Als ouder merk ikzelf dat je heel vaak gemeten wordt aan een lat die de maatschappij je oplegt. Ook al doe je (ik) zo je best om niet te vergelijken. Ons kind is zeker niet ‘normaal’ (maar ook weer niet ziek, hooggevoelig en een huil kindje) en we hebben daar zelfs een orthopedagoog bij die ons helpt. Maar een groot deel is ook echt de aan geprate onzekerheid van de omgeving en maatschappij. Mensen die je met een scheef oog aankijken als je je kind niet stil krijgt met zwemmen. Of het vreemd vinden dat je kind op de kinderboerderij niet net als de andere kinderen vrij gaat spelen maar alleen opgetild wil worden. Etc etc.
Ook wij wisten dat het echt wel zwaar werk zou worden. Maar spiegelen ook nu vaak naar vrienden en familie hoe zwaar het is. Eerder deden we dat niet maar nu we dat wel doen krijgen we eindelijk een beetje begrip. Waarom we bijv niet het hele weekend op stap gaan langs familie omdat we slechts 3 uur geslapen hebben en de hele nacht een krijsende peuter in ons armen hadden. Niet dat ik het okay vind dat ze het op Instagram allemaal deelt. Maar het is niet zo makkelijk om dan maar gewoon te zeggen dat je je niet moet vergelijken met anderen.
Edit: Desondanks hebben wij ook wens voor een 2e die gevoelsmatig los staat van hoe het met de 1e nu gaat, bij mij althans. Dat is echt een heel diepgeworteld verlangen.