Los van gender zijn er nog 1000 factoren op basis waarvan we onze kinderen enkel stimuleren binnen wat we zelf kennen aan kader, context, cultuur en ervaringen… ik denk dat mijn opvoeding ook redelijk voldoet aan ‘gender neutraal’, maar het starre idee dat puur dat nu de ultieme vrijheid biedt stoort me ook een beetje…
Ik merk aan mijzelf dat ik vaak een soort verantwoording probeer af te leggen. Mijn dochtertje van 2 speelt graag met auto’s en dino’s en vrachtwagens. We stoppen regelmatig langs de weg om hijskranen en andere werkvoertuigen te bekijken. Zodra we in het openbaar zijn en zij zit te spelen met een auto of een dino worden daar vrijwel altijd opmerkingen over gemaakt. En echt niet altijd negatief hoor, maar het wordt wel altijd benoemd. Ergens vind ik dat vreemd, want zodra een jongentje met een auto speelt wordt er nooit gezegd hoe leuk het is dat hij met auto’s speelt. Ik merk dat ik dan vaak benoem dat ze het ook leuk vindt om met poppen te spelen. Slaat helemaal nergens op, want het maakt mij allemaal niks uit en ik koop soms ook gewoon een shirt of jasje van de jongensafdeling bijvoorbeeld. Maar toch voel ik mij misschien onbewust genoodzaakt om mijzelf, of eigenlijk haar, te verantwoorden.
ik heb net kelly c met man en kinderen gespot in europa park ik zag die man met kind in de kinderwagen en dacht he die komt me ergens bekend voor? en toen die oudste dochter en toen wist ik ah ja kelly c. en 2 meter erachteraan kwam ze zelf met nog twee van die blonde meisjes haha
Als dit voor hun al geen reden is om de kinderen niet meer herkenbaar in beeld te brengen weet ik het ook niet meer😅
nou precies. vertelde aan mijn niet-nederlandse vriend dat ik haar en haar kinderen had gezien, en dat zij vroeger de kinderen onherkenbaar in beeld bracht maar nu niet meer. hij zei ook al gelijk, als ze dat niet had gedaan had je ze waarschijnlijk helemaal niet herkend maar alles voor de moneys
Ik ben 1000% voor gelijke rechten en alles, maar ben oprecht heel benieuwd of de activisten die hier op het forum vooraan in de mars lopen, nogsteeds hun rug recht houden als hun 6-jarige zoontje met glitter haarbanden/strikken/invlechten/staartjes en hysterische Elsa jurk naar school wil. Ben je dan nogsteeds zo voor ‘alles is gelijk’?
Als je daarin je kind vrijlaat: diep respect voor jou, maar ik geloof in de praktijk niet dat het zo eenvoudig is. Omdat je kind ook te maken heeft met grappen/pesterijtjes uit de klas. En je wilt je kind ook geen (edit:) makkelijk doelwit maken voor pesterijtjes?
En natuurlijk snap ik dat dit een extreem voorbeeld is, maar wel een voorbeeld waarvan ik zeker weet dat ze regelmatig voorkomen.
Ik vind dit wel een heel ingewikkeld punt (voor mezelf althans zeker). Thuis vind ik het allemaal niet zo spannend wat ze wel of niet doen, maar ik ben niet zeker wat ik zou doen als ze bijv. zo naar school willen. Ik wil ze inderdaad geen doelwit maken maar tsja als we allemaal maar lekker ‘normaal’ blijven doen hou je het ook net zo goed in stand. Ingewikkeld hoor
De genderrollen discussie is echt niet mijn afdeling. Zal mij aan mijn reet roesten, maar dit is echt een andere afdeling. Zou ik het moeilijk vinden? Natuurlijk. Maar laten we niet gaan doen alsof de andere kant - je kind forceren zich aan de norm te houden - niet net zo goed moeilijk is want die bekoopt dat kind met zijn welzijn. Ik denk daarnaast dat dat je ouder kindrelatie ook absoluut niet dient en ik hoop dat ik die als ik ooit ouder wordt voorop stel. Nog los van dat je helemaal niet weet wat de gevolgen gaan zijn? Misschien zijn die kinderen wel een stuk verder dan jouw bekrompen gedachtegang en pesten ze niet. Nog los van dat pestgedrag vast verband houdt met volwassenen die een kind niet accepteren zoals het is. Er zijn veel dingen waarop ik vind dat een kind mag inschikken, maar op het gebied van durven zijn wie je bent hoop ik toch wel een voorbeeld te zijn.
Willens en wetens doelwit maken. Echt schei uit. Het beeld wat je dan ook schetst van deze ouders.
Ik snap jouw standpunt.
Mijn zoon, die doorgaans niets met jurken heeft, wou op een dag een prinsessen jurk aan naar school. Ik wist ook niet goed wat hiermee te doen, heb het hem 3 keer gevraagd maar hij wou. Ik heb het hem gewoon laten doen, want wou hem niet het gevoel geven dat hij dit niet mocht. Het gevoel dat hij niet mag zijn wie hij wilt, woog niet op tegen dat er misschien iemand hem wel zou pesten. ( wat dus niet gebeurd is )
Nou er is niets gezegd, buiten dan van andere ouders die het enorm tof en moedig vonden. ( niet tegen hem maar tegen mij ) Ik heb er niet naar gevraag maar volgens mij heeft er niemand iets verkeerds gezegd. Bij ons op school wordt er ook gestimuleerd om verkleed te komen, als je dat wil.
