Ik was gisteren bij een concert helemaal alleen. Het deed me daar heel veel verdriet om te zien dat andere mensen een relatie hadden of ergens in de 30 waren en gewoon nog met een groep vrienden ergens naartoe gingen. Ik mis dat zo erg. Ik ga tegenwoordig hooguit met een persoon ergens naartoe, als ik geluk heb. Om gezondheidsredenen heb ik lange tijd weinig dingen kunnen ondernemen en daardoor veel vrienden verloren. Heel veel mensen die toen zeiden dat ze een keer langs zouden komen hebben dat nooit gedaan. En die hele vriendschappen waren zo verwaterd dat er gewoon geen redden meer aan was. Mijn leven stond stil en die van hun ging door. Mensen kregen kinderen, gingen in andere landen settelen en of bouwden een carrière op. Het enige wat ik de afgelopen drie jaar heb kunnen bereiken is dat ik alsnog een master heb kunnen halen en iets mobiler nu ben. Maar ik ben er absoluut zeker van dat ik al meer vooruitgang had geboekt als ik gewoon iets meer steun had gekregen in plaats dat ik 9 van de 10 keer dingen alleen moest doen. Ik heb wel eens een oude vriendin gevraagd waarom wij geen contact meer hadden. Ik had haar gevraagd of ik misschien iets verkeerd had gedaan of verkeerd gecommuniceerd had met betrekking tot mijn gezondheid. Of ik egoïstisch was en te weinig naar haar leven had geinformeerd. Ik kreeg toen het antwoord te horen dat ze het gewoon veel te druk had en inmiddels met andere mensen omging. Verder niks.
Volgend jaar moet ik mijn leven opnieuw opbouwen. Ik hoop over drie maanden weer aan het werk te gaan na vele jaren thuis te hebben gezeten. Maar hoe bouw ik als dertiger weer is een sociaal leven op als iedereen al genoeg contacten heeft en ik gewoon minder kan dan vroeger. :’)
