Ja het is ook super, super lastig. En het is ook zo’n dunne lijn; wat is beter geen plek en daardoor een trauma of een traumatische plek?
Mijn oom en tante hebben vroeger ook altijd pleegkinderen gehad, nadat ze twee kinderen biologisch hebben gekregen en die wat ouder waren. Twee van die pleegkinderen zijn altijd gebleven en inmiddels ook al jaren geadopteerd en hebben (toen ze ouder waren en dit zelf graag wilden) ook onze achternaam. Voelen voor ons echt als ons neefje en nichtje. Mijn nichtje haar moeder heeft tijdens de zwangerschap verdovende middelen gebruikt en daardoor wat bijbehorende problematiek maar zij is nooit anders behandeld dan de rest van het gezin. Voor hun waren pleegkinderen gelijk aan hun eigen kinderen, maar ik weet door hun ook wel dat dat niet overal zo is. En dat maakt het zo verdrietig. Het lijkt me als gezin overigens ook heel lastig als er een pleeg/adoptiekindje bij komt met problemen en je andere kinderen daar bv door lijden. Mijn man en ik hebben het er ook wel eens over gehad ook omdat er een groot tekort is aan goede plekken, maar vinden dat we nu niet de juiste basis en stabiliteit daarvoor kunnen bieden. Maar wie weet ooit in de toekomst.
alleen die tekst al “ Het wordt de ‘tweedehands-kindermarkt’ genoemd: In de Verenigde Staten mogen ouders hun adoptiekinderen weggeven als er problemen ontstaan. Er worden zelfs speciale “modeshows” georganiseerd. In ZEMBLA INTERNATIONAAL is te zien hoe kinderen zichzelf op de catwalk presenteren. Het zijn geadopteerde kinderen die op zoek moeten naar nieuwe ouders. Op papier zijn de procedures rond de Amerikaanse her-adopties keurig geregeld. Het is bedoeld als oplossing. En soms kan het voor een kind een nieuwe start betekenen, als in een adoptiegezin onhoudbare spanningen ontstaan. Maar als Franse journalisten op onderzoek gaan, komen ze ook de uitwassen tegen van dit systeem.”