Voor wie het verhaal van ons katje gevolgd heeft in augustus. We hebben vorige week donderdag ons liefje ingeslapen na een ontzettend uitgebreide poging hem er bovenop te helpen. Hij is veel naar de cardioloog geweest gaandeweg september, heeft meerdere vochtpuncties gehad, allerlei soorten medicijnen (vochtafdrijvers, hartpompfunctie verbeteraar, bloedverdunners, eetlustopwekkers en ook nog het proefmedicijn) en veel echoâs gehad. Uiteindelijk bleef zijn vocht snel opbouwen. Op zijn hoogst is dit binnen drie dagen naar bijna 200ml gegaan. Zo zo sneu. In een laatste poging is zijn medicatie opgehoogd en alle vocht verwijderd, maar de week eropvolgend viel hij nog meer af omdat hij niet of nauwelijks meer at en werd hij steeds zwakker. Die week hebben we hem laten inslapen bij de cardioloog. Dankzij het onderzoek waar hij aan meedeed was er veel hulp beschikbaar en mochten we altijd er naartoe bij zorgen. Het troost ons dat hij oprecht de beste zorg heeft gehad van een specialist die hem goed kende en snel kon zien wat er mankeerde steeds. Ons katje was er ook zo op zijn gemak steeds.
Nu een week later hebben we vandaag zijn as opgehaald en is het grootste en meest acute verdriet enigszins gezakt al grijpt het mij zo nu en dan nog erg aan als ik iets lees of zie, zoals vanmiddag het gedichtje van het crematorium naast zijn uiteindelijke crematietijd. We missen hem zo erg. Het huis voelt leeg en stil, de warmte lijkt wel weg en we voelen ons simpelweg niet meer thuis en vragen ons af wanneer hij weer komt binnenwandelen. Wat een gemis, ons kleintje 
Maar zij ligt ook altijd tegen mijn onderbenen aan of op mijn benen als ik op mijn rug ligt. Soort mini-verzwaringsdekentje.
