Dit is wat beter omschreven zoals ik het bedoel.
Van mijn collega vind ik het gewoon storend omdat zij weet dat oa ik, maar nog meer collega’s een spreekwoordelijke moord zouden doen voor een (gezond) kindje.
@marley ik ben mij bewust van het taboe echter vraag ik mij dan af hoelang je die teleurstelling of het verdriet / gemis openbaar aan gaat houden. Ik zou het zelfs nu in de 30 ook niet leuk vinden als één van mijn ouders zouden zeggen: we hadden zo op een zoon gehoopt bij jou, maar desalniettemin houden we wel van je! Ik weet niet, zoiets voelen mag, en uitspreken ook, maar op een gegeven moment houd je dat soort gevoelens toch voor jezelf?
Tuurlijk zou ik het leuk vinden om een ‘koningskoppel’ ( dat woord…) te hebben, maar wat weet ik van een koppel van hetzelfde geslacht? Misschien wel net zo leuk of leuker!! Of krijg je een vrouwelijke zoon of een mannelijke dochter. Ik begrijp het gewoon niet zo goed, misschien is dat het…
Bij Michelle gaat het idd meer over het feit; waar bemoei je je in godsnaam mee.