Ja dat vond ik ook zo raar dat mensen zich mishandeling en misbruik zich kunnen voorstellen dan wel weten dat het gebeurd maar van dit dan weer niet. Terwijl in hoeverre is munchausen by proxy niet ook mishandeling maar “onopvallender” ofzo dan “gewoon slaan”.
Het is denk ik ook heel erg het beeld wat we hebben bij een moeder, onvoorwaardelijke liefde en tragisch dat zo’n kind van alles mankeert en dat de dokters niks kunnen vinden (dat hoor je natuurlijk ook wel vaker, iedereen bespreekt maar al te graag alles wat mis gaat in de zorg en dat dokters “ook maar wat doen”). En zo’n vrouw offert zich maar mooi op.
Ik verbaas me er dan ook over dat zelfs als het tot een rechtszaak komt met bewijs enzo dat het dan alsnog niets mee gebeurd. Dus eigenlijk verbaas ik me nog het meest dat een rechter na zo het lijkt erg veel bewijs alsnog vrijspreekt.
En dat mensen dus ook de artsen in kwestie half bedreigen? Ik kan me voorstellen dat je na een zo’n geval het wel uit je hoofd laat als mensen bij je huis komen.
Maar tegelijkertijd zijn ze de enige stem voor die kinderen en zelfs dan worden ze bijna niet gehoord.
