gegeven moment heb ik maar tegen m’n moeder heb gezegd dat zij met hem erover in gesprek moest gaan, en dat ik nooit meer naar huis zou komen (ik woonde net op kamers) als hij niet stopte.
Lekker realistische visie op ouderschap dit 
Een van mijn vroegste herinneringen over diëten is mijn lerares van groep twee die altijd aan de shakes was om af te vallen.
Best bizar eigenlijk dat ik dat gewoon onthouden heb.
Omg net als mijn groep 3 juf die de hele dag aan de shakes en repen zat en ook aan de klas ging vertellen dat ze ging diëten. En mij steeds dik noemde terwijl ik 6 was 
Oh en net als @Kiwi werd ik in groep 5/6 naar de diëtiste gestuurd. Mevrouw kon niks geks bedenken in mijn eetpatroon (ik moest eetdagboeken bijhouden) en toen werd ik naar de dokter gestuurd om bloed te prikken om te kijken of ik een ziekte had. Nou die had ik niet. Achteraf bleek het probleem dat ik in tegenstelling tot anderen gewoon niet in de lengte groeide (viel blijkbaar niemand op dat ik 2 koppen kleiner bleef). Toen ik een paar jaar later een groeispurt kreeg was dat hele diëtistgedoe en meermaals bloedprikken (want och och wat is er met ons baronneke aan de hand) eindelijk klaar en toen dacht iedereen dat het probleem was opgelost. Spoiler: dat was het niet want inmiddels zwaar verstoorde relatie met eten.
Mijn moeder begon het diëten (Sonja) toen mijn zus vroeg of ze mee wilde doen, en ik moest van mijn moeder ook een beetje mee doen. Ik was 12 volgens mij.
Maar mijn fucked up relatie met mijn lichaam kwam vooral omdat ik in groep 7 naar de dietiste werd gestuurd. Ik had een gezond gewicht (achteraf gehoord) maar hierdoor dacht ik dus dat ik te dik was en moest afvallen (ik zat in een groepje met leeftijdsgenoten waarbij afvallen het doel was). Blijkbaar was het voor mij de bedoeling om te stimuleren meer/gevarieerder te eten omdat ik een enorme picky eater was/ben (ARFID blijkt nu).
Er is nooit tegen mij gezegd dat ik daarheen moest omdat ik zo weinig lustte, ook niet omdat ik te zwaar was. Maar dat was voor mij het meest logische.
Ik zat in de klas met allemaal superdunne meisjes en ik was de enige met beginnende borsten en geen superplatte buik. En daar moesten natuurlijk wel eens opmerkingen over gemaakt worden.
Mijn moeder was ook altijd eeuwig op dieet en gefocust op mijn gewicht.
Nam onlangs een oud boek mee van thuis en er viel een knipsel uit van de Flair, met een dieet dat als bladwijzer was gebruikt. Er staat geen jaar bij, maar moet haast late 90s of ear 00s zijn. Echt shocking. Ik zet m voor de zekerheid in spoiler.
TIEN PISTACHENOTEN als tussendoortje koekoek!!!
