Wat ik toch ook wel frappant vind in dit hele verhaal is dat mensen zichzelf en hun product zó serieus nemen dat ze tot zulke uitersten gaan. Misschien een beetje te simpel gedacht maar ik denk bij mijn eigen werk vaak als ik stress heb: het is geen kwestie van leven of dood, het is maar werk, niemand hoeft van een klein foutje wakker te liggen.
Ik begrijp wel dat in de TV-wereld veel meer mensen wat meekrijgen van je werk en imago etc heel belangrijk, maar toch; het is ENTERTAINMENT. En zeker bij de gegeven voorbeelden in het stuk denk je toch echt: waar gaaaat dit over, waarom zou je hier zo woest van worden. Uiteindelijk gaat het natuurlijk om het gedrag an sich en niet om de context, maar ik vind hiermee iig de legitimeringen van dit gedrag onder het mom van: heel veel druk, zó belangrijk, etc ook echt niet passend. Maar misschien zien anderen het wel zo, ik heb bij (top)sport hetzelfde gevoel
