Voor mij vat dit artikel goed mijn mening samen wat betreft gender (aka genitaliën) reveal parties: https://metro.co.uk/2019/07/31/gender-reveal-parties-are-horrific-outdated-and-ignore-the-complexity-of-gender-10486851/
Daarbij word ik 
van die filmpjes waar een van de ouders gefrustreerd/boos/agressief/opgelucht reageert bij het zien van het resultaat
Waarom ‘belangrijk gemaakt’? Toen ik mijn gender reveal had vond ik het helemaal niet belangrijk, maar vond het gewoon leuk om er op deze manier achter te komen.
Vind je dan ook dat mensen die met 16 weken een extra echo laten maken om het geslacht te weten het belangrijk maken? (Oprechte vraag)
De babykamer van mijn kind is allesbehalve roze of blauw dus daar ging het me toentertijd totaal niet om. Nogmaals ik vond het gewoon leuk om te weten. Een extra echo met zestien weken of met twintig weken horen wat het is heeft voor mij in ieder geval helemaal niks te maken met het belangrijk vinden. Cliché maar waar: als het maar gezond en gelukkig is. En toch vond ik het leuk om te weten.
Ik begrijp serieus niet wat daar mis mee is.
Snap ergens wel dat je gewoon wil vieren dat je net iets meer weet over je kindje dan je wist voordat je t geslacht wist. Waarom niet elk aspect vieren?
Maar aan de andere kant, waarom zou je elk aspect zo willen vieren dat je een feest geeft haha
Ja hier ben ik het mee eens. Dit merkte ik ook in mijn omgeving. Terwijl het zo bijzonder is om nieuw leven bij je te dragen en dat een vrouwenlichaam dit kan.
Feestje heb ik zelf niet gedaan maar wilde wel graag weten wat het was. Lijkt me niet heel raar gezien het in mijn buik groeit en ik graag wil ‘bonden’ op die manier en ook gericht voor een naam kan kijken. Mijn baby heeft nauwelijks genderspecifieke spullen/kleding. Niet omdat dat het huidige heersende ‘beeld’ is, maar meer omdat ik dat leuker vind.
Wat naar voor je, ik hoop dat je toch nog een beetje kunt genieten van je zwangerschap. 
Ik herken heel erg wat je zegt over lichamelijk over je grenzen gaan. Ik heb dit helaas ook vaak gedaan tijdens mijn zwangerschap, puur uit angst dat andere mensen zouden vinden dat ik me aanstel of moeilijk doe. En ook in mijn omgeving, ik was 35 weken zwanger en ging met drie vriendinnen met de auto naar een andere vriendin en ze lieten mij achterin zitten. Het was ook nog een hele lage auto dus in- en uitstappen ging echt heel moeilijk. Of hoogzwanger in een drukke supermarkt met alleen een pak melk niet voorgelaten worden door mensen die hele volle karren hebben (is echt heel vaak gebeurd). Ik heb daar niets van durven zeggen omdat ik bang was dat mensen zouden denken dat ik me aanstel omdat ik ‘gewoon’ zwanger ben en niet invalide ofzo, terwijl ik nu denk ‘hallo?! ik had alle recht om er iets van te zeggen/vragen of ik even voor mag!’
Ik irriteer me aan de stories van dehuismuts op instagram. Ze lijkt af en toe niet te beseffen wat een luxe ze heeft dat haar kindjes normaliter lang slapen, maar ook dat 06.00 uur een hele normale tijd is om op te staan voor mensen met een “gewone” baan.
Ik snap dat het voor de zwangere mooi is om te vieren dat er een baby aankomt en dat gender dan een heel logisch iets is om dat vieren aan te verbinden, maar voor mij als kennis/vriendin/familielid vind ik alle feestjes om het geluk te vieren op een begeven moment wel genoeg. Ik had op een bepaald punt vier baby’s, waarvan drie van familie in 1 jaar. Allen met de nodige feestjes.
Die investering vond ik zowel financieel als qua tijd aanzienlijk. Daarnaast vond ik het zelf ook wel eens confronterend om steeds voor een ander te staan klappen, vooral omdat het zelf niet zo lekker ging (en dan zit ik nog helemaal niet in de fase waarin ik zelf hier en nu kinderen zou willen. Kan me voorstellen dat het nog lastiger wordt als kinderen uitblijven of je als (bewust) niet moeder steeds weer moet komen opdraven bij feestjes die voor jou nooit gehouden worden omdat je niet in de standaard parade mee loopt).
