Ik heb altijd al ‘gedoe’ met mijn hormonen en menstruaties etc. Heb ook PCOS dus er is sowieso wel een hormonale disbalans. Altijd al dagen telkens wat bloedverlies voor mijn menstruatie, giga gespannen borsten en een opgeblazen buik. Mentaal altijd wel ff een dipje, wat chagerijnig zijn of wat emotioneler. Alleen nu heb ik de laatste maanden dus echt zo’n ontzettende depressieve periodes en zo’n kort lontje vlak voor mijn menstruatie dat ik er zelf een beetje van schrik?
Samenvatting
Ik heb nogal een bewogen jaar gehad en zit ook niet helemaal lekker in mijn vel, maar het gaat wel echt steeds beter, echt wel dat ik me soms dagen/weken heeeel goed voel en denk woooowww hey dit ben ik!!! En dan ineens -dus altijd een paar dagen voordat ik ongesteld ga worden EN ook rond mijn eisprong- slaat dat gevoel helemaal om, ik voel me echt waardeloos, loop continu met tranen in mijn ogen rond, heb dikke huilbuien, voel me ontzettend gefrustreerd en geïrriteerd en dus ook een extreem kort lontje. Kon de vorige x gewoon niet meer functioneren eigenlijk, alles was te veel en ik kreeg echt hele donkere gedachten. Zo gauw ik dan ongesteld wordt lijkt alles ineens weer zonniger te worden en kan ik me bijna niet meer voorstellen dat ik me eerder die week zo ellendig voelde… Nu deze keer heb ik zelfs zo’n kort lontje en voel ik zo’n woede om het minste of geringste dat ik een dag op werk had deze week dat ik echt vreesde voor een confrontatie met een leerling. Dat ik echt dacht oke, als ik vandaag uitgescholden wordt of een leerling is grensoverschrijdend of respectloos dan flip ik 'm echt. Als in, ik ga giga uit mijn slof schieten verbaal, maar ergens ook echt dat ik bang was om zo’n kind dan aan te vliegen of iets naar zijn hoofd te gooien ofzo. Terwijl ik van mezelf echt super kalm ben altijd… Had gewoon echt het gevoel niet voor mezelf in te kunnen staan dan? Echt vreselijk gevoel en zit mezelf ook gigantisch in de weg.
Ik let al op mijn voeding, probeer goed voor mezelf te zorgen ook op mentaal vlak, ontspannen en lekker wat aan self-care doen etc. Aan de pil gaan is geen optie want ik heb begrepen dat met pilgebruik alle hormonen dus gereguleerd gedurende de maand in je lijf zitten dan en dat je wanneer je gevoelig bent voor progestoron je dan dus gewoon continu psychische klachten hebt en die ervaring heb ik helaas dus ook met elke vorm van hormonale anticonceptie die ik gebruikt heb (lichtere en zwaardere pillen, combinatiepil, nuvaring, spiraaltje/prikpil/implanon durfde ik nooit aan omdat het dan ook nog permanent in mn lijf zou zitten). Hier mee leren leven vind ik ook echt een kut vooruitzicht eigenlijk… Iemand hier ervaring mee?
