Nee lijkt me niet gek. Je houdt uren wiegen en sussen en liedjes zingen denk ik beter vol als je het niet hoort.
Lijkt me dus geen gekke combi.
Baby’s voelen ook jouw stress. Zeker als ze dicht tegen je aan zitten. Dus als jij minder stress ervaart omdat je het niet hoort werkt het misschien wel juist positief haha.
MBO/HBO maakt niet zoveel uit, het gaat eerder om je specialisatie daarna (dus IC/SEH/soms CCU) in combinatie met werkervaring. ‘Vroeger’ waren ze wat strenger in mensen met niveau 4 aannemen voor een specialisatie maar ik heb het idee dat het nu niet veel meer uitmaakt, kan ook per ziekenhuis verschillen (en dan bedoel ik academie/periferie).
It takes a village to raise a child.
En het is jammer dat we vaak geen village meer om ons heen hebben. Iedereen is druk. Opa’s en oma’s werken soms nog waardoor daar ook niet op terug kan vallen.Of ze wonen te ver weg.
Die village is weg of veranderd en behalve kinderopvang (& 1 week kraamzorg) is er niet echt iets voor terug gekomen nee, of het kost klauwen met geld 
Door Sarah’s stories krijg ik het gevoel dat er ook met ons kindje iets aan de hand was en wij dit gemist hebben 
Die kon ook zo huilen, maar wij dachten dat het erbij hoorde, ze oververmoeid was omdat ze niet goed zelf in slaap kwam. Ook bij het cb zeiden ze dat dit er gewoon bij hoorde…
Overigens durfde ik nooit een nch op te zetten, omdat ik bang was dat ik iets zou missen. Wel sliep ik soms met 1 oordopje in, zodat ik het iets minder intens zou horen. Het huilen maakt je inderdaad wanhopig
Absoluut niet. En bepaalde gemeenschappen in Afrika, daar hangt een kind gewoon bij tantes en soms oma een de tet. Al die vrouwen zijn samen bezig met al die kinderen… En wij doen dat alleen, in ons eigen huisje, met eigen sores. 
Edit.
Oh precies dit!!! Ik weet nog dat de kraamhulp dat zei en dat we dachten ‘Hoe kun je nou boos worden op je baby? Kijk nou hoe mooi! Hebben wij gemaakt!’
Nou toen we eenmaal een paar weken in dag en nacht gekrijs zaten heb ik tegen mijn baby staan gillen dat ze een rotkind was en moest ophouden. En toen wist ik precies wat de kraamhulp bedoelde. Het is zo maf wat dat gekrijs met je doet, je word echt gek.
En juist dan (maar eigenlijk voor elke ouder) is het goed om er even uit te gaan en op te laden. Maar ik weet ook nog goed hoe moeilijk dat was.
Ze zou om de week een vlog uploaden. Dus vorige week wel, deze week niet, volgende week weer wel, enz.
Danku.
Wist niet dat “volksstammen” niet gepast was. Dankjewel 
Ik ken die hele Sarah niet. Maar hier ook een huil baby gehad.
Mijn mening: kappen met dat geoordeel.
Alles wat iemand zegt en doet in de periode dat ze voor een huilbaby zorgt moet je in het licht van die situatie zien. Dit kan echt traumatiserend zijn lieve mensen, en dat woord neem ik niet licht in de mond.
Juist omdat de kermis 24/7 doordraait, je er zelf compleet aan onderdoor kan gaan en dan toch elke dag weer aan zet bent.
En voor iedereen die zegt dat je dan ‘lekker’ even eruit moet en je baby even aan de zorg van een ander over kan laten: juist de al moeilijke baby’s kunnen hierdoor compleet van t padje raken en wie mag de gebakken peren oplossen? Nog los van dat het ook een mindfuck is en het fucking moeilijk is een baby die zo behoeftig is als moeder (en vader) achter te laten. Als je het al doet is het niet echt ontspannen want je weet gewoon dat je baby aan het krijsen is. Lekker relax dan hoor, je ‘me-time’ (kots) momentje.