Het trekt in mijn ogen heel erg de aandacht naar die ene baby toe, terwijl die baby voor mij een van de velen is die in die periode geboren wordt. Daarnaast voel ik me op dat soort feestjes ook vaak opvulling: veel liever ga ik een middag met je winkelen, een taartje eten of iets waarin ik echt hoor hoe het gaat, hoe je naar de zwangerschap/het ouderschap/wat er ook speelt kijkt. Je krijgt de persoon waarvoor je er bent vaak toch niet te spreken op een feest.
idd heel erg herkenbaar. Ik was ook voor mezelf erg streng tijdens mijn zwangerschap, heb heel lang tegen mezelf gezegd dat ‘zwangerschap geen ziekte is en ik me maar niet moest aanstellen’. Uiteindelijk had ik zoveel last van misselijkheid dat mijn vriend zelfs tegen de (vervangende, niet mijn vaste) gynaecoloog zei dat hij het niet meer verantwoord vond dat ik nog ging werken. De gynaecoloog zei toen ‘tja als we voor elke zwangere vrouw een ziektebriefje moeten schrijven, dat gaat niet he…’. terwijl ik op dat moment na 12 weken zwangerschap al 5 kg was afgevallen (maar hij nam niet de moeite om dat te checken).
Uiteindelijk ben ik een paar dagen later onwel geworden, en heeft mijn huisarts me toen duidelijk gemaakt dat ik echt niet meer kon gaan werken, waarna ik nog 3 maanden heb thuis gezeten. Ik vraag me nog altijd af wat die gynaecoloog bezielde. En ik ben soms ook wel kwaad op mezelf dat ik zo lang dacht dat het erbij hoorde en ik maar moest door doen. Op het einde van mijn zwangerschap ging ik wel weer werken, en was het exact hetzelfde riedeltje: ik ben te lang hard doorgegaan (besefte ik weer achteraf).
Overigens, ik moet altijd een beetje lachen met die gender reveal party’s. ik vind daar echt niets aan, maar dat moet iedereen zelf weten. Echter, bij ons werd op basis van de NIPtest gezegd dat we een meisje kregen. Zes weken lang aan het nadenken geweest over meisjesnamen, tot de gynaecoloog bij de volgende controle plots echt iets tussen de beentjes zag hangen:). Blijkbaar was er in het labo een verwisseling gebeurd (gelukkig was al de rest wel juist!) maar dat zou onze hypothetische gender reveal party wel een beetje klungelig hebben gemaakt.
@Jauregui Ik vond het trouwens wel belangrijk om te weten welk geslacht mijn kind had, niet omdat ik daar op zich zoveel belang aan hecht, maar omdat ik die baby daardoor misschien iets concreter kon maken. In het begin zie je niet echt een buik, voel je ook niets trappelen, dus is het allemaal heel ongrijpbaar. Ik moest daarom ook even wennen aan onze plotse ‘geslachtsverandering’. niet omdat ik op zich typische genderdingen verwacht van mijn kind (integendeel, ik gruw ervan als mensen dat bij mij doen) maar omdat het de eerste stap is in ontdekken wie of wat je kind is. Als ze mij zijn haarkleur hadden kunnen zeggen, was ik ook al blij geweest.
Ik denk dat je hiermee mensen ook wel een beetje overschat/teveel verwacht.
Tenzij het een tweedeurs auto is zou ik er ook niet over nagedacht hebben dat het misschien comfortabeler is om voorin te zitten.
En ik zou een hoogzwangere ook niet uit mezelf eerder voor laten bij de kassa. Als iemand het zou vragen prima. Maar bij mij gaat er echt uit mezelf geen seintje af als ik een zwangere bij de kassa zie staan dat ik diegene zou moeten voorlaten. Objectief gezien is een pak melk halen niet echt een intensieve bezigheid, een heleboel zwangere vrouwen zijn hier makkelijk toe in staat. Als het voor jou echter wel zwaar is dan begrijp ik dat, maar ik vind niet dat je van mensen kan verwachten dat zij dit zelf bedenken.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik denk dat het geen onwil is van mensen, maar dat je misschien zelf wat assertiever moet zijn hierin. Men kan niet altijd goed inschatten wat jij wel of niet kan.
Dit herken ik heel erg inderdaad.
Ik ben 6x zwanger geweest en ik heb 3 kinderen. Bij de 3e zwangerschap merkte ik echt wel dat voor veel mensen het ‘speciale’ er wel vanaf was. Hoe moeilijk ook soms, ik begrijp dat ook wel weer. Daarnaast wist ik inmiddels; eerst maar eens een gezond kind op de wereld zetten. Dan gaan we het vieren.
Ik val niemand aan op wel/geen genderrevealparty of kraamfeesten. Het is zo persoonlijk en vooral; doe lekker wat jij leuk vindt. Maar snap ook dat niet iedereen het allemaal even leuk vindt.
