Ik heb afgelopen vrijdag heel onverwachts mijn lieve Oreo laten inslapen en ik ben er echt kapot van 
Lang verhaal
Ik ging met hem naar de dierenarts omdat hij vaak aan het hoesten was en af en toe benauwd leek. Bleek daar dat hij vocht in zijn longen had en dat zijn hart vergroot was. Hij had waarschijnlijk dezelfde erfelijke hartziekte als zijn zusje (HCM), alleen gaat het bij mijn andere kat al een tijdje goed hiermee en is het bij Oreo in een paar dagen heel erg mis gegaan.
Hij is echt mega gestresst geraakt van naar de dierenarts gaan en kon niet goed meer ademen, ze hebben hem daar in een zuurstofkooi gedaan waar hij uiteindelijk stabiel was maar niet goed genoeg om mee naar huis te nemen. Omdat hij na een best lange tijd niet vooruit ging gaf ze eigenlijk aan dat we als opties hadden om hem mee naar huis te nemen maar wel met het gevaar dat hij opnieuw teveel in paniek zou raken/zelfs zou kunnen stikken of dat we hem zouden in laten slapen. Hoewel ik natuurlijk niets liever zou willen dan hem mee naar huis nemen en hopen dat alles weer goed zou komen leek dit gewoon niet de beste optie, ik mocht op een gegeven moment bij hem komen zitten en ik schrok echt van hoe slecht hij eruit zag.
We hebben gekozen voor het in laten slapen omdat we na de diagnose van de andere kat al onderzoek hebben gedaan naar HCM en weten dat de levensverwachting in zoān laat stadium van de ziekte eigenlijk heel slecht is. Daarnaast zou ik het mezelf nooit vergeven hebben als we hem hier op een respectvolle manier konden laten gaan in plaats van dat hij een hele nare dood had door hem mee te nemen.
Ik vond het inslapen zelf wel echt super heftig. Het ging ook allemaal best wel snel, op het ene moment denk je een normale afspraak te hebben bij de dierenarts en ineens kijk je toe hoe je kat zijn laatste adem uitblaast. Het is ook echt dubbel want ik ben blij dat we er beide bij konden zijn om zijn laatste momenten zo comfortabel mogelijk te maken maar ik vond het ook best wel naar om aan te zien.
Ik vind het echt iedere dag nog moeilijk om hem kwijt te zijn, er zijn zoveel confronterende momenten als je eenmaal verder gaat. Bijvoorbeeld ineens maar 1 natvoer bakje vullen in plaats van 2, maar 1 kat om snoepjes te geven en thuiskomen van werk en hem dan missen. Zelfs domme dingen als een omelet bakken of chips eten en dan missen dat hij om een stukje gaat vragen.
Je krijgt ook heel snel spijt dat je dingen niet net anders had aangepakt. Ik was van plan om hem te verwennen als we thuiskwamen en nu denk ik, dat had ik van tevoren moeten doen. Of dat hij die dag natvoer heeft gemist omdat we dat altijd in de avond geven. Zelfs afvragen of het misschien anders was gelopen als we een paar maanden geleden een checkup hadden gedaan en misschien al de hartruis hadden gehoord terwijl het helemaal geen zin heeft om er nog over na te denken.
We hebben hem laten resomeren en ik hoop echt dat het wat rust brengt om hem weer āin huis te hebbenā, ookal zou ik natuurlijk niets liever willen dan gewoon mijn katje terug Het voelt echt zo oneerlijk dat hij maar 3 jaar is geworden.
(moest het zelf opruimen want de trimmer kwam aan huis)
