Ze heeft nooit openlijk verteld wat de oorzaak was van Guusje haar overlijden dus denk ook niet dat het nodig is om maar te raden wat er is gebeurdđ
Ze heeft letterlijk verteld wat hierboven staat. Dat Guusje haar aandoening los stond van de bevalling en ze vervolgens later een infectie daarbij kreeg waar ze helaas niet bovenop is gekomen. Maar eens dat (verder) speculeren niet nodig is.
Dat was ook helemaal niet mijn bedoeling, ik had het gewoon niet meegekregen en dacht dat dit misschien wel kenbaar was. Welke oorzaak dan ook, daar draait het niet om, niemand zou door zo een immens verdriet moeten gaan
Van wat ik me ervan herinner had ze een afwijking en konden de artsen ook niet precies vinden welk syndroom/ziekte het was. De navelstreng is gebroken bij de bevalling maar dat heeft niet voor de afwijking gezorgd en was pure pech. Ik dacht dat ze op een gegeven moment een vrij onschuldige kinderziekte had die elk kind weleens doormaakt, zoals handvoetmondziekte* oid, maar dat dat teveel werd.
Disclaimer: * exacte kinderziekte weet ik niet meer
Dit doet ze echt al sinds Aâs geboorte. Bijna 2 jaar lang dus inmiddels
Oh god wat vreselijk voor dat kind inderdaad. Het is echt zeer doorsnee dreumes gedrag dus waarom moet het zo uitvergroot over het internet
Pas op wat je zegt! Ik noemde haar in een ander topic een jenkerige muts vanwege al deze âik ben aan het huilen vanwege mijn peuterâ-fotos, dat was NOT DONE.
Jeetje dat heeft wel indruk gemaakt dan
Zelfreflectie is ver te zoeken bij jou of niet
Niemand hierboven noemt haar een jenkerige muts
Woordkeuze.
Ik had echt precies dit gevoel. Ik reageer nooit op influencers op Instagram, maar heb haar toch een berichtje gestuurd.
Wat een verdriet inderdaad.
Ik heb dus ook het idee dat het niet zozeer gek/afwijkend gedrag is van A, maar dat vooral Sarah het moeilijk vindt om mee om te gaan. Als je de rest van de tekst ook leest, is het alsof zij een roze bril op had (nouja heeft) van het moederschap/kinderen: dat je vanaf je test meteen helemaal halleluja bent, dat de babytijd zalig is en dat je met je peuter heerlijk kunt flaneren. Dat merk ik ook overigens ook wel eens in mijn omgeving. Terwijl: een zwangerschap is niet altijd prettig (staat los van hoe gewenst een kind is) en een kind is gewoon keihard werken.
Ook mooi dat het gedrag exact gespiegeld is als ik dit zo lees en haar story bekijk. Verbaas me wel aan het gebrek aan privacy voor kinderen: het lijkt ondanks alle aandacht alleen maar minder te worden.
Moet je voorstellen dat je driftbuien voor altijd vastgelegd zijn op het internet
Ik zou een gefrustreerde moeder ook niet heel relaxt vinden om terug te zien of lezen. Kreeg als kind al een lichtelijk complex omdat de grijze haren van mân vader aan ons werden toegeschreven. Maar goed, misschien is het tegen die tijd allemaal uit beeld verdwenen.
Ik volg haar niet, maar als ik de berichten hier zo lees waarom dan in hemelsnaam (zo snel) een tweede
Ik vind dit soort posts dus zo zinloos. Ja, als ouders het gedrag van hun kind als vervelend ervaren kan dat zomaar eens normaal gedrag gedrag zijn. Tegelijkertijd kan je ook erkennen dat er een vrij brede range aan normaal gedrag bestaat. De ene baby huilt gewoon langer dan de ander. Het ene kind heeft meer driftbuien dan de ander. Als jij continue geconfronteerd wordt met kinderen die net iets langer alleen kunnen spelen, net wat minder huilen, net wat minder eenkennig zijn, net wat beter slapen is dat gewoon vervelend. Ik snap niet waarom je op een ouder die deelt dat ze het vervelend vindt en het haar onzeker maakt âsuck it up, kinderen krijgen is gewoon hard werken, je dacht zeker dat je lekker met je baby kon flanerenâ zou willen reageren. Alsof zij niet weer dat een kind hard werken is.
Los van dat ze er goed aan zou doen om veel van dit niet te delen.
Ja verschrikkelijk. Als je zelf moeder bent snap je misschien dat je naast die frustratie zielsveel van je kinderen houdt (of niet, dat kan natuurlijk ook), maar dat zou ik niet op elk moment in mijn leven begrepen hebben.
Natuurlijk is dat vervelend. Maar ik denk dat je je dan teveel vergelijkt met anderen en teveel laat leiden door andere kinderen/ouders of te positieve verwachtingen hebt van hoe het is. Je richt je dan vooral op: mijn kind doet nu dit (vervelende gedrag), terwijl die andere kinderen dat niet doen (waarom doet mijn kind niet zo). Maar misschien heeft dat keurige kind wel hele andere âmankementenâ die je niet ziet. Met andere woorden: hoe meer je vergelijkt en focust op wat je niet hebt, hoe meer je er last van hebt. Als je zoveel last van het gedrag hebt dat je meerdere keren per week (in ieder geval op insta) huilend/gefrustreerd een bericht post daarover, dan kan het je denk ik helpen als je niet zo gaat vergelijken (helemaal als dat je dus zo onzeker maakt).
Volgens mij snap je me niet: het gaat mij niet om wat in dit geval redelijk of onredelijk is. Dat snapt zij zelf namelijk ook wel en geeft ze zelf ook aan op instagram. Het gaat me om de complete achterlijkheid van suggereren dat een andere ouder die het blijkbaar moeilijk heeft te lichtzinnig dacht over het krijgen van een kind.
Daarnaast of je jezelf nou vergelijkt of niet. Het ene kind is harder werken dat het andere kind. Ik heb toen dat kind net geboren was een paar van de stories over het huilen gezien en ik snsp volledig dat je dan gillend gek wordt.