Ik snap dat niet iedereen erop zit te wachten, ik heb voor mijn gender reveal ook alleen (een klein clubje) mensen uitgenodigd waarvan ik wist dat ze het oprecht leuk vonden om erbij te zijn. Voor de eerste verjaardag van mijn kind zal ik ook geen (kindloze) vriendinnen uitnodigen, wil ze niet opzadelen met dat soort verplichtingen. Ze zijn bevriend met mij, niet met mijn kind. Mochten ze het wel leuk vinden; van harte welkom!
Ik vond het mega lastig om aan te geven en heb dat toen ook niet gedaan. Ook omdat ik bang was dat ook andere aanwezigen mijn afwezigheid zouden opmerken en ik me daaraan weer zou moeten verantwoorden. Daarnaast was het ook erg wisselend: ik vond bijvoorbeeld de babyshower wel vaak erg leuk. Iemand in het zonnetje zetten en verrassen. Achteraf heb je zeker gelijk en had ik het eigenlijk moeten bespreken.
Goed punt, ik denk dat je gelijk hebt met dat ik hierin misschien te veel verwacht van mensen.
Toch nog even een edit: maar juist doordat veel mensen denken zoals jouw opmerking ‘een pak melk halen is geen intensieve bezigheid en de meeste zwangeren zijn daar prima toe in staat’, durfde ik mijn mond niet open te trekken. En het gaat niet om dat pak melk, maar juist om het lang moeten staan bij de kassa met een overduidelijke enorme buik, wat dus wel intensief is, omdat iedereen volle karren heeft. Voor een zwangere sta je vaak in het openbaar vervoer wel op, dus waarom zouden mensen dit dan niet zelf kunnen bedenken. Maar nogmaals: misschien verwacht ik dus inderdaad te veel van mensen hierin.
Maar dat hele riedeltje vanaf auto/slecht slapen/maagzuur/waggelen etc. is toch precies wat mensen niet weten?
Ik ken genoeg (hoog)zwangeren die fluitend om een boodschap gingen. Dat betekent zeker niet dat dat voor iedereen zo is. Maar wel dat het voor buitenstaanders niet direct zichtbaar is of jij bij de groep hoort die dat nog met 2 vingers in z’n neus doet of die er moeite mee heeft.
Het zou misschien wel aardig zijn inderdaad om iemand die zwanger is en er dus wellicht moeite mee heeft voor te laten ja. Ik had hier echter gewoon oprecht nog nooit over nagedacht omdat het voor mij niet zo evident is dat je daar als zwangere moeite mee kan hebben.
Plus dat mensen (in het algemeen dus) ook om niet direct zichtbare redenen er moeite mee kunnen hebben om lang in de rij te moeten staan voor een boodschapje. Die kan je ook niet allemaal voor laten want daar kan je het niet aan zien. Terwijl als iemand het aan me zou vragen ik nooit nee zou zeggen.
Blijf er wat dat betreft bij dat het mijns inziens niet realistisch is om te verwachten dat mensen hier goed aan denken/bij stil staan.
Edit: In het OV vind ik het bijvoorbeeld veel logischer om op te staan voor een zwangere vrouw in vergelijking met voorlaten in dit boodschappen verhaal. Het OV is vaak echt een langere tijd staan en het is onstabiel waardoor je een groter risico hebt om te vallen wat gevaarlijk kan zijn. Hierbij zou ik er wel aan denken. Het is meer dat even in de rij bij de kassa voor een boodschap voor een buitenstaander niet zo intensief lijkt. Hiermee wil ik zeker niet bagetaliseren dat het voor jou wel degelijk intensief kan zijn! Alleen dat dit voor de buitenwereld misschien minder duidelijk is/men hier niet vanuit gaat.
Ik snap dit echt helemaal! Ben nu zelf zwanger (heb al 1 dochter). Heb behoorlijk veel vriendinnen, in totaal denk ik 18 kinderen. En van al die kinderen krijg ik dus een uitnodiging voor hun verjaardag, verschrikkelijk vind ik dat! Heb al best wat gedoe gehad met vriendinnen hierover. Ik heb echt geen trek om al onze weekenden op te offeren aan weer een kinderverjaardag.
De babyshowers en reveals zijn dus nog maar het begin (om je even gerust te stellen Haha)
Ik ga lekker alleen naar de kinderverjaardag van familie en van mijn beste vriendinnen. De rest zeg ik direct dat ik niet kan.
Ik nodig hen ook niet uit voor de verjaardag van zoontje. Heb inderdaad echt geen zin om elk weekend op een kinderverjaardag te zitten, de horror.
Maar zeg je dan steeds dat je niet kan (als in: nee we hebben die dag al wat anders) of geef je gewoon je grens aan dat je daar niet aan doet?