Ah oké, de datum is idd nog lang niet verstreken.
Ik heb afgelopen vrijdag heel onverwachts mijn lieve Oreo laten inslapen en ik ben er echt kapot van 
Lang verhaal
Ik ging met hem naar de dierenarts omdat hij vaak aan het hoesten was en af en toe benauwd leek. Bleek daar dat hij vocht in zijn longen had en dat zijn hart vergroot was. Hij had waarschijnlijk dezelfde erfelijke hartziekte als zijn zusje (HCM), alleen gaat het bij mijn andere kat al een tijdje goed hiermee en is het bij Oreo in een paar dagen heel erg mis gegaan.
Hij is echt mega gestresst geraakt van naar de dierenarts gaan en kon niet goed meer ademen, ze hebben hem daar in een zuurstofkooi gedaan waar hij uiteindelijk stabiel was maar niet goed genoeg om mee naar huis te nemen. Omdat hij na een best lange tijd niet vooruit ging gaf ze eigenlijk aan dat we als opties hadden om hem mee naar huis te nemen maar wel met het gevaar dat hij opnieuw teveel in paniek zou raken/zelfs zou kunnen stikken of dat we hem zouden in laten slapen. Hoewel ik natuurlijk niets liever zou willen dan hem mee naar huis nemen en hopen dat alles weer goed zou komen leek dit gewoon niet de beste optie, ik mocht op een gegeven moment bij hem komen zitten en ik schrok echt van hoe slecht hij eruit zag.
We hebben gekozen voor het in laten slapen omdat we na de diagnose van de andere kat al onderzoek hebben gedaan naar HCM en weten dat de levensverwachting in zo’n laat stadium van de ziekte eigenlijk heel slecht is. Daarnaast zou ik het mezelf nooit vergeven hebben als we hem hier op een respectvolle manier konden laten gaan in plaats van dat hij een hele nare dood had door hem mee te nemen.
Ik vond het inslapen zelf wel echt super heftig. Het ging ook allemaal best wel snel, op het ene moment denk je een normale afspraak te hebben bij de dierenarts en ineens kijk je toe hoe je kat zijn laatste adem uitblaast. Het is ook echt dubbel want ik ben blij dat we er beide bij konden zijn om zijn laatste momenten zo comfortabel mogelijk te maken maar ik vond het ook best wel naar om aan te zien.
Ik vind het echt iedere dag nog moeilijk om hem kwijt te zijn, er zijn zoveel confronterende momenten als je eenmaal verder gaat. Bijvoorbeeld ineens maar 1 natvoer bakje vullen in plaats van 2, maar 1 kat om snoepjes te geven en thuiskomen van werk en hem dan missen. Zelfs domme dingen als een omelet bakken of chips eten en dan missen dat hij om een stukje gaat vragen.
Je krijgt ook heel snel spijt dat je dingen niet net anders had aangepakt. Ik was van plan om hem te verwennen als we thuiskwamen en nu denk ik, dat had ik van tevoren moeten doen. Of dat hij die dag natvoer heeft gemist omdat we dat altijd in de avond geven. Zelfs afvragen of het misschien anders was gelopen als we een paar maanden geleden een checkup hadden gedaan en misschien al de hartruis hadden gehoord terwijl het helemaal geen zin heeft om er nog over na te denken.
We hebben hem laten resomeren en ik hoop echt dat het wat rust brengt om hem weer ‘in huis te hebben’, ookal zou ik natuurlijk niets liever willen dan gewoon mijn katje terug Het voelt echt zo oneerlijk dat hij maar 3 jaar is geworden.
18 likes
Oh wat een verdrietig verhaal. Je hebt echt het beste gedaan voor hem. Maar wat een rollercoaster ben je doorgegaan. 
1 like
Ik weet niet of het nu hier hoort of meer in ‘niet lekker in je vel’ topic maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk om te dealen met mijn nierfaal-kat. Alles in mijn hoofd draait om hem. Hem dag alleen thuis laten gaat met heel erg veel moeite en angst. En als hij een keer mindere dag heeft (waarschijnlijk vanwege de warmte) of ik zelfs maar denk dat het minder goed met hem gaat, direct de hele dag paniek. Z’n bloedwaarden zijn redelijk (elke maand moet er getest worden maar mijn man wil niet alle waarden laten testen uit angst.) Ik hoop dat kat er nog een lange tijd gaat zijn maar hoe ik dat zelf vol moet houden? Geen idee. Kent iemand dit gevoel of laten jullie makkelijker los. En hoe dan?