Dus zo zou ik ook haar stories zien. Geef haar liefde. Geen oordelen. Vermoedelijk heeft ze later zelf het meeste spijt dat ze dit allemaal gedeeld heeft.
Ik had eerst een ‘normale’ baby en toen een verborgen reflux baby. Ik dacht bij m’n eerste ook van alles over andere moeders en baby’s. Maar ben daar zo op teruggekomen. Don’t judge a situation you don’t know.
Tot slot praktische tip voor alle moeders met (verborgen) reflux kindjes (die er echt last van hebben): doe ze de hele dag in de draagdoek. En dan echt, letterlijk, de hele dag. Leg het kind geen moment meer. Super zwaar. Super intens. MAAR: je baby huilt veel minder, slaapt overdag goed èn kan de nachten beter aan waardoor je in ieder geval nog iets van slaap krijgt. En die slokdarm kan genezen dus ze hebben minder pijn.
Dit betwijfel ik dus want het is al de zoveelste keer dat ze zelf loopt te huilen op IG/youtube. Of haar dochtertje laat horen. En een paar dagen later zegt ze weer ik ga niks meer delen ik krijg allemaal adviezen en dat wil ik niet. En dan toch weer wel.
Begrijp me niet verkeerd echt heel erg allemaal. Huilen en krijsen gaat door merg en been. Maar bij Sarah denk ik van schrijf het in een dagboek, vlog het voor jezelf, bel vriendinnen, ga niet op je werkkamer werken maar in een koffietentje terwijl je moeder oppast of maak een account aan op een forum. Haar instagram met 50.000 volgers en vele meelezers is echt niet de plek.
Ohhhh echt dan heb ik niets gezegd 
staat wel verkeerd in dr youtubebanner dan
Ik sluit mij volledig bij jou aan. Hier ook een huilbaby gehad met veel (medische) zorgen en ik snap wat @anon55062966 zegt over het niet te snel (ver)oordelen en kan sommige andere punten ook goed begrijpen die ze benoemt. Maar verdorie stop met alles delen. Ga niet dag in dag uit met tranen in je ogen stories plaatsen want als iets onnodig veel (negatieve) energie kost is dat het wel: Het alles maar willen delen op sociale media. En nee, je kan niet meer helder nadenken van vermoeidheid en onmacht en ja, de tranen vloeien die periode meer dan rijkelijk. Maar je bent niet opeens achterlijk. Leg die telefoon weg, schakel professionele hulp in en gebruik dat lullige beetje energie dat je nog hebt voor jezelf en je gezin.
Eigenlijk wilde ik alleen zeggen dat ik het helemaal met je eens ben. Een huilbaby is geen keuze maar hoe je met de situatie omgaat is wel een keuze.
Ik was zelf een verschrikkelijke huilbaby. Mijn ouders hebben overal hulp gezocht (ook medisch laten onderzoeken), maar er was geen oorzaak: ik huilde gewoon veel.
Toen ze finaal overwogen om aan een tweede kindje te beginnen, zeiden de artsen als troost dat het ´niet erger kon dan bij de eerste’.
Ik ben ZO blij dat ik deze info enkel ken uit de verhalen die mijn ouders me er zelf over verteld hebben en dat dit niet in geuren en kleuren op internet staat.
Dat het zwaar is, gaat niemand ontkennen. Maar dat je zo’n informatie deelt met meer dan 50.000 mensen, dat is wel een keuze die je maakt.
Edit: ik ben nu echt bang dat ik ook een huil baby ga krijgen. Alsof ik dat ´verdien’ omdat ik zelf zo was. Slaat op niks natuurlijk.
