Op de Belgische televisie loopt nu een serie “Als je ons kan horen”. Het gaat over de slachtoffers van Dutroux en hoe de ouders dat beleefd hebben.
Ik vind het enorm heavy om te kijken. Echt ongelooflijk hoe slecht zij toen opgevangen zijn. De politie die botweg tegen de ouders van An & Eefje zegt dat ze waarschijnlijk bij een jongen in bed zijn beland en daarom niet zijn thuisgekomen, en het eigenlijk gewoon weglacht. De pers die meermaals schaamteloos aan de vader van An vraagt op het moment dat er al kinderlichamen gevonden zijn “En, denk je dat het nog goedkomt? Denk je dat ze ook dood is?”. De juridische strijd die de advocaten moeten voeren om alleen nog maar de documenten te mogen inkijken, terwijl de advocaat van Dutroux wél al alle documenten heeft ontvangen. En de volkswoede, mensen die de meisjes niet eens kenden die schreeuwen van woede.
Jammer dat we zo’n drama nodig hadden om slachtofferhulp op te richten en onze instituten te professionaliseren, maar als je deze beelden ziet, besef je waarom het zo nodig was… Zo ongelooflijk triest.