1 like
Dit vind ik altijd zo gezellig! Die van mij zit te wachten op de wc deksel hahaha
Ik heb er zelf gelukkig geen ervaring mee maar ik kan me wel voorstellen dat dit misschien iets is wat slijt? Als jullie en kat er wat langer mee leven en wat meer vertrouwen hebben kunnen opbouwen dat een dagje alleen ook gewoon helemaal goed kan gaan.
Ik kan me de zorgen in ieder geval wel heel erg voorstellen en ik hoop dat de angsten mettertijd wat af zullen gaan nemen 
1 like
Ach wat naar, sterkte! Het is zo rot als het zomaar uit het niets lijkt te gebeuren. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met mijn foster kitten, die had ook vocht in de longen en een vergroot hart. Ging ook opeens heel slecht met haar en ze moest aan het zuurstof. Ik vond het echt verschrikkelijk om haar naar adem te zien snakken. Zij is toen ook ingeslapen.
Ik ging ook de dierenarts in met het idee dat ze er wat aan konden doen en nog geen 2 uur later liep ik weg met een leeg mandje 
Natuurlijk nog erger als het je eigen kat is waar je gek op bent. Hopelijk geeft het wat troost dat je tot het einde bij hem bent geweest en het hem zo comfortabel mogelijk hebt proberen te maken.
3 likes
Miepie heeft sowieso een obsessie met die drempel naar de badkamer. Is echt een raar diertje 
2 likes
Rare diertjes zijn de leukste!
1 like
Jeetje wat heftig zeg, lijkt me gewoon surrealistisch dat het dan zo loopt opeens. Snap heel goed dat je heel verdrietig bent en hem mist met zo ongeveer alles omdat zo’n diertje gewoon onderdeel van je huishouden is.
Hoop dat het wat troost geeft dat je de beste keuze hebt gemaakt voor ‘m 
2 likes
Klinkt alsof je foster kitten precies dezelfde ziekte had, zo sneu Lijkt me ook iets wat totaal niet bij je opkomt als je gaat fosteren.
Het is ook gewoon echt een nare ziekte, het kan zo hard gaan ineens. Op het ene moment is er niks aan de hand en dan is inslapen ineens de beste optie. Ik vond met een lege mand naar huis gaan ook zo verschrikkelijk, toen ik erheen ging was dat scenario helemaal niet in me opgekomen Ik dacht dat het hoesten een haarbal zou zijn die vast zat
Ja dat is zo verraderlijk met katten. Hopelijk kun je het een plekje geven en koester je mooie herinneringen
1 like
Veel sterkte, @NInja !
Ik mag zo weer een poging wagen mrt Dolly naar de dierenarts omdat het vorige week niet lukte.
Ze weigert de gabapentine nu weer te eten dus dat is mooi kut. Hopelijk lukt 't deze keer wel.
1 like
We hebben gisteren de as van onze Ef opgehaald. Er zat ook een pootafdrukje en wat plukjes vacht bij. Die staan nu mooi uitgestald in de woonkamer. Heel fijn om haar weer thuis te hebben. Ik zie haar nog overal lopen en ben iedere keer weer verdrietig dat ze er echt niet meer is.
4 likes
Update: het is gelukt om haar in t mandje te krijgen. Ze deed t heel erg goed daar en heeft haar eerste shot immuuntherapie gekregen.
Nu lekker bijkomen.
20 likes
Heel veel sterkte!
Het voelt natuurlijk super oneerlijk dat Oreo niet langer bij je is geweest.
De gedachtes die je hebt: had ik niet eerder zus of zo moeten doen? Horen echt bij het proces.
Probeer lief te zijn voor jezelf, je hebt het alles gedaan wat je kon.
1 like
Heel veel sterkte @Ninja. Je hebt alles gedaan wat kon en het welzijn en de gezondheid van Oreo altijd de hoogste prioriteit gemaakt, dat siert je.
2 likes
Veel sterkte @NInja wat enorm verdrietig
Vraag voor iedereen:
Hebben jullie wel eens klachten van buren gekregen over gezoem van de drinkfontein en/of het krabben aan krabpalen?
2 likes
Nee, echt nog nooit. Vind je het geluid zelf hard? Kan mij niet voorstellen eigenlijk dat mijn buren dat horen.