En dat is ook zoals @Ovenschaal zegt waarhet merendeel moeite mee heeft. Alles van haar staat op internet; foto’s, naam, ouders etc. Vreemde, je 50.000 volgers en nog een hoop lurkers die je wel bekijken maar niet op volgen drukken, weten alles. Tot in detail. Niks mis mee dat ze deelt dat ze een huilbaby heeft en dat dat zwaar is. Maar dit is zo makkelijk te herleiden naar een kindje. (Ik ben me door dit forum ook een stuk bewuster geworden van wat ik wel/niet deel met mijn beperkte aantal volgers op IG).
Maar dit is precies m’n punt. Je bent dus niet in je normale doen. Je maakt keuzes die je, als je niet zo erdoorheen zou zitten, vermoedelijk niet zou maken. Zoals dus voor de hele wereld continue gaan zitten huilen en mededelen dat je het zo zwaar hebt.
En dit kan gerust maanden aanhouden. Dus wie weet krijgt ze er zeker nog spijt van. Juist om de zaken die hier terecht worden aangehaald zoals privacy voor het kind.
Mijn oproep is dus vooral een beetje compassie opbrengen.
Nog een kleine toevoeging. Ik merkte zelf dat ik heel veel behoefte had aan erkenning van de situatie door anderen. Dat kan voor iedereen anders zijn, maar dat was waar ik veel behoefte aan had. Misschien heeft die Sarah dat ook. Dat ze daardoor zo makkelijk naar de camera grijpt.
Ik heb geloof ik mijn vrienden en familie ook gruwelijk verveeld met mijn eindeloze verhalen.
Als je al influencer bent maak je die stap naar de camera heel gemakkelijk denk ik.
En ik ben het helemaal eens hoor, met dat het eigenlijk niet kan, in het belang van het kind. Maar ik snap haar gedrag wel.
Maar dat is exact de definitie van een huilbaby.
Als een baby veel huilt door reflux of andersoortige pijn, heet het geen huilbaby meer (volgens de definitie dan).
En dat is tegelijkertijd het wanhopige van het hebben van een huilbaby: je kan niks doen. En je weet niet waarom. En er komt geen oplossing (zoals andere voeding, medicatie whatever) behalve uitzingen…
(Overigens maakt het tot die oplossing er is, geen verschil qua impact voor de ouders. Want het is gewoon vreselijk).
Er wordt ook regelmatig EMDR aangeboden en geadviseerd bij huilbabys. Omdat ouders bijv bij een tweede “normaal huilend kind”, bij elk huiltje al in de kramp schieten omdat ze terug gevloten worden naar die nare tijd…
We hebben toen tijdens college een kort gastcollege gehad van een van de hoofdonderzoekers van de opleiding die zelf een huilbaby had gehad en vond dat zo heftig om haar verhaal te horen toen.
Ik hoop dat ze, als nodig, hulp zoeken of via de kinderarts hulp aangeboden krijgen, ipv het met ons allemaal te delen.
Ik twijfelde al over een tweede ja of nee, maar als ik die verhalen zo lees durf ik het al helemaal niet aan, zou dat echt niet kunnen handelen denk ik 
Mijn ouders hebben altijd aangegeven dat ze kinderen hebben echt retezwaar vonden en nog steeds vinden, en dat vind ik bij vlagen ook lastig om te horen. Maar kan me niet voorstellen hoe ruk het had gevoeld als ze dat ook nog gedeeld hadden met wie maar wou kijken of luisteren.
Ik snap Sarah ook heel goed, maar ik denk dat mijn familie en vrienden hadden gezegd ‘joh deel dit lekker met ons en niet met iedereen’. Al is dat zoals Missflipgloss zegt makkelijk praten als je er zelf niet middenin zit.
Ik ben zelf persvoorlichter van een grote organisatie geweest en uit ervaring weet ik dat ze dit alleen doen als ze een mogelijke crisissituatie aan zien komen (en dus ‘informeel’ willen voorkomen). Interessant punt dus. Misschien de antwoorden eens bundelen en naar een goede journalist sturen? Dit was als persvoorlichter echt mijn grootste nachtmerrie haha maar is vaak genoeg voorgekomen. Ben benieuwd hoe ze zich hier dan uit gaan wurmen. 