Ah wat rot zeg! Je stelt je er toch op in en kijkt er naar uit. Ik zou de kat ook terug hebben gebracht, maar wel met veel tegenzin… ik ben ook wel benieuwd waarom ze hem weg wilde doen!
Ik heb ook zoiets meegemaakt voor ik mijn kat kreeg: toen het duidelijk was dat ik een kat zocht kwam ik in contact met een kennis die een nieuw huisje zocht voor haar 2 prachtige main coons. Nou veel over en weer gepraat en ik wilde ze heel graag overnemen. Dus we waren al bezig met een afspraak plannen, zegt ze s avonds ineens dat ze het tegen haar zusje zei en dat die ze heel erg gaat missen en wil hebben
Blijkbaar had haar zusje al eerder een tijd op ze gepast, maar vraag die eerst dan!?!? Ik was al helemaal aan ze gehecht en echt heel erg teleurgesteld 
). Ik ben eeecht een empathisch persoon, maar ik voelde eigenlijk alleen maar even verwarring en ongemak; als je kleuter in de supermarkt om snoep gaat schreeuwen dan ga je toch ook niet overal in mee? Natuurlijk zijn de kleintjes verdrietig, maar je hebt als ouders een keus gemaakt en je kunt je kinderen dan ondersteunen door het uit te leggen en hen te begeleiden in de emotie (lijkt mij!!).
Heb je deze uit het asiel gehaald? Hoe vond je dat om te doen? Ik ben bang dat ik er echt een mental breakdown krijg van al die zielige honden en katten en dat ik ze dan allemaal wil 
. Moet hem toch maar weer gaan helpen met borstelen, ook al heeft meneer dat liever niet