Mijn zoon is ook een heel zelfzekere jongen, die mondig is en stevig in zijn schoenen staat met een toffe vriendengroep. Ik hoop dat er misschien andere kinderen dit gezien hebben en er zelfvertrouwen kunnen uit halen.
Is bij die keer gebleven ook, weet nog steeds niet waarom hij het wou. Hij is doorgaans van de “typische” ( ja i knoooow mag niet ) jongens dingen dus ik heb het er raden naar.
waarom zou je dat niet doen? Ben je dan echt zo bang voor wat andere mensen denken?
Ja dat zou ik zo doen. Ik ken ook meerdere jongetjes die in jurk naar school gegaan zijn, zonder problemen.
Lol ja 100% en ik hoop dat de school er wat aan doet als er gepest wordt en erover gepraat wordt dat iedereen lekker zichzelf moet zijn.
Volgens mij wordt het steeds normaler om anders te zijn, en als dat nog niet zo is mag mijn kind het voorbeeld zijn.
Vroeger werd je ook raar aangekeken en bespot als je als vrouw een broek aanhad. Tijden veranderen.
Deze hele discussie doet me denken aan oudergesprekken die ik wel eens heb, waarbij ouders hun kinderen als raar of bijzonder bestempelen omdat ze als jongen nagellak of rokken dragen of genderneutrale pronouns gebruiken. En ik me altijd zo kan inleven in die pubers die er met rollende ogen naast zitten. Echt no one cares. Ze vinden het onderling vaak alleen maar mooi of normaal. Het zijn de eigen denkbeelden verhult als valse bezorgdheid.
Oké misschien is mijn formulering ‘willens en wetens’ wat kort door de bocht. En oké, misschien projecteer ik mijn eigen ervaringen uit mijn jeugd op die van mijn kind. Maar ik weet uit omgeving met schoolgaande kinderen dat er helaas nogsteeds gepest wordt, en dat is niet altijd zo openlijk dat de docent dat altijd uit zichzelf opmerkt en daar snel op kan acteren.
Dus ja, het beeld dat ik dan schets van de ouders van deze kinderen…
Nu wonen wij in het zuiden van het land; waar we misschien nog wat ‘achterlopen’ op wat er in de randstad gebeurt.
We gaan deze discussie niet weer voeren mag ik hopen?
Voor mij heel herkenbaar wat je zegt. Mijn partner en ik zijn het eerste lesbische stel hier in het dorp wat een kind heeft en krijgen hier met regelmaat opmerkingen over; ‘oh wat knap dat jullie hier zijn blijven wonen’ ‘goh ben je niet bang dat je kind straks gepest gaat worden? ‘Oh wat bijzonder dat jullie hier kunnen wonen’ ‘jullie gaan zeker nog wel een keer verhuizen’. Ik zei laatst nog tegen mijn partner dat ik al die mensen die dat soort vragen stellen of opmerkingen geven zo irritant vind omdat ze daarmee juist laten zien dat ze het eigenlijk niet normaal vinden.
Hier inmiddels ervaring met een kind dat een compleet eigen stijl heeft dat niet ‘past’ bij wat hoort en ook tot een minderheid behoort. Das best een pittige als ouders omdat je je kind een zorgeloos pad gunt en dat is minder makkelijk als je kind zo zijn eigen stijl heeft dat het regelmatig nageroepen wordt en aangesproken.
??? Waar woon jij dat zoiets gezegd wordt ??
Ja en kinderen worden ook gepest omdat ze stil zijn, snel huilen, te veel praten, niet lekker ruiken, arm zijn, minder vrienden hebben, veel taalfouten maken, of juist heel weinig, een beperking hebben, niet wit zijn en zo nog wel duizenden redenen die totaal nergens op slaan. Ja een school moet een veilige omgeving bieden, ja veel scholen falen daar volledig in. Dat is echter geen reden om je kind te verbieden zichzelf te zijn uit angst óf te doen alsof andere ouders die hun kind wel aanmoedigen om zichzelf te zijn een schietschijf op hun kind plakken.
En blabla stad-platteland. Achterlopen. Geen excuus. Alsof de hele randstad aan elkaar hangt van grote steden met een majority-minority populatie waar iedereen lhbtiq+ positief is en er nul diversiteit is in denkbeelden. Onzin. Ik heb toevallig ervaring in beide omgevingen. Het is in allebei lastig voor een kind dat niet binnen de norm valt om zichzelf te zijn. Er wordt in allebei gruwelijk gepest. Ik zeg nergens dat het makkelijk is, ik zou het ook moeilijk vinden, maar ook woonplek is echt geen excuus om je kind niet te (onder)steunen al is het maar omdat je het daarmee ook schade toe doet.